กระดานข่าว Save Our Sea.net

เรื่องที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้....ได้รับอีเมล์มาจากน้อง Topping ซึ่งเธอบอกว่าเป็นเรื่องที่อยากเผยแพร่ให้พวกเราได้รับทราบถึงวิถีชีวิตที่น่าอัศจรรย์เรื่องหนึ่ง แต่เธอไม่มีเวลาจะนำมาลงใน SOS  จึงขอส่งเรื่องและภาพมาให้สองสายช่วยนำมาแปลและลงให้หน่อย

เมื่อได้อ่านและชมภาพแล้วเราก็เกิดความประทับใจ แล้วก็เห็นด้วยกับประโยคเปิดเรื่องที่กล่าวว่า....

บางครั้ง....ชีวิตของสรรพชีวิตในโลกนี้เป็นเรื่องที่หาคำอธิบายไม่ได้ แต่เราก็สามารถรับรู้และร่วมเป็นพยานรู้เห็นได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นมา และเป็นไป....

ณ. เมืองมอมบาสสา (Mombassa)....เมืองท่าชายมหาสมุทรอินเดียที่อยู่ทางด้านตะวันออกของประเทศเคนยา

ขณะที่เดินหากินอยู่กับแม่อย่างมีความสุข....ลูกฮิปโปโปเตมัสวัยไม่ถึงขวบ น้ำหนักตัวราว 300 กิโลกรัมได้พลัดตกลงไปในแม่น้ำซาบากิ (Sabaki River) ซึ่งไหลลงสู่มหาสมุทรอินเดีย

เจ้าหนูฮิปโปไหลตามน้ำไปเรื่อยๆจนถึงมหาสมุทรอินเดีย  เผอิญวันนั้นเป็นวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ซึ่งเกิดคลื่นยักษ์สึนามิในมหาสมุทรอินเดียเป็นวงกว้าง ลามไปจนถึงเมืองมอมบาสสา ซึ่งเจ้าหนูฮิปโปกำลังลอยเท้งเต้งอยู่ชายมหาสมุทร

คลื่นยักษ์สึนามิได้ดึงเจ้าฮิปโปออกไปไกลจากชายฝั่ง จากนั้นก็ซัดเจ้าหนูฮิปโปกระเด็นกระดอนกลับเข้าฝั่งอีกครั้ง

โชคดี...เจ้าหน้าที่อุทยานสัตว์ป่าไปพบเจ้าหนูฮิปโปและช่วยเหลือชีวิตมันไว้ได้ และนำมันไปอาศัยอยู่ในอุทยานลาฟาร์จ (Lafarge Park) และตั้งชื่อเจ้าฮิปโปน้อยว่า โอเวน

ที่อุทยานแห่งนั้นเอง...โอเวนได้พบเต่าบกตัวผู้ขนาดใหญ่อายุร่วมร้อยปีตัวหนึ่ง....  
 

โอเวนผู้ได้รับความบอบช้ำทั้งกายและใจตรงเข้าไปหาเจ้าเต่าแก่....เคล้าเคลีย ออดอ้อนเหมือนเจ้าเต่าแก่ตัวนั้นเป็นแม่ของมัน

น่าประหลาด.....เจ้าเต่าแก่ทำตัวอ่อนโยน และให้ความเอ็นดูโอเวน เหมือนโอเวนเป็นลูกแท้ๆของมัน  

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา....ความผูกพันของสัตว์ทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเหนียวแน่น

