กระดานข่าว Save Our Sea.net

? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?

 ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  ? ?

 ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  ?

 ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  ? ? ? ? ? ?  
 

 :) :-[
อ้าว.. อะไรกันล่ะเนี่ยยยย.. เผลอแป๊บเดียวมีคนมาตั้งเชิงตะกอนไว้ซะแล้ว จะทำอะไรแม่หอยเนี่ย.. แฟนคลับช่วยด้วยยย.. 8)

 :-[ :-X
แล้วเรื่องลับเนี่ย มาอยู่ในห้องเรื่องเล่าฯ ไม่ได้นะค้า... ท่านประธานฯ ที่เคารพ.. ย้ายเร้ววว.. เอาไปไว้ให้มิดชิดหน่อย :-[

โหมโรงแล้ว....ซื้อตั๋วมาคอยนั่งชมด้วยความตื่นเต้นๆเจ้าค่ะ..... ;D

เรื่องไม่ลับ... แต่ประทับใจของ"พี่แม่หอย...."

คุณ จินตนา นักระนาด  สาวงามเมืองพิษณุโลก ที่มาลงหลักปักฐานที่ คลองวาฬ หรือพี่แม่หอย ของเรานี่เอง

พี่แม่หอยที่สัมผัสได้....

เป็นโชคดี อย่างมาก ที่ พี่จิน ได้ลง มาที่พังงาและเลยมาที่ภูเก็ต ด้วย สีนวล ก็ได้มีโอกาสไปทานข้าวเย็น  ตามที่ได้เสนอไปที่กระทู้       และ ก็ได้มีโอกาสติดตาม พี่จิน และทีมงาน ไปล่อย เอ๊ย ไปหว่าน หอยชักตีน ที่ขึ้นชื่อลือชา ของจ.กระบี่  ที่ อ.เหนือคลอง เกาะศรีบอยา นี่เอง 

 ;D
เรื่องที่จะเล่าสู่กันฟังนี้ ขอเล่าเฉพาะเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เพียงเสี้ยวหนึ่งที่ สีนวลได้สัมผัสและรู้สึกได้กับพี่จิน นะคะ....

ผิดพลาดประการใด พี่แม่หอย อย่าน้อยใจ ว่า น้องแอบเอาพี่สาวคนโตมา นินทานะคะ

 :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :-*  :D

 :)
การนัดหมายก่อกิจกรรมนี้ ได้เริ่มขึ้น ที่ เวลาประมาณ 6โมงเช้าของวันที่ 9 สิงหาคม  ที่ แถวๆ หมู่บ้านหล่อยูง ซึ่งพี่จิน จะมาพร้อมพี่แม่เล็กน้อย จากโคกกลอย พังงา และ สีนวล ขับรถ ตามมาสมทบจากภูเก็ต....

แหมมมมวันนี้ ตื่นเต้นมาก  ตื่นตั้งแต่ ตี 4 มาถึงที่นัดหมาย ก็ ตี 5 ครึ่ง จะจอดรถรอ...ก็แสนจะมืด ข้างทางก็เปลี่ยวเหลือเกิน ดังนั้น จึงตัดสินใจ ขับรถไปเรื่อยๆๆ จนถึง อ. ทับปุด และ สว่างพอดี  สีนวล ก็เลย จอดรถ ต่อคิว พี่สิบล้อทั้งหลาย ขณะที่รอพี่จิน  ฝนก็ตกปรอยๆๆ บรรยากาศดี๊ดี  สองข้างทาง ก็ชุ่มชื่น   

 ;)
กริ๊งงงงง พี่จินโทรมา บอกว่า กำลังจะมาถึงแล้ว ขณะที่กำลังโทรมานั้น ก็สั่งงานโหวกแหวก ตามประสาพี่ท่านด้วยค่ะ และเมื่อมาก็ กระโดดมาขึ้นรถกระเบนดำของสีนวล วิ่งฉิ่ว ไป ที่อ.เหนือคลองเลย พี่จินเป็นผู้หญิงแกร่งคนหนึ่งที่ มีการตัดสินใจรวดเร็ว และ พูดจาชัดเจน ไม่ต้องมี คะ ขา หรือ ใส่ จริตใดๆๆ แบบภาษานคร’ถมบอกว่า ไม่ต้องมา “กะแหล่ง “ (ใส่จริต)ใส่พี่จินเลย  ทุกคนก็จะได้รับความจริงใจ แบบนี้ ตอบกลับมาทุกคน

 :D
เมื่อมาถึงเหนือคลอง ได้มาสมทบ กับพี่ๆ ที่มาจากศูนย์วิจัย กระบี่ ที่นำปลากระพงขาวมาร่วมปล่อยด้วย
 และ ก็ซิ่งไปที่ ท่าข้ามเรือ เกาะศรีบอยา (เกาะศรีบอยา เป็นเกาะใกล้ฝั่งกระปี่ บนเกาะนี้เป็นชุมชนชาวประมงเสียส่วนใหญ่ ไม่ค่อยพลุกพล่านจากนักท่องเที่ยวมากนัก เหมาะกับการพักผ่อนชมวิถีชีวิต ชมความเป็นอยู่ของชาวประมง  หากยืนอยู่บริเวณท่าเรือ บ้านเกาะปู จะมองเห็นเกาะศรีบอยาอยู่ไม่ไกล) 

ข้อมูลรายละเอียดของเกาะศรีบอยา สามารถ ดูได้ที่
http://travel.sanook.com/beach/beach_08700.php

 :D
มาข้ามเรือที่ ท่าเรือแหลมกรวด ท่าข้ามเรือของเขา เจ๋งมาก เป็นเรือหางยาว แต่ ตัดส่วนหัวออก ดัดแปลงเป็น สะพานทอดไปที่ฝั่ง...วันนี้ พี่ๆที่กระบี่ทุกคนบอกว่า ท่าทางคลื่นลมจะแรง มาก อาจจะไปล่อยหอย ที่จุดนัดหมายเดิม ไม่ได้ ต้องหาจุดหมายใหม่ ซึ่งน่าจะดีกว่าเดิม 

หากทุกคนที่ได้รู้จักพี่จิน จะเห็นได้ว่า พี่จิน จะกังวลเรื่องการทำงานที่อาจจะไม่บรรลุเป้าหมายทุกครั้งเมื่อมีปัจจัยอื่น แทรกเข้ามา

เอาล่ะซิตอนเนี่ย เริ่ม วิตกกังวล เล็กน้อยแล้วว่า หากผิดจากหมายกำหนดเดิม บรรดาลูกหอยทั้งหลาย อาจจะ ตายได้ พี่จิน ก็พยายามเก็บความรู้สึกอันนี้อยู่ เห็นจากหน้าตา ที่เริ่มกังวลของพี่แกจริงๆๆ

