สรุปผลโครงการปล่อยหอยมือเสือ เก็บขยะ และตัดอวน ในทะเลอันดามัน ครั้งที่ 2

[สายชล]

ในวันที่ 2 เมษายน....วันสุดท้ายและไดฟ์สุดท้ายของการเดินทาง....สมาชิกอาสาสมัครทั้ง 23 คนของ SOS รวมทั้งน้องแม่หอย และน้องแม่เล็กน้อย แห่งศูนย์วิจัยฯ คลองวาฬ ก็ได้กลับมาสำรวจตรวจเยี่ยมน้องหอยที่ได้ปล่อยไว้ที่สิมิลันอีกครั้งหนึ่ง

[สายชล]

น้องหอยที่เราเห็นต่างยิ้มแฉ่งรอรับเราอยู่.....

[สายชล]

หอยมือเสือที่ตั้งอยู่บนพื้นทรายหรือซากปะการังที่ดูไม่แข็งแรงมั่นคง และหลงหูหลงตาไปเมื่อวันปล่อย ถูกเคลื่อนย้ายเข้ามาวางบนแนวหินที่ดูมั่นคงกว่า

น้องหอยตัวนี้ปิดปากหุบสนิทอยู่เป็นนานเพราะคงยังงุนๆงงๆที่ถูกยกไปอยู่ที่ใหม่ แต่ไม่นานก็กลับยิ้มได้ใหม่อีกครั้ง

[สายชล]

เอ....น้องหอยตัวนี้ทำไมถึงปากแหว่งๆวิ่นๆนะ....

[สายชล]

นี่เอง....เจ้าปลาวัวตัวนี้เอง ที่มาตอดๆจะกินเนื้อสวยๆของน้องหอย

ตอดกินเนื้อที่บริเวณปากที่หุบสนิทของน้องหอยไม่ได้ ก็ไปตอดบริเวณสายสะดือน้องหอย เอ๊ย....บิสซัส (Byssus) ซึ่งจะเป็นเนื้อที่ยื่นยาวออกมายึดติดกับหิน...ซากปะการัง หรืออื่นๆที่น้องหอยคิดว่าจะยึดเป็นที่พึ่งให้ตัวตั้งตรงรับแสงแดดได้

แต่ดูท่าแล้ว...ไม่สำเร็จค่ะ...ไม่สำเร็จ จนเจ้าปลาวัวต้องล่าหอยไปเข้าโพรงตัวเอง

อย่างไรก็ตาม...ย้ายน้องหอยไปให้พ้นหูพ้นตาเสียดีกว่าปล่อยให้เป็นเป้าล่อความคมของฟันคุณวัวเธอต่อไป

[สายชล]

ค่อยยังชั่วหน่อย...น้องหอยค่อยแย้มยิ้มได้ใหม่อีกครั้ง...

เอ๊ะ...ใต้น้องหอยนั่นหน้าตาแปลกๆ ไม่ใช่ซากปะการังนี่นา....

[สายชล]

ขอขยับน้องหอยอีกที จะได้ดูกันชัดๆว่าคืออะไรกันแน่

อ๋อ....ซากเปลือกหอยมือเสือตัวโต ที่แข็งเป็นหินไปแล้วนี่เอง...

น้องหอยตัวเล็กก็เลยได้อยู่ใกล้ๆกับเปลือกคุณทวด ที่ประเมินไม่ได้ว่าอยู่อย่างนั้นมานานเพียงใดแล้ว.... 

[สายชล]

น้องแม่หอยมาสะกิดให้ตามไป.....

ที่กลางซากปะการัง....เปลือกน้องหอยขาวจั๊วที่หาเนื้อไม่ได้แล้วเปลือกหนึ่ง อยู่ในสภาพแตกหักเสียหาย

ฝีมือหรือฝีปากใครเล่านี่...... 

[สายชล]

พินิจพิเคราะห์อยู่สักครู่ แม่หอยก็ชี้มือไปที่โพรงใต้ปะการังโขดก้อนใหญ่....

โอ๊ะโอ....คราวนี้มีเปลือกหอยมือเสือแตกหักเสียหายอยู่คู่หนึ่ง...

[สายชล]

ขอเปลี่ยนมุมไปดูอีกด้านหนึ่ง....เป็นซากน้องหอยที่เราปล่อยไปแน่ๆ สังเกตได้จากแถบเทปสีเหลืองที่ติดไว้ แต่ทำไมถึงถูกคาบเอามาไว้ในโพรงนี้ และเนื้อที่มีอยู่สวยงามหายไปไหนหมด....

[สายชล]

ใกล้ๆกับซากเปลือกหอยมีคุณปลาไหลมอเรย์ตัวโต โผล่หัวออกมาแถมทำปากพะงาบๆ....