ทั้งคู่กิน...นอน...ลงเล่นน้ำ และหากินด้วยกันตลอดเวลา

โอเวนทำตัวเหมือนกับเจ้าเต่าแก่เป็นแม่ของมัน

หากใครเข้าใกล้เต่า มันจะออกอาการกร้าวร้าวพร้อมจะตรงเข้าทำร้ายทันที

นักนิเวศวิทยาได้ให้ความเห็นว่า

"ฮิปโปเป็นสัตว์สังคม ลูกจะอยู่กับแม่ตั้งแต่เกิดจนถึง 4 ขวบ

น่าสงสารที่โอเวนต้องพลัดพรากจากแม่ตั้งแต่เล็กๆ อายุยังไม่ถึงขวบดี จึงเศร้าสร้อยโหยหาแม่ของตัวตลอดเวลา เมื่อมาพบเต่าตัวโตก็เลยฝากชีวิตขอเป็นลูกเต่า"

"ชีวิตมิได้วัดกันด้วยจำนวนครั้งที่เราหายใจเข้า.....แต่วัดกัน ณ.ขณะที่เราหมดลมหายใจ"

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไม่อิงนิยายที่แสดงให้เราเห็นว่า... หากเรารู้สึกสบายๆที่จะคบหากันแล้ว....ความแตกต่างหาเป็นสาระสำคัญไม่

บทเรียนที่ได้จากชีวิตของสัตว์ทั้งสองยังสอนให้เรารู้ว่า.... "จงมองข้ามความแตกต่าง และมองหาหนทางที่จะก้าวเดินไปด้วยกัน"

ขอบคุณน้อง Topping สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้

และขอขอขอบคุณสำนักข่าว AFP เจ้าของเรื่องและภาพทั้งหมดค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ ;D

 :-* :-* :-*

น่ารักดีค่ะ ขอบคุณที่นำมาให้ชมกันนะคะ :-*  :-*

 :-* :-*


แต่คนบางประเภท..ไม่รู้จักคำคำนี้อะซิ..

 :Dหลายๆครั้งที่ชีวิตมีสิ่งดีๆเกิดขึ้น     ก็เหมือนกับที่มีสิ่งชั่วร้ายเกิด    ทั้งหมดนี้....เราจะมองมันอย่างไร  ก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง

เรื่องราวน่ารักจังเลยค่ะ

 :'(
เรื่องน่ารักมาก ภาพก็ยิ่งน่ารักมากๆ..
คนฝากมาเล่าก็น่ารัก คนนำมาเล่าก็แสนน่ารัก ..คนอ่านก็น่ารัก..
มีแต่สิ่งดีๆ เรื่องดีๆ น่าชื่นใจ..
แต่แม่หอยน้ำตาไหลซึม.. ไม่รู้เป็นไง ว้าเหว่จัง (อ้อนแฟนคลับ)
คิดถึงลูกฮิปโป :'( :'(

    :P :P :P

หนูชอบวลีนี้มากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วตื้นตันใจ เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เราจะรู้ว่าใครรักเรา เป็นเพื่อน แท้ของเรา หรือไม่ก็ต่อเมื่อ

เราหมดลมหายใจ..แต่จะรับรู้ได้ไง ใช้ไหมค่ะ ...หนูคิดว่าทำทุกอย่างให้คนที่เรารัก ตั้งแต่ พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน และคนใกล้ตัวเรา

รู้ว่าเรารักและห่วงใยเค้ามากแค่ไหน ตอนนี้ดีกว่าไปบอกเมื่อสายเกินไป  เสมือนข้อความข้างบนนะค่ะ

ขอบคุณพี่น้อยและคุณTopping สำหรับเรื่องดีๆเช่นนี้ในโลกของเราน่ะค่ะ

ดีใจค่ะ ที่พวกเราชอบเรื่องนี้ ที่มีคติเตือนใจเราหลายอย่างทีเดียวนะคะ

ถ้ามีสติ....ก็สามารถนำไปใช้ประโยชน์ในชีวิตจริงได้

อย่างน้อยๆก็น่าจะทำให้เรามองมนุษย์ที่เป็นเพื่อนร่วมโลกของเราในแง่ที่ดีขึ้น ไม่ว่ามนุษย์ผู้นั้นจะแตกต่างจากเราทั้งในเรื่องเชื้อชาติ...ภาษา....ศาสนา....วัฒนธรรม....ขนบธรรมเนียม...ประเพณี...ชั่วดี....มีจน....