 :D  :D

 ;)
 ท่าเรือ แหลมกรวดเป็นแบบเนี่ยค่ะ

แล้วเราก็มุ่งหน้าสู่เกาะศรีบอยา ท่ามกลาง คลื่นจากปากอ่าว พัดกระหน่ำเข้ามาด้านใน

 :D
 เมื่อมาถึงเกาะศรีบอยา ก็ได้เคลื่อนย้าย น้องหอย และปลากระพงขาว ขึ้นสู่รถกระบะ เพื่อนำไปสู่ชายดหาดที่ทำพิธี (จริงๆ แล้ว การปล่อยปลากระพงขาวนี้ เป็นกิจกรรมที่นอกเหนือจาก กำหนดการเดิม

แต่พี่จินเห็นว่า จำนวนชาวบ้านที่มากันประมาณ 100 กว่าคน อาจจะไม่ได้ลงเรือหมดทุกคนและไม่สามารถไปปล่อยหอยชักตีนได้ จึงได้เสริมกิจกรรมนี้ ด้วย ซึ่งได้รับการอนุเคราะห์ จากท่าน ผอ.ไพบูลย์ เช่นเดิม )

ซึ่งเรื่องนี้ พี่จินเองก็ได้มีการวางแผนงานมาล่วงหน้า และได้ตระเตรียมเรื่องต่างๆๆ มามากพอดู ไม่ค่อยเห็นใคร ที่มีความรู้สึกเห็นห่วงเป็นใย คนอื่นๆ เหมือนพี่จินเลย :-*

 ;D
หลายๆ คนควรดูเป็นแบบอย่าง เราควรจะรู้สึก เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง สังคม จะได้ สงบและ มีความโอบอ้อม อารีกันขึ้นบ้าง

บริเวณ รอบเกาะศรีบอยา เป็นป่าชายเลนค่ะ สวยงามเขียวขจี ทีเดียว  :-*

 :D
กิจกรรมการปล่อยหอยชักตีนนี้ เป็นกิจกรรมของ การไฟฟ้าฝ่ายผลิต ของ จ.กระบี่ ซึ่งได้ดำเนินงานเป็นครั้งที่ สองแล้ว และ ได้ทำกิจกรรมเพื่อ เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมการสนับสนุน งานวันแม่ของ ชาวบ้านที่อ.เหนือคลอง จ.กระบี่

 สีนวล คิดว่า น่าจะเป็นการเชื่อมสัมพันธ์อันดีของชาวบ้านที่เกาะ และการไฟฟ้ามามาตั้งอยู่บริเวณ ใกล้เคียงนี้ด้วย  อันนี้ ดีมากน่าสนับสนุนและส่งเสริม... เหมือนเป็นการคืนกำไรสู่สังคม โดยใช้งบประมาณ จากการไฟฟ้านั่นเอง  :-*

 :D
พิธีแบบง่ายๆ กำลังเริ่มต้นขึ้น...สีนวล ชอบใจมาก ที่ได้มาเห็นชาวบ้านของเค้า จริงๆ แล้ว พี่จินบอกว่าจะมีชาวบ้านมาประมาณ 100 กว่าคน ซึ่งชาวบ้านของเค้าก็เป็นผู้ใหญ่จริงๆ อยู่ประมาณ 2-30 คน ที่เป็นผู้ชาย เป็นผู้หญิงอีกประมาณ  3-40 คน อยู่ฝ่ายเสบียงและอาหาร ส่วนอีก ร้อยกว่าคนที่เหลือ เป็นเด็กชายและเด็กหญิง  ตัวเล็กตัวน้อย ตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงชั้นประถม 6 ที่พามาจากโรงเรียนประถม ใกล้ๆ นั้นเอง เด็กๆ พวกนี้ จะมาด้วยสำนึก หรือจะมาด้วยการพามาของครูใหญ่ หรือ ผู้ใหญ่ ก็ตาม นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากที่ถือว่าเป็นจุดเริ่มของการปลูกจิตสำนึกให้เค้าเป็นนักอนุรักษ์รุ่นเยาว์เช่นกัน

 :D
สาวน้อยคนนี้ สอบได้ที่ 1 ของชั้นเรียนเชียวนะคะ

ดูซิ ตากลมแป๋ว เลย  :-*  เธอจะรู้จัก หอยชักตีน สัตว์เศรษฐกิจของกระบี่ไหมเนี่ย.... :(

 ;)
พิธีการเปิดงานกระทำด้วยความเรียบง่าย ผู้ใหญ่บ้านของเค้าได้กล่าวยินดีและต้อนรับเจ้าหน้าที่จากการไฟฟ้า และ นักวิชาการจากกรมประมง ทุกคน  ต่อมาท่านผู้อำนวยการฝ่ายของการไฟฟ้าฝ่ายผลิต กระบี่ ก็ได้พูดถึงนโยบาย และ จุดประสงค์ของการทำกิจกรรมเช่นนี้

เจ้าหน้าที่ ที่เกี่ยวข้อง ก็มาร่วมเป็น สักขีพยาน และ มาร่วมกิจกรรมด้วยความยินดี  :-*

พี่เสื้อสีฟ้า.......เป็นหัวหน้าส่วนประชาสัมพันธ์ของการไฟฟ้าฝ่ายผลิตของกระบี่   :-*

 :D
และ ได้ให้โอกาส นักวิชาการของกรมประมงระดับ 8 คือคุณจินตนา นักระนาด มากล่าวความรู้สึกเช่นกัน

 :D  ;D สีนวลชอบใจสคริปต์สดๆ ของพี่จินมาก... กินใจจริงๆๆ จริงๆ แล้วจำไม่ค่อยได้หรอกค่ะ แต่พอจับประเด็นได้ว่า พี่จิน พูดถึง การเป็น นักอนุรักษ์ที่ดี ที่สามารถทำได้จากเรื่องใกล้ตัวของเรา เช่นการปล่อยหอย อาจจะใช้เงินงบประมาณ มากมาย แต่ การที่ชาวบ้าน เลือกวิธีการจับหอย จากเดิมใช้การลากอวน มาเป็นการจับทีละตัวก็จะเป็นการคัดเลือกหอย ในอีกระดับหนึ่งซี่งสามารถลงมือทำได้เลย ไม่ต้องรองบประมาณใดๆ และ รอความช่วยเหลือจากใคร และสามารถทำให้เป็นการอนุรักษ์แบบยั่งยืนได้...  :-*

 :D
   พี่จินได้พูดถึงการเพาะเลี้ยงสัตว์ประเภทอื่น ที่ไม่ได้อยู่ในสภาพสิ่งแวดล้อมเดียวกัน เช่นจะเพาะเลี้ยงหอยหวาน ที่เป็นหอยเศรษฐกิจ ราคากิโลละ 2-300 บาท และจะนำมาปล่อยที่นี่ อาจจะทำไม่ได้ เพราะ อาจจะทำให้สภาพแวดล้อมเดิมเปลี่ยนไป หอยชักตีนที่เป็นที่ขึ้นชื่อของที่นี่ อาจจะหมดไป และ หอยหวานที่นำมาปล่อยยอาจจะใช้เงินทุนที่สูงและ อาจจะไม่ได้ผล หากจะทำการอนุรักษ์ ก็ควรมีการศึกษาและ เลือกสิ่งมีชีวิตที่จะทำมากกว่า การไปเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมของเค้า เสียทั้งงบประมาณ ทั้งเวลา และ อาจจะเสียความรู้สึกอีกด้วย  จริงๆ แล้วหากพี่จิน จำได้ อยากให้พี่จินมา ขยายความให้พี่น้องเราฟังดีกว่า ….

