กระดานข่าว Save Our Sea.net

..... ระหว่างวันที่  23 - 28 พฤศจิกายน 2551 ได้มีการทะยอยลำเลียงฝูงบินปะการังเพื่อทะเล ลงสู่ทะเล ที่อ่าวบางเทา จังหวัดภูเก็ต โดยในวันที่ 29 พฤศจิกายน 2551 ได้มีพิธีปล่อยเครื่องบินลำสุดท้ายลงสู่ทะเล พร้อมพิธีเปิดจุดดำน้ำใหม่อย่างเป็นทางการ

สองสายเองได้มีโอกาสไปสังเกตุการณ์ที่จุดดำน้ำดังกล่าว พร้อมกับทีมงานของมูลนิธิเพื่อทะเล ตั้งแต่วันที่ 28 พฤศจิกายน 2551 โดยจอดรถเพื่อเปลี่ยนลงเรือหางยาวต่อออกไปยังเรือ Marine Project จากบริเวณพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติหาดลายัน รวมทั้งพิธีเปิดในวันที่ 29 พฤศจิกายน 2551 ก็ได้มีขึ้น ณ บริเวณอุทยานแห่งนี้

นั่งเรือหางยาวออกไปจากอุทยานเพียงครู่เดียว ก็ถึงเรือ Marine Project ที่ทีมงานตากล้องทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวใช้เป็นฐานในการปฏิบัติงาน ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับเรือ Barge ซึ่งใช้ลำเลียงเครื่องบินลงสู่ทะเล

ซูมเข้าไปที่เรือ Barge ..... ทั้งคนและเครนยังคงทำงานแข่งกับเวลา เพื่อให้ทันพิธีเปิดในวันถัดไป

ช่วงนี้ คลื่นลมไม่จัด โรคเลื่อนคงไม่มาเยือนอีกเหมือนปีที่ผ่านมา เมื่อพายุนาร์กีสกระหน่ำทะเลอันดามัน ทำให้การลำเลียงเครื่องบินลงสู่ทะเลทำไม่ได้  เครื่องทั้งหมดที่ลำเลียงจากลพบุรีมายังภูเก็ตด้วยรถเทรลเลอร์ จึงต้องลงพักไว้ที่ท่าเรือน้ำลึกอ่าวมะขามไปก่อน

ก่อนจะพาลงน้ำไปชมฝูงบินที่อยู่ท่ามกลางน้ำขุ่นๆของอ่าวบางเทา ..... สองสายอยากจะย้อนกลับไปเล่าถึงที่มาของโครงการนี้สักเล็กน้อย


จำได้ว่า ในปี 2548  .... น้องเอ๋ วิทเยนทร์ มุตตามระ กรรมการและเลขานุการ มูลนิธิเพื่อทะเล  น้องโด่ง ดร.ปิ่นสักก์ สุรัสวดี ได้พาสองสายเทียวเข้าเทียวออกกองบัญชาการกองทัพอากาศ และกรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง พร้อม กรรมการของมูลนิธิอีกบางท่าน เพื่อนำเสนอโครงการ "ฝูงบินปะการังเพื่อทะเล" ที่เกิดจากแนวคิดที่ต้องการอนุรักษ์ปะการัง ใต้ท้องทะเล โดยการนำนักท่องเที่ยวมาดำน้ำในสถานที่อื่น ให้เป็นจุดดำน้ำทางเลือกที่นอกเหนือไปจากแนวปะการังตามธรรมชาติ เพื่อลดการทำลายที่เกิดขึ้นจากการท่องเที่ยว

จากการศึกษาพบว่า เครื่องบินเป็นวัสดุที่คงทนเมื่ออยู่ในน้ำทะเลเพราะทำจากอะลูมิเนียมเป็นหลัก  ทำให้ไม่เป็นสนิมและไม่เป็นพิษต่อสิ่งแวดล้อม ตลอดจนรูปทรงการออกแบบไม่ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของกระแสน้ำ ประกอบกับได้ทราบว่า ทางกองทัพอากาศมีซากเครื่องบินที่ปลดประจำการและไม่ได้ใช้ประโยชน์แล้วหลายลำ  จึงได้ทำเรื่องขออนุมัติต่อกองทัพอากาศ เพื่อนำซากเครื่องบินที่ปลดประจำการแล้ว ไปวางใต้ทะเลเพื่อให้เป็นจุดดำน้ำทางเลือก และเป็นแนวปะการังเทียมไปในขณะเดียวกัน

เมื่อได้หารือกับท่านรองอธิบดีของกรมทรัพยาการทางทะเลและชายฝั่ง และท่านเจ้ากรมกิจการพลเรือน กองทัพอากาศ คืบหน้าเป็นที่เห็นพ้องต้องกันในระดับหนึ่งแล้ว  การอนุมัติและนัดหมายเพื่อไปดูซากเครื่องบินที่ลพบุรีจึงมีขึ้น ประมาณเดือนมิถุนายน 2548

เมื่อแรกเห็น เราพากันช็อคไปชั่วครู่ เพราะไม่ได้นึกว่า ซากเครื่องบินที่ปลดประจำการที่ทางกองทัพอากาศพูดถึงนั้น เป็นซากจริงๆและไม่สมประกอบขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม จากการปรึกษากันเองและนายทหารที่นำเราไปชม  เราได้เลือกเครื่องบินทั้งหมดรวม 10 ลำประกอบด้วย เครื่องบินแบบดาโกต้า รุ่น ซี 47 จำนวน 4 ลำ และเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์ ลำเลียงรุ่นเอส 58 ที จำนวน 6 ลำ

แต่เรื่องไม่ได้จบง่ายๆอยู่เพียงเท่านั้น  เมื่อท่านเจ้ากรมกิจการพลเรือนแจ้งให้ทราบว่า เครื่องบินทั้ง 10 ลำดังกล่าว เป็นเครื่องที่รัฐบาลไทยได้รับมอบมาจากรัฐบาลสหรัฐ ถึงจะเป็นซากแล้ว ทางกองทัพอากาศก็จะนำไปทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้ ต้องทำหนังสือขอต่อสหรัฐอย่างเป็นทางการ โดยผ่านหน่วยงาน JUSMAG ของกองทัพสหรัฐ ซึ่งท่านไม่สามารถตอบได้ว่าจะเร็วหรือช้าแค่ไหน อาจจะเป็นปีๆก็ได้

