กระดานข่าว Save Our Sea.net

 :'(

เมื่อสักชั่วโมงที่ผ่านมา แม่หอยได้รับโทรศัพท์จากน้องคนรักทะเลคนหนึ่ง.. โทรมาเล่าเรื่องไปดำน้ำที่สิปาดันมาให้ฟัง  มีเรื่องปวดใจมากรีดอารมณ์คนทำงานอนุรักษ์เล็กๆ .. หลังจากนั้นเธอก็ส่ง e-mail ภาพที่เธอได้บันทึกไว้จากทริปสิปาดันที่น่าตื่นตะลึงของเธอเมื่อช่วงวันหยุดสงกรานต์ที่ผ่านมา มาให้พร้อมกับใจความใน e-mail:-
.....
" สวัสดีค่ะ พี่จิน
  ... บินไปตั้งเเต่เย็นวันที่ 12 ถึงเที่ยงคืน เช้าบินไปที่หนามบิน ตาวาอู นั่งรถต่อไปที่ semparna อีก1 ชม ถึงเที่ยงพอดีเลย มีเวลาเเวะเเป้บหนึ่ง
  ...สุดยอดอลังการงานสร้างมากๆ มีทุกอย่างในท้องทะเลมันจับมาขายหมดเเม้กระทั้งปลาสวยงาม
 
เสียงมันเเม่ค้าร้องขายหอย ฟังไม่ได้ศัพท์ สงสัยจะร้องว่า หอยไหมจ้า หอยใหญ่ๆ สดๆ มัดละ 5 ริงกิต มี 5 ตัวจ้า เอาไหมจ้า
ส่วนหอยเเห้งพวงๆ ละ 10 ริงกิต พวงละ 50 ตัวเห็นจะได้ ตกตัวละ 2 บาท ..เเม่เจ้า หอยมือเสือตัวละ 2 บาท ทำไปได้    หอยสังข์เเตรตัวละ 10-50 ริงกิต อันนี้ซิน่าสน หุหุหุ....
 ....... "

 :(
ดูกันหน่อยดีไหมคะ :'(
รู้ไหมภาพอะไร...

 :'(
เป็นพวงๆ ก็มี..

 :'(
เดี่ยวๆ ก็มี

 :'(
ตากแห้งก็มี ..ขายไม่หมดเหรอ ไม่เป็นไร ตากแห้งไว้ขายต่อไปก็ด๊ายยย..

 :( :'( :(
.. เปลือกก็มี ..

 :( :'( :(
ไม่สะใจใช่ไหม.. เอ้า.. เอานี่ก็มี..

 :'( :'( :'( :'(
ไม่มีถ้อยคำอะไรจะพูดอีกแล้ว.. จุกที่คอหอย
..
น้องเขาบอกว่าที่นั่นอลังการมาก มีทุกอย่างที่อยากเห็นอยากดู .. แต่เป็นที่สังเกตว่าดำน้ำหลายต่อหลายจุดตลอดทั้งทริป สิ่งที่แทบไม่เห็นคือหอยมือเสือ มีเพียงตัวใหญ่ยักษ์ตัวนึงที่เข้าใจว่ามันคงเอาไว้ให้นักดำน้ำดู .. และน้องน้อยตัวจิ๋วๆ ที่ยังไม่โตพอ ส่วนตัวเท่าฝ่ามือก็ถูกควักออกมากอง มาชำแหละ มาห้อยเป็นพวงอยู่ในตลาดซะหมด..

จะมีอะไรพูดอีกคะนี่..

 :(

 :( ขอฝากรูปน้องหอยที่มัลดีฟมาให้ดูละกันนะคะ แต่ขอโทษด้วยค่ะที่รูปมันดูสีเพี้ยนๆไปหน่อย ลืมเปิดแฟลชอ่ะค่ะ
ที่นั่นยังพบเห็นน้องหอยตัวใหญ่ๆอยู่หลายตัวเหมือนกัน ดำผ่านน้องหอยทีไร คิดถึงชาว SOS กะพี่แม่หอยเลย  ;D

 :( :'( :-X











รอคอยแต่ว่าเมื่อไหร่คนที่ทำแบบนี้จะสำนึก..