สีนวลสังเกตเห็นว่า เวลาพี่จิน พูด ชาวบ้านและท่านผู้ใหญ่ของการไฟฟ้า เค้านั่งฟัง และ พยักหน้า พร้อมๆ กันไปด้วย น่าจะเข้าใจได้ดีนะคะ....

 :D
สีวลให้เครติตกับพี่จิน เต็ม 10 สำหรับการพูดครั้งนี้ ค่ะ

แอบกระซิบกับพี่เล็กน้อยว่า เจ๋งจริงๆๆ หากมีสคริปต์ พี่จินก็โยนสคริปต์ ทิ้งไปเลยค่ะ ....พี่เล็กน้อยกระซิบตอบเช่นกันค่ะ

 :D
หลังจากนั้น ชาวบ้านก็พาพวกเราและ น้องหอย น้องปลากระพงขาว ไปที่ท่าเรือ อีกที่หนึ่งค่ะ ซึ่งบริเวณ นี้ ไม่มีกระแสน้ำ และ บริเวณพื้นที่ด้านล่างเป็น แนวหญ้าทะเล ที่เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ ของหอยชักตีนที่ดีมากที่สุดค่ะ
หลังจากปล่อยแล้ว หน้าตาพี่จิน สดใส ยิ้มแย้ม มากขึ้นเลยค่ะ เห็นได้ชัดเจน ความวิตกกังวลใดๆ หายไปทันที

 :D

 :D
จริงๆ แล้วน่าจะเป็นการหว่าน หรือ โยน น้องหอยลงน้ำ ซะมากว่าปล่อยนะคะ อิอิ ไม่ต้องพิถีพิถันเลยค่ะ...
จับ น้องหอย มาแก้ผ้า ห่อๆ เธอ แล้วก็ โยนโครม ลงไปเลยค่ะ....

 :D

อ้อ...ก่อนออกจากท่าเรือ ก็ปล่อยน้องปลากระพง ลงน้ำก่อนนะคะ...

ช่วยกัน หลายแรงแข็งขันค่ะ  :-*

 ;)
พี่คาวบอย คนเนี่ย แกผูกม้าไว้ที่ท่าเรือค่ะ แล้ว ว่ายน้ำ ข้ามมาเพื่อปล่อยหอยค่ะ

พี่สองสายขา แกแอบชวนพี่จิน ของเราไป ล่องราตรี ที่ไร่เลย์ ด้วยนะคะ..ง

เสียดายว่า พี่เล็กน้อย แกรีบกลับประจวบ น่ะคะ ไม่งั้น งาน นี้ ทีหนุกหนาน อิอิ
 :-X  :-X  :-X  :-*

 :D
พี่จิน นำพ่อ-แม่พันธุ์ ที่เอาไปเพาะพันธุ์ คืนกลับสู่ธรรมชาติ ด้วยนะคะ

หาก เราจับเค้า ตัวเดิม ได้อีก ก็ไม่เป็นไร ค่ะ ถือว่า พ่อแม่หอย ได้เปลี่ยนที่พักร้อนค่ะ

 :D
เมื่อกลับมาถึงที่ทำพิธีก็มีการเลี้ยงอาหารกลางวัน ด้วยค่ะ แกงส้มปลา น้ำพริกผักสด ไข่เจียว ถูกนำมาเสริฟ แบบไม่อั้นค่ะ ทุกคนที่มางาน ทานเหมือนกันหมดค่ะ...ไม่มีการแบ่งระดับ เพียงแค่ แขกที่มาทานบนโต๊ะ เท่านั้นเองค่ะ ส่วนเด็กๆ และ ผู้ใหญ่ ก็ถือจาน ร่อนไป ร่อนมา ค่ะ อร่อยและสนุก จริงๆ

เด็กๆ กำลังเข้าแถว รอรับอาหารนะคะ เป็นระเบียบแบบไม่ต้องสอน เลยค่ะ น่าปลื้มกับเยาวชน รุ่นใหม่ของชาติ  ???

 :D
ขณะที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ท่านผู้ใหญ่ของการไฟฟ้า ได้พูดถึงเรื่อง การกำจัดขยะ ค่ะ ที่หมู่บ้านนี้ ไม่มีเตาเผาขยะรวม ทุกบ้านใช้วิธี ขุดกลบ และหากประชากรมากขึ้น อาจจะต้องดำเนินการเรื่องเตาเผาขยะส่วนกลาง และ ได้พูดถึงการแยกขยะ หากทำได้ ชาวบ้านก็น่าจะมีชีวิต ที่ดีขึ้น มลภาวะของท้องถิ่นก็จะดีขึ้นด้วยค่ะ.... ไม่รู้ว่า งานนี้ จะสำเร็จหรือไม่ค่ะ ในอนาคตนี้.

แล้วก็ชักรูป ร่วมกันไว้เป็นที่ระลึกค่ะ  :-\

 :D
สาวน้อย ร่างบอบบาง คน นี้ มาจองแถวหน้า เลยค่ะ แต่เอ๋ น้อง นั่งแบบนี้ พี่ๆ หัวใจ จะวาย นะจ๊ะ
นั่ง ปิดๆ หน่อย นะจ๊ะ ลูกใครเอ่ย น่าร๊ากกกกจัง  อยากเอามากอดทุกวันเลย...

 ;D
สักพัก สีนวลและพี่เล็กน้อย ก็ไปเดินเล่นริมชายหาดค่ะ ฝูงปูก้ามดาบ เยอะมากกกกกกกมากันเป็นกองทัพเชียวค่ะ และ พี่เล็กน้อยได้ชี้ให้ดูหอยต่างๆ มากมาย  ขณะที่กำลังเพลิดเพลิน อยู่นั้น พี่จินก็ได้เรียกพวกเรากลับแล้วค่ะ
เสียดายเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วจัง....

งานนี้พี่จินได้ไปตีซี้ กับมะ ที่เป็นคนพื้นที่ ที่นี่ด้วยค่ะ บอกว่า วันหลังหากจะมาที่นี่ จะมาขอนอนแบบฟรีๆ ที่บ้านของมะค่ะ และ จะแอบไปดูน้องพะยูนที่มี อยู่ 1-2 คู่ที่นี้ ด้วยค่ะ...ทำเอาเราอยากหนีตามมาอีกแล้วค่ะ....