ในเมื่อเรื่องมันออกมาแบบนี้ ก็ต้องเป็นไปตามนั้น เร่งรัดอะไรไม่ได้ .... โดยในระหว่างที่รอคอยคำตอบจาก JUSMAG  ทางทหารช่างที่ลพบุรีจะดำเนินการขัดลอกสี และขจัดพวกน้ำมัน จารบีทั้งหลายให้หมด ส่วนทางมูลนิธิก็วางแผนดำเนินการ  หาสถานที่ที่จะจัดวางใต้ทะเล  วิธีขนส่ง รวมไปถึงการหาทุนดำเนินการไปพร้อมๆกัน

แต่ ... เป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน เมื่อมีรัฐประหารเกิดขึ้นในเดือนกันยายน คำตอบจาก JUSMAG ยังไม่มา  ทุนที่เคยคุยๆกันไว้ก็หายหน้าไปหมด เพราะเศรษฐกิจหยุดชะงัก  แต่โครงการนี้ ยังคงอยู่ในใจของกรรมการและอาสาสมัครของมูลนิธิเพื่อทะเลตลอดเวลา ....

ตอนนี้ ชมภาพในอดีตไปก่อนนะครับ  เดี๋ยวต่อไป ลงไปชมใต้น้ำขุ่นๆกัน จะได้นึกออกว่าเป็นส่วนไหนของเครื่องไหน

ดาโกต้า รุ่น ซี 47 ก่อนครับ ....

...

...

...

ดูแบบเต็มๆลำ ทุกชิ้นยังอยู่ครบ ทั้งชิ้นส่วนด้านนอกและด้านใน

กลุ่มที่ไปชมเครื่องบินด้วยกันในครั้งนั้น  ครู Hydro Sapiens ก็ไปด้วยครับ

เครื่องบินเฮลิคอปเตอร์ลำเลียงรุ่นเอส 58 ที ก็เหมือนกับดาโกต้าครับ ....

เครื่องยนต์ และชิ้นส่วนบางชิ้นถูกถอดออกไปเป็นอะหลั่ยสำรองให้กับเครื่องรุ่นเดียวกันที่ยังใช้งานได้ดีอยู่  และอุปกรณ์สำคัญๆ อย่างพวกเครื่องมือสื่อสารหรืออาวุธยุทโธปกรณ์ ทางสหรัฐบังคับให้ถอดออกให้หมดหลังปลดประจำการ

บรรดาเครื่องบินและ ฮ. ที่เรียงรายอยู่นี้ จีงมีสภาพไม่สมบูรณ์อย่างที่เห็นครับ

.....

เครื่องที่ยังมีสภาพสมบูรณ์เต็มเม็ดเต็มหน่วยต้องมีหน้าตาแบบนี้ครับ

บริเวณที่นั่งนักบิน  อุปกรณ์มาตรวัดต้องครบครันแบบนี้ ....

ย้อนเวลาหาอดีตกันไปแล้ว  ทีนี้ก็กลับมาหาปัจจุบันที่บางเทา จังหวัดภูเก็ตกันครับ

เมื่อเวลาผ่านไป  จากเดิมที่มูลนิธิเพื่อทะเลดำเนินเดินเรื่องแต่เพียงหน่วยเดียว ก็กลายมาเป็นการร่วมแรงร่วมใจกันหลายหน่วยงานตามที่เห็นสัญญลักษณ์ในภาพแรกกันแล้ว  เราลงน้ำไปดูเครื่องดาโกต้าและ ฮ. กันครับ

เนื่องจากจุดที่ตั้งของฝูงบินนี้ อยู่บนพื้นทราย หน้าร่องน้ำระหว่างเกาะแววกับแผ่นดิน และค่อนข้างใกล้ฝั่งแถมยังเป็นปากคลองอีกด้วย ดังนั้น เรื่องน้ำขุ่นนั้นหายห่วง ส่วนกระแสน้ำ ถ้ามีก็ไหลใช้ได้เลยครับ

ไดฟ์ที่ลงไปสำรวจนั้น  น้ำไหลเอาเรื่องทีเดียว  Housing ใหม่ กล้องก็ใหม่ ยังไม่คุ้นมือ แถมยังหนักอีกต่างหาก  กว่าจะฝ่ากระแสน้ำลงไปถึงฐานทุ่นได้ ลิ้นห้อยเลยครับ

พอโผไปยังปลายหางเครื่องดาโกต้าได้ ก็พบน้อง In Sea Daeng ละน้องเอ๋ ลอยละลิ่วจากไหนไม่ทราบ มาโหนอยู่ที่แพนหางเครื่องแล้ว

 

.....

พยายามทวนน้ำไปทางหัวเครื่อง เพื่อเก็บภาพท่อนหัว  แต่น้ำไหลแรง ไม่ค่อยจะมีเวลาบรรจงสักเท่าไร  ได้ภาพมาก็ได้ตะกอนฟ่อดมาด้วยแบบนี้

ด้านหน้า .....

ถ่ายนักบิน เอ๊ย ... บั๊ดดี้อยู่  น้องเอ-ออ-กอ ผ่านมาพอดี

นักบินกำลังจะดีดตัวออกจากเครื่อง

ภายใน Cockpit

.....

มีรอยรูกระสุนด้วย .... รึเปล่า

ครูอู๋ ....