 :'(   ถ้าเป็นที่เขาเพาะขายคงว่ากันไม่ได้มังครับ  อาชีพเขาต้องดิ้นรนอ่ะครับ   แต่ถ้าจับมาขายนี่ทางการเขาไม่ได้ตระหนักถึงความสำคัญบ้างเลยนะ 

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ดิฉันชื่อป้าหวีค่ะ เป็นน้องสาวต่างมารดากับเเม่หอยที่กล่าวถึงเมื่อตะกี้นี้
   พอได้คุยกะเเม่หอย เเม่หอยก็เลยชวนให้เข้ามาเล่นเวปนี้มั้งจิ มีอะไรเกี่ยวกับการอนุรักษ์จะได้คุยกัน
 ตัวเองเป็นคนที่ชอบการอนุรักษ์อยู่เเว้ว เเต่อนุรักษ์เเบบขัดกับชาวบ้าน เเต่อย่างไรก็อนุรักษ์ก็เเว้วกัน

     ภาพที่เห็นเป็นภาพที่ป้าหวีไปเที่ยวมา พอเห็นสภาพตลาด ปุ๊ปนึกถึงเเม่หอยทันที พอเห็นน้ำตาเเทบไหลไม่พอน้ำลายเเทบไหลเช่นกัน รีบถ่ายภาพด้วยความตื่นเต้น มือสั่นไปหมด เห็นภาพเเว้วเสียดายทรัพยากรเป็นอย่างมากกกกก

    คราวนี้เรามาคิดกันดูสิว่า ทำไมชาวบ้านเหล่านี้ถึงนำทรัพยากรเหล่านี้ขึ้นมากินกัน
      ตอบเพียงง่ายๆเลยว่า พวกเขายังจนอยู่ ต้องทำงานเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของเขา อะไรในทะเลที่พอจะขายได้ก็เอามาจำหน่าย เเว้วผู้ไม่ใช่ใครอื่นก็เป็นพลเมืองระเเวกนั้น นั่นเอง กอปรกับบ้านเขาเมืองเขาเป็นเมืองที่อยู่กลางมหาสมุทร มีทรัพยากรมากมายกายกอง จึงสามารถทำได้อย่างฟุ่มเฟือย
     อันนี้เราจึงไม่อยากโทษ ชาวบ้านเหล่านี้ที่นำมาขาย เพราะการอนุรักษ์มีผลต่อปากท้องของเขามั้งไหม
  ต้องโทษหน่วยงานของรัฐบาลไม่ได้ปลูกจิตสำนึกในการอนุรักษ์ ไม่มีระเบียบในการทำมาหากิน ไม่มีการคุมประชากรที่เกิดขึ้น(คงขัดกับศาสนาของเขา) จึงทำให้ออกมาในรูปเเบบเช่นนี้
   สุดท้ายก็ได้เเต่เสียดายทรัพยากรธรรมชาติ หอยเมือเสือเติบโตกว่า 3-4 ปี มีค่าเเค่ ตัวละ 2 บาท

โอกาสหน้าป้าหวีจะนำประสพการณ์ดี เเละความสนุกมาสู่ทุกท่านอีกนะค่ะ

 :-X
ขอบคุณคุณ frappe สำหรับรูปหอยมือเสือจากมัลดีฟส์ค่ะ ..
สวัสดีคุณน้องหวี.. ยินดีต้อนรับเข้าบ้าน SOS .. แต่แหม.. เป็นน้องสาวแม่หอยแล้วจะมาเรียกตัวว่าป้าได้ไง คนเขารู้หมดสิว่าแม่หอยอาวุโสขนาดไหน.. เอาแค่เจ๊หวีก็พอนะจ๊ะ..
ต้องขอบคุณคุณเจ๊ที่คิดถึงและถ่ายรูปมาฝากแม่หอยให้ได้มีโอกาสนำมาเล่าประสบการณ์ให้สมาชิกครอบครัว SOS ฟัง

เคยคิดว่าอยากไปสิปาดัน แต่ตอนนี้คงไม่ล่ะค่ะ .. ไม่อยากไปอุดหนุนบ้านเมืองนี้
ไม่มีอะไรต้องสงสัยหรอกค่ะ อะไรๆ ที่เขาเอามาขาย ทั้งหอยมือเสือ ทั้งแมนต้า ทั้งปลาสินสมุทรฯ ที่เห็นนั้น เขาไม่ได้เพาะเลี้ยงมาแน่ๆ แต่จับเอาจากธรรมชาติล้วนๆ .. ถ้าเป็นหอยจากฟาร์มเพาะเลี้ยง จะจับมากินให้ตายก็คงไม่มีใครจะไปว่าอะไรเขาได้..

