กระดานข่าว Save Our Sea.net

สัปดาห์ที่แล้ว ยังไม่ได้เข้าสู่โหมดการทำงาน
ก็เลยหาที่ไป .. อยากไปที่อากาศเย็น ๆ สงบ ๆ
เมืองปาย จ.แม่ฮ่องสอน ก็ไม่สงบเท่าไหร่แล้ว
เลยถ่อไปเมืองวังเวียง ประเทศลาว เพื่อนบ้านเราเสียเลย

เริ่มจากไปแวะบ้านเพื่อนที่อุดรธานีก่อน
รู้มาว่ามีรถตรงจากอุดรไปเวียงจันทน์เลย ค่ารถแค่ 80 บาท
แต่พอไปที่ท่ารถแล้ว เที่ยว 8 โมงเช้าเต็ม คนลาวนั่งรอเพียบ
(ส่วนใหญ่มาซื้อของฝั่งไทย เอากลับไปขาย)
มีอีกรอบก็ 10:30น. ก็เลยไม่รอ นั่งรถไปเสี่ยงเอาที่หนองคายโลด
จับรถที่หนองคายตอน 9:30น. ไดเรกนครหลวงของลาว
ค่ารถแค่ 55 บาท การเดินทาง 2 ชั่วโมง ข้ามสะพานมิตรภาพไทย-ลาว

พอถึงเชิงสะพานมิตรภาพฝั่งไทย รถบัสก็จอดให้ผู้โดยสารลง
ไม่ต้องงงว่าลงไปทำอะไร ... ไปผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองนั่นเอง
การเข้าไปในลาวสำหรับคนไทย เดี๋ยวนี้ไม่ต้องขอวีซ่าให้ยุ่งยากแล้ว
แสตมป์ขาออกจากไทยเสร็จ นั่งรถคันเดิม ข้ามแม่น้ำโขง ไปลงเชิงสะพานฝั่งลาว
แล้วไปรับแสตมป์ขาเข้าจากฝั่งโน้น อยู่เสริงสร่าในลาวแห่งใดก็ได้ 30 วันโลด

พอเสร็จพิธี ตม. แล้ว ก็นั่งต่อไปอีก 25 กม. ก็ถึงกรุงเวียงจันทน์แล้ว
ท่ารถที่ไปลง เรียกอย่างเป็นทางการก็คง "สายใต้" แต่ชาวบ้านเรียกว่า "ตลาดเช้า"

จากการที่ศึกษาข้อมูลท่องเที่ยวจากไม่กี่แหล่ง
ก็เลยบึ่งต่อไปยังขนส่ง "สายเหนือ" เพื่อจะขึ้นรถต่อไปวังเวียง
ซึ่งจริง ๆ แล้ว ที่ตลาดเช้านี่แหละเป็นแหล่งรวมการเดินทาง
มีรถสองแถวที่ราคาถูกกว่า (80 บาท) ออกอยู่ทุกบ่อยไปวังเวียง

แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เหมาสามล้อมาถึงขนส่งสายเหนือ
ถามเวลารถออกบ่ายโมงครึ่ง เลยมีเวลาได้นั่งกินข้าวเหนียวเนื้อมื้อเที่ยงรอ
ค่ารถบัส (ไม่แอร์) 150 บาท หรือ 40,000 กีบ ต่อคน ใช้เวลาเดินทาง 4 ชั่วโมง
ถ้าไปจนถึงหลวงพระบาง ค่ารถก็ 90,000 กีบ 10 ชั่วโมงป้าด

ระหว่างทาง ถนนมีช่วงราบเรียบอยู่ได้แค่ชั่วโมงเดียว
ส่วนที่เหลือก็เลี้ยวไปเลี้ยวมาตามเทือกเขา
วิวสวย อากาศดี ไม่เมารถ เพราะกินยาแก้เมาแล้ว (ฮา)

พอได้ครึ่งทาง คนขับก็ตะโกนว่า "จอดเยี่ยวเด้อ"
ทั้งชายและหญิงไม่จำกัดอายุ ก็กรูกันลงจากรถ
สะบัดผ้าถุงกันปริวกระจาย .... หายไปซักพักก็กลับมา