ข้อมูลจากหนังสือพิมพ์


 “ดาโกต้า” เป็นเครื่องบินลำเลียงสัญชาติอเมริกันสร้างขึ้นครั้งแรกเมื่อ 78 ปีก่อน ประเทศไทยเริ่มนำเข้ามา พ.ศ. 2488 ได้สร้างวีรกรรมและชื่อเสียงให้กับกองทัพอากาศอย่างมากมาย เช่น เข้าร่วมกับสหประชาชาติ ปฏิบัติการในสงครามเกาหลี และสงครามเวียดนาม, ดัดแปลงมาใช้ในการบินปฏิบัติการทำฝนหลวงตามโครงการพระราชดำริ และเกียรติประวัติสูงสุดสำหรับเครื่องบินลำเลียงแบบที่ 2 นี้ คือ เป็นเครื่องบินลำเลียงแบบแรก ที่กองทัพอากาศจัดถวายเป็นเครื่องบินพระที่นั่ง
 
ความแข็งแกร่งของ โครงสร้างและเครื่องยนต์ที่เงียบเหมาะแก่การโจมตีข้าศึกตอนกลางคืนจนได้รับ ฉายาว่า “ผี” ซึ่ง ประธานาธิบดีไอเซนเฮาร์ (Eizenhover) ของสหรัฐอเมริกาเคยยกย่องว่า “ส่วนหนึ่งที่ทำให้สหรัฐอเมริกาได้รับชัยชนะในสงครามโลกครั้งที่ 2 คือ เครื่องดาโกต้า”

โออออ.. ภาพและคำบรรยาย ยอดเยี่ยมตามระเบียบ .. เราจะได้ไปดำดูมั๊ยนะ ..









ปล. มาต่อเร็วนะ พี่สายน้ำ ..  :)

อีก 3 ปี ผมไปแน่ครับ

  ขอบคุณครับ  หวานซะไม่มีหล่ะ น้อง WayfarinG  ผมก็เล่าไปตามเรื่องตามราวแบบลูกทุ่งสไตล์สายน้ำเหมือนทุกครั้งครับ

ทริปกิจกรรมที่สิมิลันในเดือนมกราคมที่จะถึงนี้ กะไว้ว่า วันสุดท้ายเราจะมาดำที่นี่สัก 2 ไดฟ์ และเกาะราชา 1 ไดฟ์ แต่ได้ยินข่าวแว่วๆจากภูเก็ตว่า มีสปอนเซอร์บางรายเคลมว่ามีกรรมสิทธิ์เหนือจุดนี้และจะเก็บเงินค่าดำน้ำด้วย ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นจริง แผนการดำน้ำเราคงเป็นเช่นเดิม คือ ดำที่สิมิลันครับ


มาชมภาพใต้น้ำกันต่อ .....

เข้าไปดูสภาพด้านในตัวเครื่องกันบ้าง ..... บั๊ดดี้ผม ที่หน้าทางเข้า Cockpit ครับ

น้องลินดา และน้อง Wizardfish ครับ

บั๊ดดี้ผม (อีกแล้ว) พยายามส่งสัญญาณให้ผมได้รู้ว่า strobe ของเธอติดข้างเดียว

รับทราบครับ รู้สึกของผมก็ติดข้างเดียวเหมือนกันครับ ดูสิ ภาพมืดไปข้างนึงเลย

น้องจิ๋ว...Wizardfish มาเกาะขอบหน้าต่างเพื่อดูว่า ข้างในทำอะไรกันอยู่

เพดาน ....

พื้นใน Cockpit .......

ไม่ทราบว่าเคยเป็นอุปกรณ์อะไร

ด้านล่างคือ หน้าต่าง .... ส่วนแผลที่เหวอะหวะข้างบนนั่น น่าจะได้มาตอนที่เครนหิ้วเครื่องนี้ลงน้ำ

น้องสาวสุดที่รัก ..... น้อง SNR บริเวณหัวเครื่องที่ชิ้นส่วนหลุดหายไปแล้ว

น้องไข่ Samjaw และน้องเอก ที่จุดเดียวกัน

ในตัวเครื่องด้านท้าย .....

ประตูด้านข้าง ทางออกจากเครื่อง

ไหนๆก็ออกจากด้านในแล้ว  ลองไปว่ายดูด้านนอกเครื่องกันบ้างนะครับ ...

พบน้องเอกว่ายไปเก็บภาพไปจนทั่วเหมือนกันครับ

ปวดหัว .... Strobe ติดข้างเดียวจริงๆแฮะ

น้องอาร์มที่ตอนหน้าเครื่อง

ถ้าเค้าจะเก็บตังค์จริง ก็ไปดำ รล.กูด หรือ รล.ครามก็ได้ครับพี่ เพราะน้ำเขียว + น้ำแรงเหมือนกันเด๊ะ  :-[

ไม่รู้ทามมาย เวลาคนเราเอาอะไรไปจม ถึงต้องลงที่ร่องน้ำทุกทีไป  ???

นั่นสิครับ  ไม่เข้าใจจริงๆเหมือนกันเลย


ค่อนไปทางแพนหางของเครื่อง ...

รูๆที่เห็นเต็มไปหมดนั้น  เจาะไว้เพื่อให้อากาศระบายออกได้เร็วตอนยกลงน้ำ และจะมีประโยชน์ในการช่วยระบายฟองอากาศจากนักดำน้ำที่ปล่อยเอาไว้ในตัวเครื่องด้วยครับ ไม่งั้น ถ้าไม่เจาะ แล้วอากาศที่พวกนักดำน้ำหายใจออกแล้วไม่มีที่ไป ก็จะขังอยู่ข้างใน มากๆเข้าอาจจะยกเครื่องบินให้บินลอยออกไปได้จริงๆ .... อะ ล้อเล่นนนน

 แต่ถ้าเป็นรายแหกๆ เหวอะๆหวะๆนั่น เป็นอุบัติเหตุตอนเคลื่อนย้ายหรือตอนยกลงน้ำกระมังครับ

ก็คนเอาไปปล่อย.. ต้องการให้พวกเรานักดำน้ำมีขาที่แข็งแรงอย่างไรหละจ๊ะ..  :o










ปล. บ่ได้หวานนะพี่สายน้ำ.. พูดเรื่องจริง.. ^^

อีกจุดหนึ่งที่ด้านท้ายเครื่อง ...