 ;)  มีอีกเรื่องที่อยากเล่าสู่กันฟังนะคะ... พี่จิน เล่าให้ฟังว่า ได้เจอกับกลุ่มที่อนุรักษ์ มาก็มาก แต่ไม่เคยเห็นกลุ่มไหนๆ ทำงานจริงจัง เท่ากับกลุ่มที่มีพี่สองสายเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเลยค่ะ (แอบชื่นใจเล็กๆ)

เห็นบรรรดานักวิชาการหรือนักการเมือง (ไม่ได้เจาะจงใครเป็นกรณีพิเศษนะคะ) ที่มือถือสากปากถือสินจ์
มาทำงานหรือสนับสนุนนักอนุรักษ์ ก็เยอะ  บางคนก็มาทำงานแบบหวังหน้าตา หวังกล่อง หวังให้ตัวเองสบายมีชื่อเสียง  เพียงหวัง ให้มีผู้ร่วมสนับสนุนมากๆและได้อานิสงค์จากการทำงานเพียงเล็กน้อย เพื่อจะได้ที่พัก ที่อยู่ ที่กิน หรูๆ พวกแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจทำงานจริงจังเลยค่ะ เสียดายเงินมากกกก.... เสียดายภาษี เสียดายความรู้สึกจริงๆ
 แฮะๆๆๆๆ  อันนี้ พี่แม่หอย ไม่ได้ว่า แต่ สีนวลว่าเองค่ะ

 :-*
พี่จินบอกว่า บางครั้งการทำงานของเรา ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไร นัก แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ  เพราะ พวกเรา มีแต่ความตั้งใจจริง แต่อาจจะขาดความรู้และ ขาดการคาดการณ์ ในอนาคต  หรือไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญแบบ พี่ๆ น้องๆ หอยทั้งหลาย ยกตัวอย่างเช่นการปล่อยหอยมือเสือ ที่ต้องมีการแก้ไขการวางจุด หรือมีการเคลื่อนย้ายที่บ่อยๆ ไม่ได้เป็นผลดีต่อน้องหอยของเราเลยค่ะ แต่หากเราได้วางแผน ให้ชัดเจน รัดกุม และพยายามทำตามที่แนะนำ ก็จะทำให้ปัญหานั้นๆ ลดน้อยลง พี่จิน มักจะพูดเสมอว่า ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ตายก็ไม่เป็นไรค่ะ เพียงเพราะ พี่เห็นความตั้งใจจริงของเรา เห็นถึง กำลังใจของพวกเราที่มีพี่น้อยและพี่จ๋อมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงแข็งขัน งานไหนงานนั้นไม่เคยพลาดทำแล้วหวังผลได้ และจากการที่พวกเราทุ่มเทให้กับธรรมชาติ มากกว่า หากประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อย ก็จะดีกว่าไม่ทำอะไรลงไปเลย...

 :D
บทสรุปสุดท้าย ..จากการที่ได้มาสัมผัสชีวิตและเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เล่าไม่หมดของพี่แม่หอย ทำให้สีนวลเอง มีความพยายามและ มีความตั้งใจมากขึ้นค่ะ บางครั้ง ความสุขของเรา ไม่ได้มาจาก น้ำเงิน แต่มาจากน้ำใจ และ ความมุ่งมั่นพยายาม เพื่อทำประโยชน์ให้กับสังคม และ พี่จินได้เน้นย้ำว่า พี่จินเองเป็นข้าราชการในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระราชินี  ที่ทั้งสองพระองค์ทรงเป็นต้นแบบของการทำงานตลอดชีวิตของท่าน ดังนั้นพี่จินเองที่เป็น ข้าฯ ก็ต้องทำงานให้สมกับพ่อที่เป็นต้นแบบเช่นกัน การทำงานของพี่จิน มีอยู่ ตลอด24 ชั่วโมงเช่นกันค่ะ การทำงานโดยไม่อาศัย อามิส สินจ้าง  ก็จะทำให้ตัวเองมีความภูมิใจและมีศักดิ์ศรีของตนเช่นกันค่ะ...

 :-* .........แล้ววันนี้ คุณทำดีและตอบแทนสังคม หรือยังค่ะ....
เหมือนกับขณะนี้ ที่พี่จิน กำลังทดแทนคุณให้กับประเทศชาติ และ ลูกๆของในหลวง  โดยไม่ปริปากบ่นเลยค่ะ:-*

ซาบซึ้ง.....ซาบซึ้ง..... :'( :-* :'(

"ความสุขของเรา ไม่ได้มาจาก น้ำเงิน แต่มาจากน้ำใจ และ ความมุ่งมั่นพยายาม เพื่อทำประโยชน์ให้กับสังคม"    และ

"การทำงานโดยไม่อาศัย อามิส สินจ้าง  ก็จะทำให้ตัวเองมีความภูมิใจและมีศักดิ์ศรีของตน"

ประโยคเหล่านี้แหล่ะค่ะที่ทำให้ซึ้งใจ เพราะล้วนเป็นปรัชญาชีวิตที่สองสายยึดติดกับตัวมานาน

ขอบคุณน้อง SNR และน้องแม่หอย สำหรับเรื่องราวดีๆในวันดีๆ (ทั้งที่สิ่งแวดล้อมนอกบ้านไม่ค่อยจะดี) เช่นนี้ค่ะ

 :-* :-* :-*

 :-[ :-[
แหะ แหะ.. เรื่องลับเลยแบแจ๋ จนไม่ลับซะแล้ว ทั้งชื่อแซ่ภูมิลำเนา ยังเหลือแต่เพดดีกรียังไม่ได้นำมาลงไว้เท่านั้นเอง ฮิๆ..

ที่ลงใต้ไปปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ รวมหลายงานเข้าด้วยกัน ทั้งประชุม ทั้งเรื่องสำรวจหาพ่อแม่พันธุ์หอย รวมทั้งไฮไลท์คือการนำลูกหอยชักตีนที่เราเพาะพันธุ์ (จากพ่อแม่พันธุ์สายเลือดกระบี่ แต่นำไปเพาะเลี้ยงลูกหอยที่ประจวบฯ) โดยได้รับงบสนับสนุนจากการไฟฟ้าฝ่ายผลิตฯ โรงไฟฟ้าภาคใต้ เพื่อนำไปปล่อยลงในแหล่งธรรมชาติที่เกาะศรีบอยา เพื่อเพิ่มปริมาณทรัพยากรหอยชักตีน ถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ

แม่หอยก็ดีใจมากที่มีโอกาสได้พบคุณสีนวลฯ และได้ไปรบกวนหลายประการ ให้ต้องสละเวลาขับรถพาแม่หอยไปตระเวณหาอุปกรณ์ดำน้ำ และหาส้มตำปลาร้าเพื่อเติมพลัง.. ทั้งยังอุตส่าห์ขับรถไปช่วยปล่อยหอยที่กระบี่ รวมทั้งเป็นช่างภาพกิตติมศักดิ์ ซึ่งแม่หอยและทีมงานขอขอบคุณมากค่ะ