หรือจะเป็นคุณมอเรย์ที่ไปคาบน้องหอยมาหม่ำซะเกลี้ยงเกลารวดเดียวสองตัว....

[สายชล]

มีน้องหอยอีกตัวหนึ่งถูกย้ายนิวาสถานไปอยู่ในอีกโพรงหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากโพรงแรก....

โชคยังดี...ที่ตัวนี้แค่ถูกและเล็มเปลือกด้านบนเว้าแหว่งไป แต่ไม่ถึงเนื้อ น้องแม่หอยเลยจัดการย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ดูจะปลอดภัยมากกว่า

[สายชล]

เมื่อขึ้นมาบนเรือ....น้องแม่หอยได้บอกพวกเราว่า ผู้ที่หม่ำน้องหอยของเราไปนั้น สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นคุณเต่าที่มีอยู่ในบริเวณหมู่เกาะสิมิลัน ซึ่งมีแหล่งอนุรักษ์อยู่ที่เกาะหนึ่ง แต่เพ่นพ่านหากินอยู่ทั่วไปแทบทุกเกาะในบริเวณนี้

แม้เรื่องนี้จะเป็นไปตามกฎของธรรมชาติในหัวข้อที่ว่าด้วยเรื่อง ห่วงโซ่อาหาร  อย่างไรก็ตามก็น่าคิดนะคะ ผ่านไป 3 วัน หอยถูกกินไป 3 ตัว เฉลี่ยแล้ววันละตัว เมื่อเรานำหอยมาปล่อย 200 ตัว อีกกี่วันเล่าคะที่เต่าจะกินหอยหมด

 

คิดอย่างนี้แล้วก็ได้แต่ภาวนาว่า.....น้องหอยจะรอดพ้นสายตาของคุณเต่าเธอไปได้บ้างไม่มากแต่น้อยๆหน่อยก็ยังดี หรือไม่อีกทีก็ต้องภาวนาให้คุณเต่าเธอเบื่อที่จะรับประทานน้องหอยเป็นอาหารทุกวันๆจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือให้ดูต่างหน้ากันบ้างเลย...

ถ้าไม่เป็นอย่างที่ภาวนา....ก็คงต้องเลือกเอานะคะว่า...ในบริเวณเดียวกันหรือใกล้เคียงกัน เราจะอนุรักษ์เต่าหรืออนุรักษ์หอยมือเสือกันดี

ถ้าจะเลือกทั้งคู่พร้อมกัน ก็คงจะต้องหาหอยมือเสือที่ตัวโตๆเปลือกใหญ่และแข็งแรงขนาดเต่ากัดเปลือกไม่แตกมาปล่อย เพราะถ้านำหอยมือเสือตัวเล็กๆมาปล่อย ก็คงจะตกอยู่ในสภาพ....ปล่อยหอยมือเสือเพื่อให้เต่ากิน

[สายชล]

ภาระกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่งของพวกเราชาว SOS และชาวคณะจากคลองวาฬและศูนย์วิจัยฯ ภูเก็ต ในครั้งนี้ก็คือ การไปสำรวจตรวจเยี่ยมน้องหอยมือเสือที่เรานำไปปล่อยไว้ที่ช่องขาด ไม่ไกลจากที่ทำการอุทยานแห่งชาติทางทะเล หมู่เกาะสุรินทร์ นัก

เราได้เดินทางไปถึงเกาะสุรินทร์ในช่วงบ่ายสี่โมงเย็นของวันที่ 31มีนาคม 2550.....พอเรือจอด เราต่างแต่งตัวและกระโดดลงน้ำไป แล้วว่ายไปยังจุดที่เราเคยปล่อยหอยไว้ทันที

สิ่งแรกที่เราได้เห็นใต้ผิวน้ำนั้น ทำให้เราตกใจ และมึนงงกับภาพที่ได้เห็น....

หอยมือเสือที่เราปล่อยไว้หาไม่เห็นสักตัวเดียว แต่กลับได้เห็นสาหร่ายเห็ดหูหนูเจริญงอกงามอยู่ตามแนวปะการังที่ได้รับความเสียหายเมื่อครั้งคลื่นยักษ์สึนามิถล่มที่นี่...

ตอนแรกก็เห็นเป็นหย่อมๆ...กอไม่ใหญ่....

[สายชล]

แต่เมื่อว่ายไป....ว่ายไป....สาหร่ายเห็ดหูหนูก็เพิ่มมากขึ้นๆจนเป็นดงใหญ่ พาดจากบริเวณลาดเนินที่ดิ่งลึกลงไปเบื้องล่างราว 25-30 เมตร ขึ้นมาจนติดแนวปะการังที่ยังสวยงามและสมบูรณ์บริเวณที่ตื้นเพียง 5 เมตร