ที่เห็นเป็นเส้นดำๆพาดอยู่บนตัวเครื่องนั้นคือ เชือกสลิงที่ใช้ยึดเรือ Barge ไว้กับพื้นทราย ซึ่งเรือ Barge จะมีสลิงยึดแบบนี้ทั้ง 4 มุม เพื่อให้อยู่กับที่ไม่ไหลไปมาตามกระแสน้ำในระหว่างยกเครื่องลงน้ำ และเวลาจะเปลี่ยนมุมหรือเคลื่อนย้ายเรือ Barge ก็จะใช้วิธีดึงหรือหย่อนสลิงเหล่านี้เพื่อให้เรือ Barge หันไปมา เปลี่ยนมุมได้

แต่ที่น่าหวาดเสียวเท่าที่สังเกตเห็นคือ สลิงนี้จะกวัดแกว่งไปมาเกือบตลอดเวลา โดยที่พวกเราที่ลงดำน้ำเพื่อสำรวจรวมทั้งเก็บภาพให้กับมูลนิธิฯนั้น ทราบดีว่าต้องระวังอันตรายจากสลิงนี้ เนื่องจากเรือ Barge ยังคงทำงานอยู่ แต่ที่เป็นห่วงคือ บางช่วงสลิงเหล่านี้จะไปพาดอยู่บนตัวเครื่อง และบางช่วงจะลงไปพาดอยู่ด้านใต้ปีก หรือใต้เครื่อง และพวกเราไม่มีเวลาดำน้ำมากพอที่จะสำรวจดูและบอกได้ว่า มันได้สร้างความเสียหายให้กับเครื่องบินกลุ่มนี้มากน้อยเพียงใดหรือไม่

ด้านข้างลำตัวเครื่อง ....

.....

มุดลงไปด้านล่างบ้างครับ ....

ในภาพจะเป็นบริเวณฐานล้อใต้ปีกของเครื่องดาโกต้า .....

บล๊อคคอนกรีตแบบที่ใช้ทำปะการังเทียม ถูกนำมาใช้เป็นฐานรับน้ำหนักของเครื่องบินโดยคร่อมไว้ตรงฐานล้อ

ผมไม่มีความรู้ด้านวิศวกรรม จึงไม่สามารถตอบเชิงวิชาการได้ว่า ฐานคอนกรีตโปร่งแบบนี้ แข็งแกร่งและทนทานพอที่จะมาใช้รับน้ำหนักของเครื่องบวกกระแสน้ำที่ค่อนข้างแรงในจุดนี้ไปได้นานสักเท่าไร  จึงได้แต่ภาวนาให้คนทำเค้าคิดถูกเถิดและขอให้อยู่อย่างนี้ไปได้นานๆ อย่าบินหายไปไหนเลย

สลิงเล็กถูกใช้เป็นตัวยึดฐานปีกกับบล๊อคคอนกรึต  ผมไม่แน่ใจว่าเป็น stainless หรือไม่ ถ้าไม่ใช่ สนิมคงถามหาในไม่ช้านี้ และถ้าสลิงขาดหมดเมื่อใด เครื่องดาโกต้าก็พร้อมจะบิน

จุดที่ดีคือ ยังไม่ทันทำพิธีเปิด ก็มีผู้อาศัยเข้ามาอยู่เสียแล้ว

สลิงเจ้ากรรมที่ยึดเรือ Barge ยังคงกวาดไปมา จนมาพาดช้อนอยู่ใต้เครื่อง D3 นี้  ในระหว่างที่เรากำลังเก็บภาพตรงนี้อยู่  เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ เมื่อตัวเครื่องเริ่มโยก และฐานปูนเริ่มเคลื่อน  คุณสายชลสะกิดให้ลอยตัวขึ้นมาด้านบนเพื่อความปลอดภัย

เพื่อความปลอดภัย  เราพากันลอยตัวขึ้นมาอยู่เหนือปีก

ปีกบางช่วง ไม่มีแม้แต่หนังมาหุ้มกระดูก เหลือแต่โครงปีกเท่านั้น

.....

บางจุดเห็นแล้วก็เศร้า ไม่รู้จะโทษใครดี ....

สลิง ที่ผมคิดว่าคงจะใช้ตอนยกลงจากเรือ Barge เพื่อนำลงมาวางใต้น้ำ กลับเป็นตัวที่สร้างความเสียหายให้กับลำตัวเครื่องบินได้ไม่น้อยเลย

.....

.....

มีรูปตัวเองด้วย หล่อไม่เบา .... คุณสายชลถ่ายภาพผมขณะกำลังเก็บภาพบาดแผลบนลำตัวเครื่อง ด้วยกล้องและ Housing ตัวใหม่ ติดจานดาวเทียม

ขนาดขึ้นมาอยู่บนหลังคาเครื่องบินกันอย่างนี้แล้ว  สลิงเจ้ากรรมยังตามรังควาญไม่เลิก  มันยังคงกวาดข้ามหลังคาเครื่องบินผ่านมาทางเรา แล้วกวาดเลยต่อไปข้างหน้า

มีอะไรผิดปกติแล้ว  คุณสายชลมาดึงให้ว่ายกลับไปหาทุ่น เพื่อลอยตัวกลับขึ้นเรือ  แต่ขณะที่เราสามคน ผม คุณสายชล กับน้องอาร์ม เกาะเชือกผูกทุ่นทำ Safety Stop กันอยู่ สลิงเจ้ากรรมกวาดมาอีกแล้ว คราวนี้พาดกับสายทุ่นลากจนทุ่นจมลงมาอยู่ใต้ผิวน้ำหลายเมตรทีเดียว  เราต้องปล่อยสายทุ่นแล้วลอยตัวขึ้นผิวน้ำกันทันที

ขึ้นมาถึงผิวน้ำก็พบพวกท่านๆบนดิงกี้ในภาพด้านล่างรอพวกเราอยู่  ก่อนจะลงน้ำ จำได้ว่าเราได้ถามพวกท่านก่อนแล้วว่า เราจะลงดำน้ำได้หรือยัง ท่านก็บอกให้ลงได้

แต่พอเห็นเราขึ้นมาถึงผิวน้ำเท่านั้นแหล่ะ  แทนที่จะเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเรา ท่านกลับแหวใส่ทันที ....