 ;D
ก่อนจะเล่าเรื่องเพิ่มเติม  ก็ขอแก้ตัว เอ๊ย แก้ข่าวนิดๆ เรื่องปูที่เจอเป็นขบวนที่ชายหาดศรีบอยาน่ะค่ะ  ไม่ใช่ปูก้ามดาบหรอกค่ะ แต่ดูท่าน่าจะเป็นพวกปูทหาร หรือที่ภาษาฝรั่งเขาเรียก Soldier crab มากกว่า  แม่หอยเคยเห็นปู soldier crab ที่โอกินาวา นานมาแล้ว เดินกันเป็นขบวน ตัวใหญ่ขนาดหัวแม่มือเลยเชียว.. ดูคล้ายๆ ที่เห็นในภาพของคุณสีนวลฯ และแม่เล็กน้อย ซึ่งรายหลังก็ไม่ค่อยชัดเท่าไร

เสียดายแม่หอยมัวแต่เจรจาราชการกับผู้นำชุมชนและหลายๆ ท่าน (รวมทั้งมะภรรยาอดีตผู้ใหญ่บ้าน) สนุกสนานเมามันอยู่ ไม่มีโอกาสไปเดินชมชายทะเลเลยไม่ได้เห็นตัวจริงของฝูงปูที่นั่น ถ้ามีภาพชัดๆ เอามาลงอีกสิคะ 

 :D รูปไม่ค่อยชัดเท่าไรค่ะ พี่ ก็พี่เล่น มาเรียกหนู ตอนที่เจอฝูงกองทัพนี่ ซิคะ...

สำหรับคำชมจากปากน้องแม่หอยผ่านน้อง SNR......สองสายขอมอบให้กับสมาชิก SOS ทุกท่าน ที่ได้ร่วมแรง....ร่วมใจ...ร่วมเงินลงขัน ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่รับใช้ทะเลและสิ่งแวดล้อมในช่วงระยะเวลา 4 ปี ที่ผ่านมาค่ะ  เพราะถ้าไม่มีคนดีๆพร้อมจะเสียสละอย่างพวกท่านทั้งหลาย สองสายก็คงจะทำงานอย่างต่อเนื่องจริงจังเช่นนี้ไม่ได้...

ปรบมือให้ดังๆสำหรับตัวเองกันหน่อยนะคะ....ถึงคนอื่นจะไม่ได้ยิน แต่ตัวเราได้ยินและรับรู้เสมอว่าเราคิดอะไร....ทำอะไร....เพื่ออะไร....และเพื่อใคร

คำพูดนี้สองสายได้เห็นและรับรู้มามากค่ะ....แต่เราอย่าไปใส่ใจกับคนประเภทดังกล่าวกันเลยนะคะ

ถ้ารู้ว่าสิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งไม่ดี....เราก็ไม่ควรไปลอกเลียนแบบให้แปดเปื้อน เป็นมลทินกับชีวิตของเรานะคะ

เราทำแบบนี้ของเราไปเรื่อยๆ มีเวลา...มีโอกาส...มีเงินเหลือใช้....ก็ทำไป หากไม่มีทั้งเวลา...โอกาส...หรือเงิน เราก็หยุดเสีย พร้อมเมื่อไรค่อยลุกขึ้นมาทำใหม่อีกครั้ง...

อย่างนี้เขาเรียกว่าทำแบบ พอเพียง....ไม่เดือดร้อนทั้งตัวเราเองและผู้อื่น

ขอบคุณ คุณSri_Nuan.Ray         ที่นำเรื่องราวดีๆ ของ คนดีๆ อย่างแม่หอยมาให้ แฟนคลับและสมาชิกทุกคนได้รับทราบนะค่ะ กำลังสงสัย

ว่า  SOS    มีนักข่าวกิตติมศักดิ์อยู่ทุกท้องทะเลไทยเลยหรือเนี่ย  ขอบคุณจากใจจริงที่ทำให้รู้เรื่องราวความตั้งใจทำงานเพื่อท้องทะเลไทยของพี่สาวที่น่ารักของพว

กเรา...พี่แม่หอย .........อ่านมาจนถึงประโยคข้างบนนี้ ...ต้องบอกว่ากลายเป็นคนเจ้าน้ำตาโดยพลัน ..ซาบซึ้งกับการถ่ายทอดความรู้สึกของพี่แม่หอย..ซาบซึ้งกับผู้ที่

ร้อยเรียงเรื่องราวได้น่าอ่านและน่าสนใจมากๆเลยค่ะ.....และนั่นอาจจะเป็นเพราะคุณSri_Nuan.Ray และพวกเราทุกคน มีคนที่เรารักและแอบชื่นชมคนเดียวกัน

ในบ้านหลังนี้ ทั้ง พี่สองสายและ พี่แม่หอย  ที่เปรียบเสมือนศูนย์รวมจิตใจของน้องๆทุกคน

สำหรับพี่แม่หอยที่น่ารักของพวกเราและแฟนคลับ  ข้อความข้างบนที่พี่พูดนั้น  ทุกวันนี้ก็พยายามทำให้เป็นแบบที่พี่จินพูดไว้นะค่ะ เพราะรู้ว่าอยู่มาได้ทุกวันนี้เพรา

ะส่วนหนึ่ง หลวงท่านเลี้ยงไว้ภาษีทุกบ้านทุกสตางค์ก็มาจากประชาชน...รวมทั้งของเราด้วย......จึงตั้งใจทำงานให้เต็มร้อยให้คุ้มกับเงินเดือนที่ได้มา ตรากตรำทำงาน

ตามคำสั่งเสมอมาไม่เกี่ยงงอนแม้ต้องไปลำบาก...เพียงเพราะสำนึกเดียวกับที่พี่จินพูดถึง

ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะสำหรับคุณ Sri_Nuan.Ray  ที่ถ่ายทอดเรื่องราวรวมทั้งความคิดเห็น ในการทำงาน  จะถ่ายทอดเรื่องราวให้หัวหน้าประชาสัมพันธ์ที่โรงไฟฟ้า

กระบี่ได้ทราบ(คุณทิวา มีขนอม)   เพื่อให้รับทราบถึง  feedback ในการทำกิจกรรมนี้  เพื่อให้มีการสนับสนุนโครงการนี้ต่อไปในอนาคต ( เพื่อเตรียมเรื่องขอ

อนุมัติ  งบประมาณต่อกับผู้บริหารของโรงไฟฟ้าต่อไป)

เสียดายที่ไม่ทราบกิจกรรมนี้ล่วงหน้าไม่งั้นคงได้มีโอกาสขออนุมัติตามไปสมทบกับพี่แม่หอยและคุณ Sri_Nuan.Ray ค่ะ

แต่จริงๆแล้ว  อยากทราบความคิดเห็นที่คิดว่าควรแก้ไขด้วยค่ะกับการทำงานลักษณะนี้.....