ความแตกต่างทั้งหลายย่อมมลายหายไปได้ไม่ยากเลยค่ะ หากตัวเรามี ความรัก...ความเมตตา....กรุณา...มุทิตา....อุเบกขา....ที่พร้อมจะมอบให้กับมนุษย์รวมไปถึงสรรพชีวิตทั้งหลายอยู่เสมอมิได้ขาด.... :-*

 

น้องแม่หอย ขา....อย่าว้าเหว่ไปเลย ไม่ว่าน้องฮิปโปหรือน้องโลมาไม่ได้หนีหายไปไหน แต่อยู่ในใจของหนูเสมอค่ะ :-*

 :-*

 :'( :'( แง.. แง..
(มีคนมาปลอบยิ่งร้องงอแงใหญ่..)
เรื่องของลูกฮิปโปน่ารักน่าสงสารมากเลยค่ะ
แต่เรื่องลูกโลมานี่ยังไม่แน่ใจ.. :P
ว่าแล้วแม่หอยก็ดูแลลูกหมาต่อไป ..
ที่ทำงานแม่หอยมีลูกหมาที่สึนามิไม่ได้พัดมา แต่รู้สึกว่าจะเป็นรถปิคอัพบ้าง มอเตอร์ไซค์บ้าง เอาใส่ถุงมาเทกองไว้ให้ยั้วเยี้ย.. เฮ้อ..

บ้านนี้มีเรื่องดีๆ มากมายให้เข้ามาหาความอบอุ่นได้เสมอเลยนะคะ..

ชาวบ้านคงรู้ว่าน้องแม่หอยใจบุญ ชอบเลี้ยงสุนัขเหมือนลูกตัวเอง  เขาถึงได้นำสุนัขมาปล่อยให้เลี้ยงดูอยู่เป็นประจำ... :-*

พี่สองสายเคยเห็นสุนัขบางตัวที่ศูนย์ฯ คลองวาฬ  ตอนมาอยู่ใหม่ๆใส่เสื้อหนังกลับสีเทา  น้องแม่หอยเดินไปไหนก็เดินตามต้อยๆพร้อมเกาแกรกๆไปด้วย

ไปเห็นอีกที...อู๊ยยยย......คราวนี้หล่อเชียว ใส่เสื้อขนมิ้งค์เงางาม...

นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีของความเหมือน บนความแตกต่างได้อีกเรื่องหนึ่งค่ะ... :)

พี่เชื่อว่า...ความรักความเมตตาที่น้องแม่หอยได้ทำเพื่อสุนัขและลูกหอยทั้งหลาย จะเป็นผลบุญหนุนส่งให้น้องแม่หอยมีความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นไปค่ะ
 :-*

น่ารัก ซาบซึ้ง และได้ข้อคิกมากๆเลยครับ ..  :-*

น้องดอกปีบหายไปเสียนาน... :-*

หวังว่าคงสบายดีนะคะ

กลับมาอ่านเรื่องนี้....ที่ลงไว้ตั้งแต่เมื่อกลางปีที่แล้ว...... ;)

อ่านแล้วก็ยังชอบใจ....และอยากให้ทุกคนในโลกนี้ได้รับรู้ถีง "ความเหมือน....บนความแตกต่าง" จะได้ไม่อายสัตว์เดรัจฉานอย่างฮิปโปและเต่าในเรื่องนี้

ถึงจะแตกต่างกันแค่ไหน....เราก็มนุษย์มีเลือดมีเนื้อเหมือนๆกัน สักวันก็ต้องตายเหมือนกัน. อยู่แต่ว่าจะตายดีหรือตายร้าย.....

ระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่.....หมั่นทำดีต่อกัน และรักกันไว้ดีกว่านะคะ.... :-* :-* :-*