"ใครอนุญาตให้ลง ..... ชื่ออะไร....จบมาจากสถาบันไหนเนี่ย ..... รู้รึเปล่าว่าสลิงขาด ..... มาทำให้งานเค้าช้าไปหมด"

เราไม่ทราบเลยว่าพวกท่านๆเป็นใครใหญ่มาจากไหน แต่สำเนียงส่อภาษา วาจาส่อว่าสถุล  คุณสายชลมีหรือจะยอม  จึงชี้แจงไปด้วยความสุภาพ ว่าเราถามก่อนจะลงแล้ว และเราก็ไม่ได้เข้าไปเกะกะในบริเวณที่พวกเขากำลังนำเครื่องบินลำอื่นๆลงน้ำสักนิดเดียว จะมาโทษว่าเราไปทำให้งานเขาช้าได้อย่างไร  สลิงก็ไม่ได้ขาดเพราะเราเป็นต้นเหตุด้วย

ผมจึงบอกไปว่า เราก็ลงไปทำงานตามหน้าที่ของเราเหมือนกันคือ ทำให้มูลนิธิเพื่อทะเล ซึ่งคุณสายชลเป็นรองประธานมูลนิธิฯด้วย (จริงๆตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว ฮิๆๆๆ) .... มัน เอ๊ย ท่านที่อยู่หัวเรือดิงกี้ ก็แหวกลับมาว่า จะเป็นรองอะไรมาจากไหนผมไม่สนหรอก ...

เมื่อเรากลับขึ้นเรือ Marine Project  ยังได้ทราบจากคุณไทชิโร อีกว่า ตอนสลิงขาด แทบจะดีดมาโดนขานักดำน้ำญี่ปุ่นที่ถ่ายวิดิโอ ดีที่เขาดึงออกมาทัน ไม่งั้นมีหวังได้ขาหรือคอขาดแน่ๆ  และพวกเราในกลุ่มที่ลงไปทำงานถ่ายภาพใต้น้ำที่ขึ้นมาที่ผิวน้ำก่อนสองสายนั้น ก็โดนชี้หน้าด่าอย่างหนัก ขนาดขึ้นมึงขึ้นกูอย่างหยาบคาย หาความเป็นสุภาพชนจากท่านพวกที่อยู่บนดิ้งกี้ไม่ได้เลย 

นอกจากนี้เรือสปีดโบ๊ดที่จอดอยู่ที่ทุ่นใกล้ๆกันก็เข้ามาบอกว่า ตอนสลิงมาพาดเชือกทุ่น มันดึงทุ่นจมลงในน้ำ พร้อมกับดึงหัวเรือของเขาลงไปจนเรือเกือบมุดน้ำด้วย ดีที่ปลดเชือกทุ่นทัน  คนขับเรือเร็วพูดด้วยความโกรธว่า เขาเกือบตายและเรือเกือบจมโดยไม่รู้ตัว เพราะมันรวดเร็วและรุนแรงกว่าโดนสึนามิอีก

ตกค่ำ น้องอ๊อด Khonnam ซึ่งเป็นนักดำน้ำทำงานประเภท Technical ขึ้นไปบนเรือ Barge และได้คุยกับหัวหน้างานที่รู้จักคุ้นเคยกัน และต่อว่าไปเสียยกใหญ่ ว่า "ลูกน้องไม่สุภาพเลย ทำกับพี่สายชลซึ่งเป็นครูสอนดำน้ำที่มีอาวุโสคราวแม่ของมันอย่างนั้นได้อย่างไร  ถ้าพูดกับแม่ผมแบบนี้ ผมชกหน้าแหกไปแล้ว" ..... จนสุดท้าย หัวหน้างานท่านนั้น ยอมกล่าวขอโทษแทนลูกน้อง และให้น้อง Khonnam ถ่ายวิดิโอมาให้คุณสายชลดูอีกด้วย

เรื่องก็จบลงตรงนั้น และหวังว่า ชีวิตนี้ เราคงไม่ต้องมาเจอะเจอหรือร่วมงานอะไรด้วยกันอีกแล้ว ....

การทำงานร่วมกันไม่ว่ากิจกรรมใดๆก็ตาม....หากผู้ร่วมกิจกรรมมี Ego คืออาการอวดดื้อ ถือดี ถือว่าตนเองเก่งกว่าใคร  เหนือกว่าใครๆ วางกล้าม เย่อหยิ่ง หมายจะข่มหรือเหยียบคนอื่นให้จมธรณินทร์ ตามมาด้วยการอ้างถึง Logo คือแบ่งค่าย แบ่งฝ่าย แบ่งยี่ห้อ หรือแบ่งสถาบัน งานไหนก็งานนั้นย่อมเกิดปัญหา เกิดความขัดแย้ง งานไม่ราบรื่น และจบลงอย่างไม่สวยงามเสมอ....

น่าเสียดาย....และน่าเศร้าใจจริงๆค่ะ..... :(

เราจะทำงานกันแบบ No Ego.....No Logo....กันได้ไหมคะ.....พี่น้อง.... ;)

มาชมภาพกันต่อให้จบไปก่อนถึงวันขึ้นปีใหม่กันดีกว่าครับ .....