ขออภัยทุกท่านนะค่ะ เล่นซะยาวววววววววววววววววว.เลย :-* :-* :-* :-* :-*

ขอเสนอความคิดเห็น ตามความรู้สึกของผู้สังเกตการณ์ นะคะ

แบบที่ชอบๆ นะคะ
1.ชอบมากๆๆ กับทุกโครงการดีๆๆ ที่แม้แต่เพียงคิดน้อยนิดและตอบแทนสู่สังคม และชาวบ้าน เพื่อให้ชาวบ้านได้มีส่วนร่วมและเป็นผู้ดำริที่อยากจะทำโครงการเอง ซึ่งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้นำเสนอโครงการต่างๆ ที่จำเป็นและมีความเป็นไปได้อย่างยั่งยืน โดยเสนอแบบหลากหลาย ก็จะทำให้เค้ายืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง  เช่นโครงการปล่อยหอยชักตีน ที่เป็นสัตว์เศรษฐกิจที่กระบี่ นี่เอง 

แต่เท่าที่พี่แม่หอยบอกมา ก็ไม่ใช่ว่าจะมีที่นี่ ทีเดียว นะคะ ที่อื่น อาจจจะมีอีก แต่ไม่ได้ทำให้เป็นที่รู้จัก หรือ มีการประชาสัมพันธ์แบบที่จ. กระบี่ ซึ่งในอนาคต ก็เป็นหน้าที่ของชาวบ้านที่จะต้องคิดต่อล่ะคะ ว่า ต่อไปในอนาคต จะต้องทำอย่างไร หรือ ตามหลักเศรษฐศาสตร์ การที่เป็น Monopoly อาจจะไม่ยั่งยืน ก็ได้นะคะ หากมีการแข่งขันจาก ตลาดนอก จากจังหวัดอื่นๆ ค่ะ

2. จากงานครั้งนี้ อยากให้มีการประชาสัมพันธ์ ในเกาะศรีบอยา มากกว่านี้ อยากให้ชาวบ้านจริงๆ เป็นผู้ปล่อยค่ะ ไม่ใช่ให้ เจ้าหน้าที่การไฟฟ้า ปล่อยมากกว่า เพราะหากเค้าปล่อยเอง เค้าจะมีความสำนึก มากขึ้น การไฟฟ้าเป็นเพียงผู้สนับสนุน มากกว่าค่ะ 

3. ควรตั้งการติดตามและประเมินผล อย่างเป็นรูปธรรม ด้วยค่ะ ว่า หากมีทีมปล่อย ก็ควรจะมี ทีมที่รับมอบ ส่งไม้ต่อ สำหรับการติดตาม และ การรายงานผลจากการทำงานให้ทราบขึ้นด้วยค่ะ

แบบที่ไม่ชอบนะคะ...  ไม่มีเลยค่ะ ชอบมากแต่ เวลา น้อยไปหน่อย  หอย ก็น้อยไปนิดส์   
พี่จินบอกว่า ตายไปแล้ว มากกว่านี้ น่ะคะ...เสียดายจัง แต่เป็นเพราะ มีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้มากกว่า จึงเป็นเหตุสุดวิสัยค่ะ
 :-*  :-*

หากมีอีก ก็อยากไปอีกค่ะ หากสามารถค่ะ ต้องขอบคุณพี่ปลาเค็มและพี่ติ๊กค่ะ ที่ให้หนีงานไปค่ะ...อิอิ

จริงๆแล้ว....ก่อนปล่อยหอยทุกครั้ง เราจะเขียนบอกถึงวิธีปล่อยหอยมือเสืออย่างถูกวิธีให้อ่าน และเมื่อไปถึงจุดปล่อยหอย เรายังทำการสรุปถึงเหตุถึงผลและขั้นตอนการทำงานที่ถูกวิธีอย่างชัดเจนทุกครั้ง

แต่ดูเหมือนจะมีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้นเสมอในการปล่อยหอย  อาจจะด้วยสาเหตุที่ผู้เข้าร่วมกิจกรรมฟังแล้วไม่เข้าใจ....หรือแกล้งไม่เข้าใจ....หรืออยากทดลองทำอะไรให้แปลกแหวกแนวตามจินตนาการของตนเอง....หรืออื่นๆอีกมากมาย...

ฉะนั้น...ถึงจะมีหนังสือ มีตำรา หรือคู่มือของการปล่อยหอย ออกมาเป็นเรื่องเป็นราว สายชลก็ยังเชื่อว่าจะมีหอยที่ปล่อยอย่างไม่ถูกวิธีเกิดขึ้นอีกต่อไป เพราะการปล่อยมีปัญหาดังที่กล่าวไว้แล้วข้างต้น....

;)

อย่างไรก็ตาม....เมื่อทำงานเสร็จแล้ว เราจะมีการตรวจผลงานการปล่อยหอยกันอีกรอบ แต่ก็ยังมีที่คลาดหูคลาดตาไปได้บ้าง  นอกจากนี้หลังจากทำการปล่อยหอยผ่านไปสักระยะหนึ่ง เราจะมีการสำรวจตรวจเยี่ยมหอยที่เรานำไปปล่อยแล้วสม่ำเสมอ ซึ่งปัญหาที่เราเจอก็มักจะเป็นเรื่อง

- หอยจมทราย....สาเหตุเพราะมีการไปปล่อยบนพื้นทราย แล้วหลงหูหลงตาคนตรวจที่หาไม่พบหลังปล่อย วิธีแก้ก็คือย้ายหอยไปวางบนหินหรือปะการังทราย ถ้าช่วยไม่ทัน หอยก็จะตาย (มีเปลือกเหลือไว้ให้เห็นต่างหน้า)

- หอยล้มคว่ำ....สาเหตุเนื่องจากวางไว้หมิ่นเหม่ หรือหอยขยับตัว หรือกระแสน้ำแรง/น้ำโยก วิธีแก้ก็คือต้องจับตั้งขึ้นใหม่

- หอยอยู่ชิดติดกัน....สาเหตุเนื่องจากตอนปล่อยวางชิดติดกันเกินไป หรือหอยขยับเข้าไปอยู่ใกล้ๆกันเอง พอหอยโตขึ้นก็เบียดกันมากไปจนรูปทรงเสีย วิธีแก้คือถ้าย้ายได้ก็ย้าย ย้ายไม่ได้กต้องปล่อยไว้อย่างนั้น

- หอยตาย ....สาเหตุเนื่องมาจากถูกศัตรูธรรมชาติ เช่น หอยโจงโดง กัดกิน หรือไม่ได้รับแสงแดด (ตกไปอยู่ในซอกหินหรือใต้ปะการัง) หรือรับแสงแดดมากเกินไป (ปล่อยไว้ในที่น้ำตื้นเกินไป) กรณีนี้จะมีเปลือกเหลือให้ดูต่างหน้า

-หอยหาย.....กรณีนี้ทำให้เกิดความเสียหายในปริมาณมากที่สุด เมื่อเทียบกับกรณีอื่นๆ และเป็นกรณีที่ทำให้คนปล่อยหอยทั้งหลายเจ็บใจ และเสียใจมากที่สุด

สาเหตุของกรณีนี้ก็คือมีมือดีมาโขมยไปแน่นอน ทั้งที่จุดที่เราฝากนั้นเป็นเขตอุทยานแห่งชาติ หรือเขตทหารเรือ วิธีแก้ไขก็คือ เจ้าของสถานที่ที่เรานำหอยไปฝากควรให้ความสนใจดูแลและป้องกันไม่ให้เกิดการลักลอบเข้ามาโขมยเก็บหอยหรือเคลื่นย้ายหอยไปจากจุดปล่อยหอย