รถขับพ้นเทือกเขาวกวนไม่นาน ไม่ทันถึงห้าโมงเย็นดี
รถก็จอดให้ลงตรงวังเวียง มองไปที่ลานกว้าง เบื้องหลังเป็นภูเขาหินปูน
ใจก็คิดว่า .. "กลับมาแล้ว ... เรากลับมาอีกแล้ว"
ขอให้วังเวียงเงียบสงบเหมือนเดิม เหมือน 5 ปีที่แล้วที่เรามาด้วยเถิด

เป็นดั่งใจคิด .. ถนนหนทาง ยังเหมือนเดิม (ผุ ๆ ปุ ๆ ฝุ่น ๆ)
แต่มีเกสต์เฮ้าส์เยอะขึ้น ร้านอาหารเยอะขึ้น ฝรั่งมากขึ้น

เดินดุ่ม ๆ เลาะไปตามถนนริมน้ำ แล้วก็เล็ง ๆ ว่าจะพักที่ไหนดีหนอ
เห็นทางเข้ารีสอร์ทธรรมชาติ (Le Jardine Organic) น่าสนใจเลยเดินเข้าไป
ไม่ผิดหวังครับท่าน .. บรรยากาศดีเป็นเลิศ กระท่อมไม้ไผ่ ติดแม่น้ำ
ตรงตามแผนที่วางไว้ .. ไถ่ถามราคาแล้วไม่ทำให้กระเป๋าฉีก เลยตอบตกลง
พักที่นี่ไปเลย สองคืน ... ห้องพัดลม มีน้ำอุ่นในตัว ไม่ต้องซักแห้งแล้ววุ้ย

เนื่องจากรีสอร์ทมีร้านอาหารออกานิกด้วย หน้ารีสอร์ทก็เลยปลูกผักเอง
ผักที่นี่งามมาก ๆ กรอบ ๆ อร่อย ๆ สดโคตร ๆ
เข้าไปในห้องแล้วมองออกมานอกหน้าต่าง .. โอ้สวรรค์ (แม่) น้ำซอง

เนื่องจากเดินทางมาทั้งวัน เลยเหนื่อยจัด นอนตั้งแต่สองทุ่ม
ได้ตื่นแต่เช้าตรู่ แบบที่ไม่เคยตื่นมาก่อนตอนอยู่ กทม.
ตีห้า ก็บึ่งมอไซค์เช่าไปตลาดเช้า (ท้องร้องแล้วง่ะ)

แม่ค้ากำลังจัดเตรียมตั้งแผงวางของขาย ฟ้ายังไม่สางเลย
ส่วนที่เป็นร้านค้า ไม่ใช่ของสดก็เลยยังไม่เปิด

ไปนั่งรอร้านขาย "ข้าวเปียก" หรือก๋วยจั๊บญวน เปิด
พอได้ซดน้ำร้อน ๆ เส้นเหนียวนุ่มแล้วก็สบายท้อง
เงยหน้าขึ้นมาอีกทีฟ้าก็เริ่มมีแสงแล้ว

ในตลาดถ่ายรูปมาเยอะมาก ๆ เพราะมีข้าวของน่าสนใจหลายอย่าง (ดูต่อไป)

ที่เหมือน ๆ กับตลาดทางอิสานบ้านเราก็การจัดเรียงขายผักผลไม้
แต่มีบางเจ้าที่ไม่เหมือนก็คือ เหมือนกับแกเอาของหลังบ้านมาขาย
ที่บ้านมีมะละกอสุกสองลูกวันนี้ ก็เอามาวันนี้ มีกล้วย มีตะไคร้
มีสาหร่าย มีใบชะพลู มีแค่ไหน ก็ขายกันแค่นั้น .. อยู่แบบพอเพียงดี

เดินอยู่ซักพัก ก็เจอสินค้า อะเมซิ่ง ... กระรอกครับท่าน นกกาก็มี
กระรอกแบบลอกขนออกแล้วก็มี ... เราเรียกกระรอกร่าเริง (น่าเศร้าฟระ)

เท่านั้นไม่พอ พี่เม่นก็มา (แต่ท่อนขา)
น้องอีเห็นไม่น้อยหน้า ถอด fur ออกแล้วด้วย กระจงก็มี ตัวตุ่นก็มีขอบอก
นี่ไม่รวมถึงพี่แบทแมนที่บางเจ้าขายแบบสด บางเจ้าผัดเผ็ดเสร็จสรรพ