วันที่ 29 พฤศจิกายน 2551 เป็นวันที่มีพิธีเปิดจุดดำน้ำ "ฝูงบินปะการังเพื่อทะเล" อย่างเป็นทางการ โดยบนฝั่งบริเวณ อช.หาดลายัน จะเป็นพิธีตามปกติที่เราเคยพบเห็น คือ เจ้าภาพหลายๆรายผลัดกันกล่าว .... หลังรับประทานอาหารกลางวัน ก็พากันลงเรือที่เจ้าภาพจัดเตรียมไว้ ออกไปทำพิธีกันกลางทะเล โดยมีการกล่าว พิธีสงฆ์ โปรยดอกไม้ และจบลงด้วยการหย่อนเครื่องดาโกต้า D1 ลงสู่ทะเล

ผู้คนมากมายเต็มไปหมด มีทั้งนักดำน้ำ นักข่าว ทหารเรือ ทหารอากาศ อดีตนักบิน อดีตพลร่มที่เคยใช้เครื่องกลุ่มนี้ปฏิบัติภารกิจมาในอดีต ฯลฯ อีกมากมายหลายกลุ่ม

สองสายเป็นมนุษย์จำพวกชอบชีวิตที่สงบเงียบ ไม่วุ่นวาย ไม่ชอบที่ที่แออัด ผู้คนหนาแน่น และไม่ชอบงานพิธีที่เยิ่นเย้อ  ประกอบกับซื้ออาหารหวานคาวมาฝากทีมงานบนเรือ Marine Project มากมาย  จึงขออนุญาตนั่งเรือหางยาวออกไปรออยู่ที่เรือ Marine Project ดีกว่า

แค่หันกลับมามองผู้คนที่ยั๊วเยี๊ยอยู่บนฝั่ง ก็เริ่มรู้สึกปวดหัวเสียแล้ว

ตกบ่าย .... เมื่อได้เวลา บรรดาแขกผู้มีเกียรติ และนักข่าว ก็ลงเรือนานาชนิด ออกมาลอยลำกันอยู่หน้าเรือ Barge เพื่อรอชมพิธีเปิด และการหย่อนเครื่องบินลงน้ำ

เดชะบุญ  โชคคงช่วย เพราะไม่มีเรือชนกันเลย ทั้งๆที่วิ่งไปวิ่งมากันวุ่นวาย

เรือพยาบาลทางทะเลของ รพ.วชิระ ภูเก็ต ก็มาลอยลำรอให้บริการอยู่ใกล้ๆ

เมื่อได้เวลาตามฤกษ์  หลังพิธีสงฆ์ .... ผู้เข้าร่วมพิธีบนเรือ Barge ช่วยกันโปรยพวงมาลัยและดอกไม้ลงสู่ผิวน้ำบริเวณที่จะหย่อนเครื่อง D1 ลง

เครนของเรือ Barge ค่อยๆหย่อนเครื่อง D1 ลงทีละนิดๆ  จนลงไปวางอยู่บนพื้นทะเล 

.....

.....

.....

และแล้ว ..... พิธีบนฝั่ง และบนผิวน้ำก็เสร็จสิ้นลง

ได้เวลาลงน้ำแล้ว .... :o

คราวนี้ สองสายลงน้ำพร้อมกับครูศรันต์ น้องเอ๋ และแขก VIP อีก 4-5 ท่าน

ไทชิโรเลือกที่จะผูกทุ่นเพื่อลงไปชม ฮ. ซึ่งจุดนี้ได้วาง ฮ. 2 ลำไว้คู่กัน

ไม่ทราบจะบรรยายอะไรครับ ..... ชมภาพไปเรื่อยๆ และให้นึกเปรียบเทียบ ฮ. สภาพใต้น้ำกับสภาพบนบกที่โพสต์ไว้ตอนต้น ว่ามีความแตกต่างกันอย่างไร

.....

.....

นักบิน 2 ท่านนี้ หน้าตาคุ้นๆครับ

.....

.....

.....

แสดงว่า นักบินลำนี้ พึ่งบารมีของพระเกจิอาจารย์ด้วย เวลานำเครื่องขึ้นบิน

อุปกรณ์อะไรบ้างก็ไม่ทราบ อยู่ข้างที่นั่งนักบินครับ

สัญญลักษณ์นี้ไม่ทราบเหมือนกันว่าหมายความถึงอะไร

ครูศรันต์จะขับเครื่องอีกแล้ว .....

เอากับเค้าบ้าง นานๆมีโอกาสที

น้อง Khonnam

หัวหน้า สนง.ททท. จังหวัดภูเก็ต และภรรยา ที่มีครูสมนึกคอยกดไว้ไม่ให้ลอย

ดูจากป้ายแล้ว ถึงไม่เต็มแผ่น ก็พอจะเดาออกแล้วว่า เป็นสปอนเซอร์สินค้ายี่ห้ออะไร

ดารา ..... จอห์นนี่ เหงียน  เล่นหนังโฆษณาธนาคารกสิกรไทย ชุดฮีโร่ตัวเขียวๆไงครับ

จอห์นนี่ กับน้องเอ๋

จอห์นนี่กับน้องเอ๋ ขณะกำลังทำ Safety Stop ที่เชือกทุ่น

ครูศรันต์กับสติ๊กเกอร์ที่แกะออกมาจากข้างลำตัวเครื่องบิน

จำได้ว่า เคยพูดกันไว้ว่า พวกสติ๊กเกอร์ที่แปะไว้ข้างลำตัวเครื่องบิน มันเป็นอุจาดทัศน์  ตอนอยู่ข้างบนก็เอาเถอะ จะโฆษณาอะไรก็ว่ากันไป แต่พอจะวางเครื่องลงน้ำก็ว่าจะแกะออกก่อน เพื่อไม่ให้เป็นอุจาดทัศน์ใต้น้ำ แต่แล้ว ก็ลงไปทั้งอย่างนั้นจนได้ 

ใจหนึ่งก็ดีใจ ที่โครงการนี้สำเร็จลงได้ด้วยดี นอกจากจะมีจุดดำน้ำแปลกๆใหม่ๆเพิ่มขึ้นแล้ว ..... ลำตัวเครื่องบินเหล่านี้ จะทำหน้าที่เป็นแนวปะการังเทียมให้เหล่าปลาเข้ามาพักอาศัยและหลบภัยได้เป็นอย่างดี