ยินดีต้อนรับเจ๊หวีด้วยคน ดีๆ เข้ามาเล่นเว็บนี้มั่งเจ๊ เราคนกันเองทั้งน๊านนนนน   ;D

 :( ??? :'( :'( :'(

เห็นแล้วใจหายเหมือนกันเลยค่ะ
แต่เมื่อก่อนคนไทยก็เอากัลปังหาและสารพัดปะการังมาขายเหมือนกัน
จนกระทั่งหมดทะเลแล้ว ถึงได้เลิกกันไป ... เฮ้อ ...

หวัดดีเจ๊ ;D :) ::)

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง กับ ป้าหวี  ครับ
คือการมองปัญหา ต้องมองให้รอบด้าน ไม่ใช่ ไปไล่จับชาวบ้าน
เพราะชาวบ้าน ที่ทำเช่นนั้นอาจไม่มีทางเลือกมากนักในการ เลี้ยงปาก เลี้ยงท้อง
คิดว่า การแก้ไขน่าจะเริ่มจากหลายๆด้าน เช่น
 :)
1. ศึกษา ชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่จับหอย และศึกษาหาแนวทางอาชีพอื่นที่ดีกว่าให้
ไม่ใช่มัวแต่ไปไล่จับชาวบ้านอย่างเดียว เพราะไม่ใช่การแก้ที่ต้นเหตุ

2. รัฐควรมี การออกกฎหมายกฎระเบียบ ควบคุม ลงโทษผู้กระทำผิด

3. ให้ความรู้   เกี่ยวกับธรรมชาติ ให้เห็นความสำคัญ เกิดความรักในธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม
แก่ชาวบ้าน ชาวเล ทั้งหลาย และที่สำคัญ คือเยาวชน ที่จะมาเป็นผู้ดูแลธรรมชาติรุ่นต่อไป

4. นอกจากให้ความรู้แล้ว ต้องปลูกจิตสำนึก คือสร้างให้เกิดจากแรงผลักดันในทางที่ดี จากภายใน
ไม่ใช่ ไม่ทำผิดเพราะเกรงกลัว

5. ต้องสร้างให้เกิดความรู้ความเข้าใจอย่างแท้จริง จนกลายเป็นรักธรรมชาติแบบไม่ฝืนความรู้สึก
แบบนี้ จะดีที่สุด เพราะเกิดความเข้าใจด้วยปัญญาตนเอง ถ้าได้ข้อนี้แล้ว คนนั้นก็จะเป็นอีกเรี่ยวแรงหนึ่งที่สำคัญในการอนุรักษ์ธรรมชาติ

ด้วยความคิดอ่านอันน้อยนิดนี้ คิดว่าคงต้องทำไปพร้อมๆกันหมดทุกข้อข้างต้น
ถ้าทำเพียงข้อใดข้อหนึ่งอาจไม่ได้ผลเท่าที่ควร   จึงต้องร่วมแรงร่วมใจกันหลายฝ่าย
ถ้าใครมีข้อเสนอแนะอื่นๆอีก
ก็ขอให้ร่วมกันคิด กันเสนอ  Brain Strorming......จะได้มีหลายๆแนวทางในการแก้ปัญหาครับ

จริงแนวทางข้างต้นไม่ใช่ของผมหรอกนะครับ  ยืมจากท่านผู้รู้มาใช้อ่ะ
กล่าวคือ

1.  การควบคุมด้วยกฎระเบียบ การลงโทษ ............=> ศีล

2. การสร้างให้เกิด ความเมตตาต่อธรรมชาติ อดทนที่จะไม่ไปแสวงหาประโยชน์จากธรรมชาติมากไป
มีใจรักในธรรมชาติ ...........=> สมาธิ  (เพราะสมาธิ เป็นแกนหลักของสิ่งดังกล่าวข้างต้น)