.... เห็นแล้วช็อคสุด ๆ .... ไม่รู้จะพูดอะไร เลยถ่ายรูปไป เศร้าไป

สินค้าที่ดูแล้วน่ารัก ๆ ก็มีปลาพวง ไอเดียดี
จะบอกว่าในแม่น้ำ มีปลาเยอะมาก ๆ ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่
จับกันด้วยเครื่องมือภูมิปัญญาชาวบ้าน (ตาข่าย) และดัดแปลง (หน้ากากดำน้ำ)
ได้ไซส์ไหน ก็เอามาขายกันเลย สด ๆ

นอกจากนี้ แมงกุ๊ดจี่ ก็เอามาขายกัน
แม่ค้าบอกว่า ก็เอาไว้กินเปล่า ๆ นี่แหละ กับน้ำพริกก็ได้
แบบว่า ก็อยากลองดู แต่ไม่กล้าขอแกชิม เดี๋ยวจะอ๊อกออกไม่ทัน
นึกว่าแมงชนิดนี้ จะมีประโยชน์แต่เฉพาะในขี้ควายซะอีก

พอจบการเตร็ดเตร่ที่ตลาด ก็ขับรถกลับบังกาโล

ระหว่างทางเห็นวิถีชีวิตชาวลาวในแบบที่คิดว่าเมืองไทยก็เคยมี
แต่ไม่ได้เห็นนานแล้ว (เพราะไม่เคยตื่นเช้าล่ะมั้ง)
พระเดินเรียงกันทีเดียวหลาย ๆ รูปเป็นแถวยาว
ชาวบ้านทั้งแก่ หนุ่ม และเด็ก ที่ตักบาตรก็จะตักแต่ข้าวเหนียว ไม่มีกับข้าว
ส่วนน้ำในแก้วนั้น จะเอาไว้กรวดน้ำตอนตักเสร็จ

ขับเลาะริมแม่น้ำ ผ่าน Island เป็นเกาะกลางน้ำ
ที่มีรีสอร์ทเข้าไปตั้ง เป็นที่แคมปิ้งได้
คนที่นอนในเตนท์คงโดนน้ำค้างหยดลงหัวมั่งแหละ
น้ำค้างตอนกลางคืนที่นี่ ลงแรงเหลือเกิน

กลับถึงบังกาโล ก็งีบต่อ เพราะอากาศยังเย็น ๆ เย้ายวนให้เข้าไปซุกต่อในผ้าห่ม

พอตื่นมาเที่ยง ก็ไล่ถ่ายรูปหน้ารีสอร์ทและสภาพรอบ ๆ
ได้รูปวิว (แม่) น้ำซอง รีสอร์ทอื่น และเขาหินปูนฝั่งตรงข้าม
ได้รูปสะพานที่อยู่ใกล้ ๆ แต่บางคนไม่ข้ามเพราะต้องเสียค่าใช้สะพาน
เลยถลกผ้า แล้วเดินลุยน้ำเย็น ๆ ใส ๆ สบายใจ ไม่ต้องควักตังค์

แล้วก็เริ่มหิว เลยขี่ (จริง ๆ อ่ะซ้อน) มอไซค์บึ่งไปตามถนนสาย 13
มุ่งไปทางเหนือประมาณ 20 กม. ก็จะเจอผาตั้ง
เอาเป็นว่า เลี้ยวเข้าไปในรีสอร์ทที่นี่ละกัน หม่ำ ๆ ยำเนื้อแซบหลาย
ได้ภาพงาม ๆ ของลำน้ำซองที่ริมผาตั้งมาด้วย ....