แต่เท่าที่ผ่านมา....เจ้าของสถานที่ไม่มีเวลา...ไม่มีคน....ไม่มีงบประมาณ ที่จะดูแลหอยที่เราฝากไว้

ฉะนั้น.....หอยที่น้องแม่หอยและคณะเพาะเลี้ยงขึ้นมาด้วยงบประมาณแผ่นดิน และเราลงแรงลงเงินไปปล่อยกัน จึงสูญหายไปกับคนที่จ้องจะโขมยหอยไปกิน...ไปขาย...ไปเลี้ยง โดยไม่เกรงกลัวต่อกฎหมายบ้านเมือง และไม่กลัวบาป.... :-[

เท่าที่ผ่านมา จึงเป็นความสูญเปล่าที่เจ็บปวดต่อเนื่อง ที่ดูท่าว่าจะไม่มีใครช่วยป้องกันแก้ไขให้ได้นะคะ..... :'(

การไฟฟ้าฝ่ายผลิตฯจะมีที่ทางและงบประมาณที่จะรับดูแลหอยมือเสือที่น่าสงสาร ให้อยู่รอดปลอดภัยแพร่ลูกแพร่หลานในทะเล เพิ่มขึ้นอีกสักโครงการไหมคะน้องสายรุ้ง...... :)

เห็นด้วย และ ยกมือสนับสนุน พี่น้อย จริงๆ เลยคะ...

อยากให้มีโครงการดีๆ แบบนี้ ด้วยนะคะ... เอ ...เป็นไปได้ไหมเนี่ยยย :-* :-* :-*

 ;D
ขอจิ๊กเอารูปจากกล้องแม่เล็กน้อยมาลงให้ชมค่ะ.. เธอบันทึกภาพกองทัพปูน้อยน่าตื่นตาตื่นใจมาก..
..ฝีมือไม่เบาเหมือนกันน้า..  ;) ;)
สงสัยถ่ายรูปบนบกจะง่ายกว่าโดดลงเรือดำน้ำนะ ฮิๆ..

เมื่อปีที่แล้ว....เราไปช่วยชาวบ้านปลูกป่าโกงกางใกล้ๆโรงไฟฟ้ากระบี่  เรียกว่าปลูกป่าไปก็เห็นปล่องไฟโรงไฟฟ้าไป... :)

ทางโรงไฟฟ้ากระบี่ ได้เคยสนับสนุนโครงการปลูกป่าชายเลนในเขตจังหวัดกระบี่บ้างหรือเปล่าคะน้องสายรุ้ง.... ;)

น้องสีนวลนำเสนอประเด็นได้น่าสนใจทีเดียว
การให้คนในพื้นที่มีส่วนร่วมด้วยจะช่วยสร้างความรู้สึกร่วม  มีความเป็นส่วนหนึ่งของโครงการและเกิดความรู้สึกหวงแหนผลงานที่ตัวเองได้ลงแรงร่วมใจทำด้วย การดูแลรักษาจะเกิดจากคนในท้องถิ่นนั้นเองโดยอาจไม่จำเป็นต้องขอความร่วมมือเลยก็ได้

น้องคนนี้นี่ความคิดอ่านนับว่าเฉียบคมขึ้นทุกวัน ;)

พี่เล้งขา... แบบว่า อาย น่ะคะ....ชมกันซึ่งๆ หน้า .. :)
ก็มี Trainer ดีๆ แบบพี่น้อย พี่จ๋อม พี่จิน งัยค่ะ...

และแนวคิดแบบนี้  คิดตามท่านผู้ใหญ่อานันท์ ปัณยารชุน ให้แนวคิดน่ะคะ
เวลาจะกินปลาให้เอาเบ็ดตกปลา ให้เค้า ดีกว่าเอาปลาให้เค้าน่ะคะ...
ไอ้ความคิดดีๆๆ แบบเนี่ย คนที่มีความคิดที่ไม่โหล่ยโท่ยยยนัก ก็น่าจะคิดได้นะคะ  :-X  :-X

ฮี่ๆ....สงสัยกระทู้นี้จะเป็นกระทู้ ยอวาที นะคะ....

:-X

เรื่องที่คุยๆกันนี้....พี่กลัวอยู่อย่างเดียวแหล่ะค่ะน้อง SNR และน้อง Plateen.....

คือกลัวว่า....คนท้องถิ่นเป็นคนลงแรงทำ....แต่คนต่างถิ่นมาจากไหนก็ไม่รู้ เป็นตาอยู่โผล่เข้ามาชุบมือเปิบ กวาดผลผลิตของคนท้องถิ่นไปเสียเรียบ

ดังเช่นตัวอย่างที่ชาวมหาชัยร่วมกันลงทุนปักไผ่ทำเป็นกระชังปูทะเล  ต่อมามีปลามาอาศัยอยู่ที่กระชังปูมากขึ้น ก็มีเรืออวนรุนจากต่างถิ่นเข้ามาบุก ลากจนกระชังพัง ได้ทั้งปูทั้งปลา แถมติดโลมาไปด้วยอีกตัว

นอกจากนั้น....วันเลวคืนร้าย เรือคราดหอยแครงจากต่างถิ่นอีกเหมือนกัน เข้ามาคราดหอยแถมได้กระชังปูติดไปด้วยอีก

การให้คนท้องถิ่นร่วมแรงร่วมใจกันทำอะไรจึงเป็นสิ่งที่ดี.....แต่ทำอย่างไรจึงจะป้องกันหรือแก้ไขไม่ให้คนต่างถิ่นที่เห็นแก่ตัวทั้งหลายเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์จากคนท้องถิ่นได้เล่าคะ

หรือว่ารายการนี้เห็นทีต้องเอาเบ็ดที่เขาให้เอาไปตกปลา มาไล่ฟาด หรือเอาเบ็ดเกี่ยวปากเจ้าคนต่างถิ่นซะละมั้ง.... ;)
 

งั้นตกลงต่อไป  จะขึ้นกระทู้ ยอวาทีซะเลยนะคะพี่น้อง อิอิอิอิอิ

ไม่เอาค่ะ ..... เอาเนื้อหาสาระ ที่พอจะเป็นประโยชน์ ให้ คนที่เกี่ยวข้องรับทราบ และร่วมกันแสดงความคิดเห็นดีกว่าค่ะ

''''''''' Go On""""""NexT""""idea.............