3.  การสร้างให้เกิดความรู้ ความเข้าใจอย่างถ่องแท้ ............=> ปัญญา

หรือท่านอื่นๆเห็นว่าอย่างไร แนะนำ เสนอแนะกันได้คร๊าบบบบบบ.............ช่วยๆกัน

ขอเสริมอีกนิดครับ ท่านว่าการแก้ปัญหาใดๆ ต้องเริ่มจาก

1.  ศึกษา สภาพของปัญหา หรือเหตุขัดข้อง สิ่งที่เป็นปัญหา ลักษณะของปัญหา ต่างๆ 
ผลกระทบที่เกิดขึ้น  อันนี้ท่านว่า ต้องมองดูปัญหาให้รอบด้าน

2.มองหาเหตุปัจจัยต่าง ที่ทำให้เกิดปัญหา ในข้อที่1.   พร้อมความสัมพันธ์ของเหตุปัจจัยที่แวดล้อม

3.กำหนดเป้าหมาย จุดที่ต้องการจะไปถึง

4.วางแนวทาง วิธีการในการปฎิบัติเป็นขั้นๆ
รวมถึง ต้องมีการตรวจสอบในระยะต่างๆของการดำเนินการ ว่าสอดคล้องอันจะนำไปสู่เป้าหมายได้หรือไม่
ควรต้องวางแผน เป็นระยะยาว ปานกลาง และระยะสั้น   
พร้อมทั้งต้องมีการตรวจสอบความสัมฤทธ์ ผลในแต่ละระยะ เพื่อนำมาใช้ในการปรับแนวทาง วิธีการปฎิบัติ

สี่ข้อข้างต้นก็ไม่ใช่ความคิดผมอีกอ่ะครับ  ยืมคำพูดท่านผู้รู้มาบอกต่อ
เรียงตามลำดับ ท่านใช้คำ 4 คำว่า ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ครับ

จากข้างต้น อันเป็น หลักความจริง 4 ประการ
หลักการปฎิบัติในแต่ละข้อ จึงได้แก่

1. ปัญหา   --------->  ต้องรู้สภาพปัญหาให้ชัด

2. สาเหตุ ---------> ต้องแก้ไข

3. เป้าหมาย ---------> ต้องไปให้ถึง

4.  แนวทางการปฎิบัติ ---------> ลงมือทำ

ผมเลยเห็นว่า เมื่อมีปัญหาแล้ว(ตามข้อ1)
ถ้าเรามัวแต่เสียใจ ทุกข์ใจ อึดอัดใจ คอยแต่ตำหนิ  บ่นเพ้อ
จึงน่าจะเป็นวิธีปฎิบัติที่ไม่ถูกต้องนัก
เพราะสิ่งที่ควรปฎิบัติต่อปัญหา คือศึกษาสภาพของปัญหาครับ
น้องๆ เพื่อนๆ พี่ๆ ป้าๆ น้าๆ อาๆ ลุงๆ เจ๊ๆ ว่าจริงไหมครับ.......

ไม่รู้ว่า เป็นการนำเสนอ เรื่องที่หนักๆ เกินไปรึ่เปล่า อ่ะคร๊าบบบบบบ
 ???  ???  ???  หุ หุ

 :)
โอ้..โอ้.. เรื่องเศร้าๆ เลยนำมาซึ่งคมความคิดสอนใจนำไปใช้ได้ทุกเรื่องจริงๆ ค่ะท่านมหา :)

เห็นด้วยทุกประการ  จริงแท้แน่นอนที่ซู้ด .. สาธุ..

สาธุ ด้วยคน.....คร้าบบบ

ปัญญาทำให้เกิด ความดีงาม ที่จรรโลงใจ"มนุษย์"

"อมนุษย์"  ย่อมไม่มีปัญญา สำหรับ ตริตรอง เหตุเพราะ

สมองของ "อมนุษย์" มีที่ว่าง สำหรับหาผลประโยชน์ใส่ตน......