ที่ร้านอาหารมีศาลด้วย ดูแล้วมีของเซ่นทำมือ น่ารักชะมัด
เลยไหว้ปะหลก ๆ ไปหลายยก ก่อนยกกล้องขึ้นมาชักภาพ
(กลัวจะติดอะไรที่ไม่ต้องการเห็นมาด้วยง่ะ)

กินอาหารลาวแซ่บ ๆ กันแบบอิ่มจัง ตังค์จ่ายน้อยไปแล้วก็ขี่มอไซค์กลับ
ระหว่างทางก็แวะถ่ายรูปเรื่อย ๆ เพราะบรรยากาศมันน่าเดินเล่น (แต่กลัวจะไม่ถึงที่พักเลยซ้อนมอไซค์ต่อ)

ทั้งแม่น้ำ ทั้งนาข้าว ... นึกถึงบาหลีเลย

แล้วก็แวะข้างทางอีก คราวนี้เป็นร้านอาหารชื่อสวนทุเรียน
อาหารหมดแล้ว แต่ขอเจ้าของ เดินลงไปดูวิวแม่น้ำ
แกว่า ปีนี้ แกจะเริ่มสร้างที่พักมั่ง แกมีที่ดินเองนี่แล้ว
ลูกค้าร้านอาหารบอกว่า น่าจะมีที่พักด้วย .. อืม เห็นด้วย

บนถนนสาย 13 นี้ รถวิ่งไม่พลุกพล่านเหมือนถนนสายหลักบ้านเรา
ส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็นรถโดยสาร รถมอเตอร์ไซค์ รถปิคอัพ
ไม่เคยเห็นบีเอ็ม หรือเบนซ์เลย ...
เอามาวิ่งถนนแบบนี้ คงจะนั่งนิ่มขึ้นถ้ารถมันดีจริง

ตามข้างทางก็จะมีร้านค้าขายของชำ หน้าตาเหมือนบ้านเราเลย .......

ในเมืองมีของกินขายข้างทางด้วย กลิ่นของปิ้งย่างโชยมา
แวะซะหน่อย .. สำรวจตลาด (สนง.คุ้มครองผู้บริโภคมาเอง)

ตกค่ำหน่อย พระ เณร ก็จะเริ่มออกมานั่งผึ่งลม ชมเด็ก ๆ เล่นกัน
(เอ้า .. จริง จริ๊ง ตอนกลางวันไม่เห็นซักกะรูป สงสัยแดดแรง)

ส่วนร้านรวงขายของที่ระลึกนำเข้าจากเชียงใหม่ก็เริ่มเปิดไฟเรียกลูกค้า

วันรุ่งขึ้น ก็ต้องเดินทางกลับแล้วล่ะ ... เวลาผ่านไปเร็วจัง
3 วัน 2 คืนในวังเวียง จะว่าไปยังอยู่ไม่คุ้มตูดบานนั่งรถมาเลย
แต่เวลาหมดซะก่อน เอาฟระ ได้แค่นี้ก็ยังดีกว่าไม่ได้มาเลย

มาที่ท่ารถในเวียงจันทน์ รถตรงไปหนองคายเต็มอีก
เลยเหมาสี่ล้อเล็กไปที่เชิงสะพานมิตรภาพ เดินที่ร้านปลอดภาษี
แล้วก็ข้ามกลับมาฝั่งไทย ... เป็นอันจบการเดินทางในลาว

สรุปแล้ว .... ไปง่ายขนาดนี้ มีเวลาว่างซักเดือนนึงเมื่อไหร่
จะเที่ยวให้ทั่วลาว เอาให้ครบ 30 วันตามที่เค้าอนุญาตเล้ย
ว่ะ ฮะ ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆ แล้วเจอกันใหม่เด้อ!

เอิ๊กกก...สนุกจริง ใช้เวลา 2 คืน 3 วัน ได้คุ้มค่าจริงๆ..

ตอนพี่ไป เช่าจักรยานถีบไปจนถึงถ้ำอะไรซักอย่างจำไม่ได้.. สนุกและเหนื่อยและดำ..  :)

....น่าสนใจแฮ๊ะ.......วันหน้าไปกันนะ.... :D

ช่ายๆเฮียเหน่ง คราวหน้าจัดกรุ๊ปบุกลาวกัน
ขอบคุณน้องท๊อปสำหรับรูปสวยๆเรื่องดีๆเห็นแล้วอยากไปเที่ยวมั่งจังเลย

สะบายดีเมืองลาวเด้อ .......
ไปกันเมื่อใด  บอกกันด้วยนะจ๊ะ  จะไปด้วยอีก 2 คนเน้อ :-*

.....ได้เลยจ้า...ป้ากบคนสวย... :D

เห็นแล้วคิดถึงวังเวียง ที่ได้เคยไปเยือนเมื่อ 4 ปี ที่แล้ว ยังสงบเงียบ เรียบง่ายเหมือนเดิม