ขอบคุณพี่ SNR ที่มานำกระทู้ดีๆมาให้ได้ชมและได้ความรู้กันค่ะ หนูเพิ่งรู้ว่าพี่แม่หอยชื่อจริงเหมือนหนูเลยค่ะ แต่หนูมีต่ออีกนิดหน่อย  :-*
หนูมีน้องสาวตอนนี้เรียนที่ม.เกษตร เค้าก็เรียนเกี่ยวกับเพาะพันธุ์สัตว์น้ำ ก็หวังเพียงแต่ว่าอยากให้เค้าเรียนจริงๆจัง และตั้งใจที่จะอนุรักษ์จริงๆ  จบมาก็ออกมาช่วยทำความดีให้ประเทศชาติบ้างค่ะ เพราะเราไม่มีโอกาสได้เรียนแบบที่เค้าเรียน ก็คงจะไม่มีความรู้ทางด้านนั้น แต่ก็อยากที่จะช่วยอนุรักษ์เท่าที่จะช่วยได้ (เพื่อนของหนูเคยบอกเอาไว้ว่า เราไม่สามารถช่วยคนทุกคนหรือทุกอย่างที่เราอยากจะช่วยได้บนโลกนี้ สิ่งเดียวที่เราจะทำได้ก็คือ ทำเท่าที่เราจะทำได้และไม่เกินกำลังของเราก็พอ)
เอ่อ...หนูสงสัยค่ะที่พี่ SNR บอกว่ามีนักการเมืองบางกลุ่มทำเพื่อหวังหน้าตา หวังกล่อง หวังให้ตัวเองมีชื่อเสียง.... หวังกล่องนี่มันคืออะไรหรือคะ? หนูไม่ทราบจริงๆ

กล่องมหาสมบัติ ไงคะ คุณ Mermaid

คนทำดีด้วยกัน รู้กันเองก็พอ และช่วยกันคนละไม้คนละมือ วันนึง ต้องสำเร็จค่ะ



Keep Walking Jintana Walker (again)

ตอบน้อง Mermaid ค่ะ......ไอ้กล่องที่ว่า....ตามความเข้าใจของพี่ ที่คุณพ่อคุณแม่เป็นข้าราชการ ก็คือ

ความที่ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ เช่น สายสะพาย เครื่องราชฯ หรือการปูนบำเหน็จ ให้มีการเลื่อนระดับ ขั้นของการทำงาน
เช่น ซี ต่างๆ เนี่ยละค่ะ ยิ่งสูงขึ้น อัตราเงินเดือน ก็จะมากขึ้น  การได้รับความมีชื่อเสียง ในสังคม นั้นๆ ก็จะมากขึ้นตาม
ผลประโยชน์พลอยได้ก็จะมากขึ้นตาม

เอาแบบว่า ทำงานเอาหน้าเพียงเพื่อหวัง ความสะดวกสบายอะไรทำนอง เนี่ยล่ะค่ะ  ไม่รู้จะถูกหรือเปล่านะ

อาจจะต้องให้ พี่แม่หอย หรือ พี่น้อย ที่คลุกคลี มีประสบการณ์เป็นผู้เล่าแจ้งแถลงไข เจ้าค่ะ

เป็นอย่างน้อง SNR ว่าไว้ค่ะ.... :)

ได้ กล่อง....เราจะหมายถึงได้รับรางวัล....คำชมเชย....โล่....ถ้วย....เหรียญตรา....ยศฐาบรรดาศักดิ์...เครื่องราชฯ....หรืออื่นๆ ที่ ไม่ใช่เงินทอง ซึ่งทำให้ผู้รับ "ได้หน้า" หรือ "มีหน้ามีตา" เป็นที่รู้จัก และได้รับการยกย่องสรรเสริญในสังคม

ดังเช่น ภาพยนตร์หรือที่เรียกแบบสามัญว่า "หนัง" เรื่องหนึ่งสร้างได้ดีมาก ทำให้ได้รางวัลตุ๊กตาทองมากมายหลายตัว แต่กลับทำเงินไม่ได้ เพราะผู้ชมดูแล้วไม่เข้าใจ หรือหนักเกินไป ดูแล้วทำให้มึนหัว หาความบันเทิงไม่ได้  เขาก็เรียกว่า "หนังเรื่องนี้ได้แต่กล่อง....ไม่ได้เงิน"

ปัจจุบันนี้หนังอย่างนี้ไม่ค่อยมีให้ดูเท่าไรแล้ว เพราะคนสร้างมักจะคิดถึงทั้ง "กล่อง" ทั้ง "เงิน" 

เหมือนกับคนที่ทำงานเพื่อสังคม จะหาคนที่ไม่หวัง "กล่อง" หวัง "เงิน"  นั้นหาได้น้อยเต็มทีค่ะ..... :'(  

เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณพี่สายชลและพี่ SNR และคุณ Sky ที่ให้ความกระจ่างค่ะ  ;)

ตอบคำถาม พี่สายชลค่ะ   เรื่องกฟผ.ปลูกป่าชายเลนที่กระบี่บ้างหรือเปล่า

โครงการปลูกป่าของ กฟผ.  โดยฝ่ายชุมชนสัมพันธ์ เพิ่งไปปลูกป่าชายเลนที่จ.กระบี่มาเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2550  ที่เพิ่งผ่านมานี้ เองค่ะ โดยในปี

นี้มีโครงการปลูกที่จ.กระบี่ทั้งหมด 1,500 ไร่  และปีหน้าอีก 1,500 ไร่ ถ้าผ่านงบประมาณนะค่ะ เพราะทางหน่วยงานที่ทำขอเสนอไปทั้งหมด

3,000 ไร่ เฉพาะที่จ.กระบี่นะค่ะ    ส่วนที่จ.อื่นๆที่เคยปลูกมาแล้ว (ป่าชายเลนนะค่ะ) ก็ที่จ.ประจวบฯ ที่วนอุทยานฯ ศูนย์สิรินธร (ถ้าจำชื่อไม่ผิดนะ

ค่ะ แต่หลายปีแล้ว  จำได้ว่าตอนนั้น สมเด็จพระเทพเสด็จฯด้วย 


ส่วนเรื่อง กฟผ.มีงบที่จะสนับสนุน การเพาะเลี้ยงหอยมือเสือหรือเปล่า  เดี๋ยวหนูจะเอาเรื่องนี้  ไปคุยกับพี่ทิวา หัวหน้าประชาสัมพันธ์ที่กระบี่ให้นะค่ะ

ว่าทางโน้นจะมีทางของบสนับสนุนกิจกรรมนี้แบบที่เพิ่งทำกันมานี้หรือเปล่า   โทร.ไปหาแล้วช่วงนี้พี่ทิวาพาผู้นำชุมชนมาดูงานโรงไฟฟ้าวังน้อยอยู่ค่ะ

แต่ไม่ต้องห่วงค่ะเดี๋ยวจะตามเรื่องนี้ดู :o :o :o :o :o :o

ขอบคุณจ้ะหนูสายรุ้ง.... :-*

เพื่อนร่วมก๊วนหนู ไม่อยากจะใช้ชื่อ "สายสวาด" หรือ "สายสวาท" ซะแล้ว และขอเปลี่ยนเป็นชื่อ "Andaman" แทน แถมด้วยเริ่มเกิดจิตสำนึกแห่งการอนุรักษ์ ขอไปปลูกป่าชายเลนที่กระบี่ด้วย และหากเรียน Advance และทำไดฟ์ทัน ก็จะได้ลงดำน้ำทำงานด้วย

หนูจะไปด้วยหรือเปล่าจ๊ะ.... :)  ถ้าจะไป...รีบไปลงชื่อเร๊วววว.....