มนุษย์ที่ประเสริฐ จึงมีสมองสำหรับการสร้างสรรค์ สิ่งที่ดีงาม ต่อส่วนรวม

มองเห็นประโยชน์ ส่วนรวมมากกว่า ประโยชน์สุขส่วนตน

 :'( เสียใจ....จัง.....คนมีหลายจำพวกเหมือนดัง....บัวในน้ำ...อนิจัง.... :(

....... ไม่อยากพูดไรมากฮับ เดี๋ยวรุนแรง.....เดี๋ยวพี่ๆในเวปนี้จะหาว่าป๋มเป็นพวกขวาจัด อิอิ
เอาเป็นว่า.......แย่เกินคำบรรยาย  แล้วไอ้พวกปลาสวยงานที่เค้าน่าจะอนุรักษ์เนี่ย มันอร่อยด้วยเหรอ..... -_-!
ถ้ามันอร่อยทำไมไม่ไปกินปลาทองกันซะให้หมดเลยเนอะ

เห็นด้วยกับป้าหวีและพี่ Vita ค่ะ
ถ้าชาวบ้านมีทางเลือกอื่นในการประกอบอาชีพ + มีความรู้ความเข้าใจ ความรักในธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม ทั้งรุ่นปัจจุบันและรุ่นต่อๆไป น่าจะช่วยแก้ปัญหาได้ ห้ามอย่างเดียวแต่ไม่มีทางออกให้คงทำได้แก้ที่ปลายเหตุ ไม่เช่นนั้นก็คงมีการลักลอบทำเกิดขึ้นอยู่ดี 
ส่วนของ Zmax ก็ต้องบอกว่า คงต้องมีการรณรงค์ฝั่งผู้บริโภคร่วมด้วย เพราะ ตราบใดที่ยังมีคนซื้อ มีคนต้องการ ก็คงต้องมีคนเอามาขายจนได้ แก้ด้านใดด้านหนึ่งคงไม่เพียงพอ

 :(
เรื่องนี้ไม่โกรธแม่ค้าหรอกค่ะ .. แต่เศร้าและหดหู่ใจกับสภาวะชะตากรรมของหอยมือเสือที่พวกเราเหน็ดเหนื่อยหนักหนากับการพยายามที่จะเพาะขยายพันธุ์เพื่ออนุรักษ์ แม้แต่ประเทศที่ปล่อยปละละเลยให้มีภาพน่าเศร้าสำหรับพวกเราประเทศนี้นเอง เมื่อหลายปีมาแล้วก็ยังเคยขอลูกหอยจากเราไปเพื่อศึกษาวิจัยเพื่อการอนุรักษ์  ซึ่งนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทางทะเลของเขาก็สำนึกว่ามันเป็นสัตว์ที่อยู่ในสภาวะใกล้สูญพันธุ์  .. แถมไอ้ที่สิปาดันนั่นก็ทำเป็นอนุรักษ์โน่นนี่นักหนา มีกฏระเบียบทำเข้มแข็งเคร่งครัดในการดูแลรักษาทรัพยากร .. ใครๆ ก็ชื่นชมว่าแหล่งดำน้ำของเขามันอุดมสมบูรณ์ จนนักดำน้ำทั่วโลกพากันควักกระเป๋าไปอุดหนุน เอาเงินไปให้มันปีละมหาศาล ..
เลยอยากรู้นักว่า มันหน้าไหว้หลังหลอกว่าอนุรักษ์ แต่จริงๆ ก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ .. ปล่อยปละละเลยให้ผู้คนในท้องถิ่นทำมาหากินไปตามอัธยาศัย ไม่สนใจว่าอะไรเป็น endangered species  หรืออย่างไร
แล้วไอ้ลูกหอยที่ขอเราไปนานแล้วนั้น ป่านนี้ไม่สูญพันธุ์ไปห้อยเป็นพวงหมดแล้วหรือ..   อันนี้แค้น แค้น แค้น ค่ะ >:(