ท่านพี่ เพื่อนๆ น้องๆ ถ้าคิดจะไปหลวงพระบาง  ทางรถยนต์ แวะวังเวียง ไม่ผิดหวังค่ะ

แต่ถ้าจะให้ดี เช่ารถตู้แวะ เฉื่อยไปเรื่อย แหละสนุกที่สุด หรือ ใครรถไม่ติดผ่อนก็ขับรถไปเที่ยวดีกว่า

มีวันหยุดหลายๆวัน  สองข้างทางไปหลวงพระบางสวนมากๆเลยค่ะ  จะให้ดีไปหน้าหนาว สนุกหลาย

พี่น้อง

ม่วนหลายเด้อ  :-*

น่าสนุกจัง..ใช้เวลาน้อยแต่ก็คุ้มเนอะ นั่งกินลมชมวิวซ๊ะ ขนาดน้านนนนน
แท้งค์กิ้ว หลายเด้อ  :-*  :-*

ภาพสวย เรื่องราวดีครับ  :D :-*

น่าไปจังเลย    :D

เห็นภาพงามๆของวังเวียงแล้ว ซึมซับได้ถึงความเย็นกายสบายใจ และสุขสงบ......  ขอบคุณน้อง Topping ที่มาพาไปเที่ยวค่ะ.... :-*

สองสายเคยไปเที่ยวเวียงจันทน์และหลวงพระบางกับน้องแพน (อาจารย์เผ่าทอง ทองเจือ) เมื่อหลายปีก่อน ได้รับความสุขและความรู้เน้นหนักไปทางด้านศิลปและวัฒนธรรมของลาวแบบเจาะลึก  ในอนาคต...คงจะต้องหาโอกาสไปค้นหาความสุขจากธรรมชาติอันงดงามของลาวบ้างแล้วล่ะค่ะ

อิๆ....ห่วงแต่สภาพร่างกายจะสมบุกสบันทนทานไหวไหมหนอ..... ;)

สนุกมากครับ น้องท็อป ..... ดิบๆใสๆแบบนี้  พี่สองสายชอบจริงๆ แต่ถ้าดิบๆแต่โหดแถมด้วย อาจจะขอคิดดูก่อน

ขอบคุณครับ ที่นำเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่ที่ยังไม่เคยไป และภาพที่ยังไม่เคยได้เห็นมาแบ่งปันกัน 

ชอบมากเลยค่ะ อ่านไปอมยิ้มไป แถมหัวเราะอีก 2-3 กิ๊ก.. โดยเฉพาะอย่างยิ่งอีตอนรถโดยสารจอด.. มีภาพสาวๆ ลงไปสะบัดผ้าถุง ..ฮ่าๆ..
เล่าได้สนุกจังเลย ภาพก็สวยแจ่มน่าดูชม.. แต่ภาพน้องกระรอก น้องเม่น น้องเห็น น้องแบทแมน ฯลฯ ดูแล้วน่าสงสารจัง..
ขอบคุณไกด์สาวห้าวหาญนะคะ..

จะบอกว่า คนลาวส่วนใหญ่ใจดีมาก ๆ นิสัยดี
ยิ่งเห็นเราเป็นคนไทยด้วยแล้วยิ่งคิดเหมือนเป็นพี่น้องกัน

แต่ไม่ใช่ว่ามันจะดีกันไปทุกคน คนที่เอาเปรียบก็มี
เหมือนกับสถานที่ที่มีนักท่องเที่ยวเยอะ ๆ นั่นแหละ
มันก็ต้องมีบอกราคาเกิน ขึ้นราคาซะเฉย ๆ ก็มี
แม่ค้าบางคนปากจัด ถามราคาแล้วไม่ซื้อก็โดนด่ายับ
สามล้อชอบมารุม มาทึ้งตอนลงจากรถบัส
โก่งราคาค่าสามล้อ แล้วบอกว่าอยู่ไกลเดินไม่ได้
ฯลฯ ต่าง ๆ นานา .....

แต่ยังไงก็ประทับใจค่ะ คนดี ๆ ยังมีอีกเยอะเกิน 80% เด้อค่ะเด้อ

ม่วนด้วยคนเด้อ...ดีจังบอกรายละเอียด เผื่อเจริญรอยตาม  :P :P :P