แต่อีกใจหนึ่ง ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับที่ตั้งของฝูงบินและวิธีการจัดวางฝูงบินนี้  นอกจากอยู่ใกล้ฝั่งที่มีคลองระบายน้ำออกมาสู่ทะเล ซึ่งมีผลต่อ Visibility ใต้น้ำเป็นอย่างมากแล้ว  ยังอยู่หน้าร่องน้ำระหว่างเกาะแววกับตัวแผ่นดิน ที่หากเป็นช่วงน้ำไหลแรงแล้ว ความแรงของน้ำตรงจุดนี้น่าจะเป็นทวีคูณทีเดียว และหากเป็นเช่นนั้น คือ มีกระแสน้ำไหลผ่านอยู่ตลอดเวลา ถึงจะแรงบ้างเบาบ้าง ก็น่าจะมีผลกับการทรงตัวของเครื่องบินทั้งหลายที่มีฐานเป็นเพียงคอนกรีตโปร่งบาง ไม่มากก็น้อย

อย่างไรก็ตาม ขอเอาใจช่วยให้อยู่รอดปลอดภัยไปอีกนานๆ และต้องขอขอบคุณ มูลนิธิเพื่อทะเล ที่เป็นผู้ริเริ่มโครงการนี้มาตั้งแต่ต้น รวมทั้งขอขอบคุณผู้มีอุปการคุณทั้งหลายที่ได้มีส่วนร่วมทำให้โครงการนี้สำเร็จลงได้ด้วยดีครับ

เสียดายครับ ไม่มีโอกาสได้รู้เห็นอะไรกับโครงการนี้อีกเลย

แต่ยังดีที่มีรูปผมโผล่มาในหน้าแรกๆ 1 รูป

จนป่านนี้ยังไม่ได้ไปดำน้ำอันดามันเลยครับ ว่าจะหาเวลาตอนตรุษจีนนี้แหละไปซะที คิดถึงอันดามันครับ

น้องฮงจ๋า....อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปไกลๆเลยดีกว่านะจ๊ะ  พี่สองสายคิดว่าการที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้นั้นดีแล้ว เราจะได้สบายใจหายห่วง ไม่ต้องมากังวลใจหรือวิตกทุกข์ร้อนกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง 

ที่ได้ยินมานั้น กว่างานนี้จะจบลงได้ ก็เล่นเอาผู้คนที่เกี่ยวข้องปวดหัวตัวร้อนกันเป็นแถวๆ และแม้เรื่องจะจบไปแล้ว ในอนาคตก็ไม่ทราบว่าจะมีอะไรตามมาอีกบ้าง  สองสายก็ขอภาวนาอย่าให้มีเหตุประเภท "น้ำลด...ตอผุด" เกิดขึ้นมาก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้น ยุ่งตาย....

สำหรับสองสายนั้นได้ร่วมทำงานเกี่ยวกับเรื่องการขอเครื่องบินมาจมเพื่อเป็นแนวปะการังสำหรับการดำน้ำเพื่อสันทนาการ เพิ่มเติมจุดดำน้ำที่มีอยู่เดิมมาตั้งแต่ต้น  ข่าวสารครั้งสุดท้ายที่สองสายรับทราบก็คือเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2551 ขณะที่เราไปร่วมประชุมสัมมนาเรื่องปะการังเทียมที่ทางกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมจัดขึ้นที่โรงแรมมิโด้ แถวถนนปดิพัทธ์ มีน้องไพทูล แพนชัยภูมิ เจ้าหน้าที่ของกรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง กระทรวงทรัพย์ฯ ได้มาพูดกับน้องเอ๋....เลขาฯมูลนิธิเพื่อทะเล เรื่องจะขอนำเครื่องบินทั้ง 10 ลำ ไปจมที่อ่าวบางเทา ภูเก็ต โดยมีอบต. บางเทา และสมาคมดำน้ำ TDA เป็นผู้ดำเนินการ

สองสายจำได้ว่า น้องเอ๋ได้ชี้แจงให้น้องไพทูลทราบว่า การนำเครื่องบินไปจมได้นั้นต้องอยู่ในนามของ "มูลนิธิเพื่อทะเล"  ทั้งนี้เนื่องจากทางมูลนิธิเพื่อทะเลได้รับมอบเครื่องบินทั้ง 10 ลำ จากกองทัพอากาศ โดยมีหนังสือให้ความยินยอมของรัฐบาลของสหรัฐอเมริกา ผ่านทาง JASMAG อนุญาตให้มูลนิธิเพื่อทะเลนำเครื่องบินไปจมเพื่อทำปะการังเทียม จึงเป็นไปไม่ได้ที่ผู้อื่นจะนำเครื่องบินไปจมโดยไม่มีมูลนิธิเพื่อทะเลเป็นผู้ดำเนินการหลัก

หลังจากการพูดคุยในวันนั้นแล้ว....สองสายก็ไม่ได้ไปร่วมประชุม...ไม่ได้ไปเกี่ยวข้อง...หรือไม่ได้รับการบอกกล่าวในเรื่องการดำเนินงานจมเครื่องบินจากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดแต่อย่างใดทั้งสิ้น จนมาทราบข่าวอีกทีจากข่าวหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์  เรื่องที่มีการขนเครื่องบินล่องไปภูเก็ตเพื่อจะนำไปจมที่อ่าวบางเทา แล้วก็เกิดอุปสรรคเรื่องดินฟ้าอากาศไม่อำนวย เกิดพายุนากริสพัดถล่มทะเลอันดามัน ในช่วงต้นเดือนพฤษภาคม 2551 จนเป็นอุปสรรคในการนำเครื่องบินลงสู่ก้นทะเล ซึ่งต้องเลื่อนมาจนถึงเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน ที่ผ่านมาจึงได้มีพิธีอย่างเป็นทางการ นำเครื่องบินไปจมลงในทะเลได้

คราวนี้นับว่าเป็นเกียรติกับสองสายที่ได้รับคำเชิญจากมูลนิธิเพื่อทะเลให้ไปร่วมงานในฐานะแขก VIP  ทำให้เราได้เห็นวิธีการนำเครื่องบินลงสู่ก้นทะเล และได้ลงดำน้ำไปสำรวจเครื่องบินจมอย่างใกล้ชิด แม้จะมีเรื่องให้เสียอารมณ์และความรู้สึกบ้าง ก็ไม่อยากจะถือสาหาความ และอยากให้ทุกอย่างมันผ่านเลยไปเหมือนปีเก่า พ.ศ. 2551 ที่อย่างไรๆก็ไม่มีวันหวนกลับมาเป็นปี พ.ศ. 2551 อีกครั้งอย่างแน่นอน