กระเบนราหูหรือแมนต้าเรย์ที่ถูกชำแหละ แล่เป็นชิ้นๆ นั้น เขาว่าไม่ใช่มีตัวเดียวนะ ไปดูอีกทีก็เจออีกชิ้น แสดงว่าเอามากินกันได้เสมอ.. ทำใจว่า เอาเหอะ เขามีเยอะ ไม่เป็น endangered นี่หว่า .. ก็มันเยอะ ร่อนไปร่อนมาเกะกะ ติดเบ็ดเข้าก็ต้องเอามาขายกินซะให้เข็ด  แต่หอยมือเสือล่ะ เห็นว่าแทบไม่เจอ จริงเท็จยังไงไม่เคยไปดู  ..
ไอ้เราดำน้ำ พยายามเพ่งมองออกไปนอกแนวปะการังตาแทบหลุดเพื่อหวังจะเห็นผู้สง่างามแห่งท้องทะเลมาโฉบร่อนให้เห็นเป็นบุญตาบ้าง ก็แทบไม่ได้เห็น  แล้วมาเห็นภาพเพื่อนบ้านเอามาแล่แผ่ขายกลางตลาด  กับลูกๆ ที่เราปวดเมื่อยเหนื่อยล้าแทบเป็นแทบตายกว่าจะอุ้มชูฟูมฟักให้มีชีวิตรอด เอาไปปล่อยเพื่อให้มันแพร่ขยายไม่สูญไปจากทะเล .. กว่าจะได้แต่ละตัว .. เพื่อนบ้านเล่นชำแหละคราวละเป็นร้อยๆ ตัวเอามาร้อยเป็นพวงน่าสลดใจ ..มึนค่ะมึน..
แม้จะคิดตามท่านมหา Vita แล้ว แต่จิตก็ยังหม่นหมองค่ะ  :(

อย่าคิดมากค่ะ พี่แม่หอย ทำได้เท่าที่ทำค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่แม่หอยสู้ๆ ค่ะ

สาธุ....สาธุ...สาธุ....
ฟังท่านทิด Vita เทศน์แล้ว ปัญญาก็เกิด..... ;)

 "ผล...เกิดแต่เหตุ ไม่มีเหตุ...ก็ไม่มีผล"

เห็นทีจะต้องนำวิธีแก้ปัญหา หยุด...คิด..ทำ ของวิชาดำน้ำที่เรียนมา บวกกับธรรมะของทิด Vita ซะแล้ว

คิดได้อย่างนี้...ก็เลยขอนั่งเงียบๆ รอให้ปัญญาเกิด จะได้ปฏิบัติในสิ่งที่ชอบที่ควรต่อไป

เอ้ออออ......ว่าแต่ ปัญญาของสายชลจะเกิดอีกนานสักแค่ไหนล่ะนี่.... :-[

เพราะตอนนี้แม้แต่เห็นคนบางคน ยังนึกไม่ออกเลยว่า...

เราเคยรู้จักเขาด้วยหรือนี่..... :(   

   

 :( :( :(................. :'( :'( :'(

อืมนะ.....  มนุษย์ทุกคนล้วนมี "ทางเลือก" กันทั้งนั้น   นั่นคือเลือกที่จะ "ทำอะไร"    และสุดท้ายผลมันก็จะออกตามมาตามนั้น     พวกเราSOS  ดูเหมือนเลือกที่จะเดินในทางเดียวกัน   เราก็ทำให้ดีที่สุด   ....เถอะนะ   ถ้าใครท้อ  เราก็ให้กำลังใจกันไป    พอมีกำลัง เราก็ลุกขึ้นเดินต่อ    ง่ายๆแบบนี้   น่าจะดีนะ   :)

อริยสัจสี่หรือเปล่าครับอันนี้ ???   

 ;) ใช่ๆๆๆๆๆ  ;)

 :'(

การสร้างจิตสำนึกเป็นเรื่องที่ยากและต้องใช้เวลา ยิ่งถ้ามีปัจจัยหลายๆอย่างมาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว คงต้องใช้พยายามและความอดทนอีกหลายต่อหลายเท่า

ทำสิ่งดีๆแบบที่ทำกันอยู่นี้ต่อไปเถอะครับ อย่าเสียกำลังใจ เราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ผมเชื่อแบบนั้นจริงๆ ..