 :) ;D :)

 ...ถ้าเขาได้ไปอยู่ที่ๆน้ำใสๆๆๆ ........ เครื่องบินเขาคงจะดูสวยงาม สมเกียรติ์ภูมิ    เหมื่อนกับที่เขาเคยบินอบ่างงามสง่าอยู่บนฟ้า ...เน้อ
 เฮ้ย ..ขอถอนใจหนึ่งที

นั่นน่ะสิคะน้องกบ.....ตอนแรกก็วางแผนดิบดีว่าจะนำเครื่องบินไปลงที่ที่มีน้ำใสๆ....กระแสน้ำไม่ไหลรุนแรง  ไปๆมาๆกลายเป็นที่ที่ตรงข้ามกับที่วางแผนไว้หมด.... ;)

ที่สำคัญคือมีองค์กรหนึ่งทำท่าจะเก็บเงินคนที่จะเข้าไปดำน้ำที่นี่ด้วย.... ;D

ในงานพิธีเปิด....มีคนมาเล่าให้ฟังว่า ฝรั่งตัวโตเที่ยวพูดกับผู้คนที่มาในงานว่า "ผมใช้เวลาทำเรื่องขอเครื่องบินมาจมที่นี่ ใช้เวลาตั้ง 12 ปี กว่าจะได้รับอนุญาตให้นำเครื่องบินมาจมได้...."

หุๆ....จะโม้ทั้งที หนีไปให้พ้นๆคนที่เขารู้เรื่องนี้ดีและจับงานนี้มาตั้งแแต่ต้นหน่อยก็ไม่ได้  จะได้ไม่มีใครมากล่าวหาได้ว่ามุสา.... ;)

เฮ้อ!ด้วยคนค่ะ เรื่องผลประโยชน์ทับซ้อนเป็นร้อยๆชั้นนี่น่าปวดหัวน๊ะค่ะพี่ ??? ??? ???
เราดำน้ำแบบประโยชน์ไม่มีซ้อนของเราต่อไปดีกว่าค่ะ เดี๋ยวธรรมชาติเขาก็ปรุงแต่งบ้านใหม่ให้กับบรรดาพลเมืองชาวทะเลของเขาเอง(เชื่อว่างั้น)แหล่ะ...ไม่มีใครจัดบ้านสวยและถูกใจเท่าผู้ที่จะมาอาศัยอยู่เองหรอกเน๊อะ :o
แผ่เมตตาค่ะพี่สำหรับคนที่มีใจอกุศล คิดและพูดไม่ดีกับเรา.....เราคิดเราเครียดค่ะ ไม่ดีกับสุขภาพ
น้องๆลูกๆ(หมายถึงลูกศิษย์)ชาวSOSเป็นห่วง :-* :-* :-*

ขอบคุณที่เป็นห่วงจ้ะ....แต่อย่าหาห่วงมาผูกคอกันเลยน้องเอ๋ย..... ;)

ตอนนี้พี่สองสายนั่งหัวเราะอย่างสุขใจทั้งวัน....ทั้งคืน.....รื่นรมย์สมอุรา..... :) ;D :)   

พี่สองสายยังได้รับเชิญด้วยหรือครับ เพิ่งทราบเหมือนกัน ผมนะไม่รู้เรื่องเลย ทั้งที่ทำหน้าที่หลายอย่าง แม้แต่ในฐานะสื่อมวลชนเค้ายังไม่ให้รู้เลย ถามไปว่าไม่ให้ผมไปทำข่าวเหรอ เค้ายังตอบแบบกันๆไม่อยากให้ไปเลย

คนหัวล้านใจน้อยนะจะบอกให้

ว่าแล้วหาโอกาสไปดำน้ำดีกว่า คิดถึงสิมิลันจัง

ก๊ากกกก.....คนหัวล้านใจน้อย..... :-X :-X :-X

ขอเชิญตัวแทนจากมูลนิธิเพื่อทะเลมาตอบให้น้องฮงหายข้องใจในเรื่องนี้หน่อยนะคะ... ::)

พี่สายชลครับ

ผมไม่ได้มีข้อข้องใจอะไรกับมูลนิธิฯเค้าหรอก คงไม่จำเป็นต้องมาตอบอะไร เพราะเข้าใจดีทุกอย่าง แหม...ก็เคยใกล้ชิดออกขนาดนั้น

อวยพรปีใหม่ดีกว่า.....วันนี้วันทำงานวันแรกของปี 2552 ขอให้ตัวผมและครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรง บึ๊กๆๆๆๆ อึดๆๆๆๆๆ ทุกคนครับ

อวยพรคนอื่นคงไม่ดี เพราะยังไม่อาวุโสพอ หันมาอวยพรคนกันเองกับตัวเองดีกว่า :) ;) ;D

ขอบคุณครับ นาน ๆ เข้ามาดูเครื่องบินอยู่ใต้น้ำ

วันนี้ดูทีวี  เห็นโครงการนี้ด้วยค่ะ
เป็นปลื้มจริงๆค่ะ

สัตว์ทั้งหลายจะได้มีบ้านใหม่  เย้ๆๆๆ :-*

น้องลินดา จากมูลนิธิเพื่อทะเล ได้ sms มาแจ้งให้ทราบตั้งแต่วันที่ 17 ก.พ.แล้ว ว่า มีผู้พบฉลามวาฬเข้ามาว่ายวนเวียนอยู่ในบริเวณที่ตั้งของฝูงบินปะการังเพื่อทะเลถึง 2 วัน คือในวันที่ 15-16 ก.พ. แต่ Visibility ยังคงขุ่นเข้มเหมือนเดิม

ถ้าใครมีโอกาสได้ไปลงดำที่จุดนี้ ก็ขออวยพรให้ได้พบยักษ์ใหญ่ใจดีด้วยครับ ....