กระดานข่าว Save Our Sea.net

โครงการปล่อยหอยมือเสือ เก็บขยะ และตัดอวน ในทะเลอันดามัน ครั้งที่ 2 ณ. อุทยานแห่งชาติทางทะเล หมู่เกาะสิมิลัน และ สุรินทร์ ที่ถูกจัดให้มีขึ้นในช่วงวันที่ 29 มีนาคม - 3 เมษายน 2550 เป็นโครงการร่วมระหว่างภาคเอกชนและหน่วยราชการ ซึ่งประกอบไปด้วย สมาชิกอาสาสมัครของ  www.saveoursea.net......กรมประมง  กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ โดยศูนย์วิจัยและพัฒนาประมงชายฝั่ง ประจวบคีรีขันธ์ ......กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โดยสถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเล และ ป่าชายเลน..... และ......อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน - อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์  กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช

โครงการนี้ได้มีการวางแผนเตรียมการล่วงหน้ามาเป็นเวลากว่า 6 เดือน  รวมทั้งมีการติดต่อประสานงานกับเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องตลอดเวลาที่ผ่านมา  นอกจากนี้ทาง SOS ยังได้มีการทำหนังสือขออนุมัติโครงการไปยัง กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, ศูนย์วิจัยและพัฒนาประมงชายฝั่ง ประจวบคีรีขันธ์ และ สถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเล และ ป่าชายเลน และเนื่องจากเป็นโครงการที่ทำเพื่อสิ่งแวดล้อม และเป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ  จึงได้รับหนังสือตอบอนุมัติและยินดีร่วมโครงการเป็นลายลักษณ์อักษรจากทุกหน่วยงานที่กล่าวถึงข้างต้น

เวลาที่ต้องเขียนหรือเล่าอะไรที่เป็นทางการมากๆแล้วจะรู้สึกค่อนข้างเครียดครับ ...... ต่อไปขอเล่าแบบสบายๆ ประกอบภาพการทำกิจกรรมในครั้งนี้ไปด้วยดีกว่า

เรือโชคศุลีที่บรรทุกสมาชิก SOS จำนวน 23 ชีวิต มาถึงเกาะ 6 ของอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลันในช่วงเช้าตรู่ของวันที่ 30 มีนาคม ซึ่งตามแผน เราจะลงดำน้ำไดฟ์แรกที่นี่เพื่อสำรวจทำเลที่เราจะนำหอยมือเสือจำนวน 200 ตัวลงไปปล่อย และทำทุ่นเป็นหมายในการนำตะกร้าใส่หอยมือเสือลงไปวางรวมกันไว้ในไดฟ์ต่อไป

และต้องรีบขึ้นเกาะ 4 เพื่อไปรับฟังโอวาทจากท่านหัวหน้าอุทยานฯ ให้ทันเวลา 9.30 น. เพราะท่านมีภารกิจต้องเดินทางกลับขึ้นฝั่งในช่วงเช้านี้

พวกเรายกพลขึ้นบกที่หาดนี้

และท่านหัวหน้าอุทยานฯ คุณจตุรเทพ โควินทวงศ์ เดินยิ้มแย้มเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเองทันทีที่พวกเราเหยียบทรายบนหาดในความดูแลของท่าน

ทักทายซักถามสารทุกข์สุกดิบกันได้พักหนึ่ง  หน.อุทยานฯจึงได้เริ่มกล่าวต้อนรับสมาชิก SOS ผู้เข้าร่วมโครงการทั้ง 23 คน

มุขของท่านที่มีสอดแทรกอยู่ตลอดเวลา สร้างเสียงฮาจากพวกเราได้เป็นระยะๆ

ก่อนจบท่านได้แนะนำตัวผู้ช่วยหัวหน้าอุทยานฯ และเจ้าหน้าที่ของอุทยานฯรวม 5 ท่านที่จะมาร่วมดำน้ำปล่อยหอยมือเสือร่วมกับพวกเรา ซึ่ง 2-3 คนในจำนวนนี้ คุ้นหน้าคุ้นตากับพวกเราหลายคนเป็นอย่างดี เพราะเคยร่วมทำงานด้วยกันในการสำรวจและกู้ปะการังในเดือนมกราคม 2548 หลังสึนามิเข้าถล่มอุทยานฯ และต่อเนื่องเรื่อยมาจนถึงต้นปี 2549

แล้ว คุณสายชล ตัวแทนสมาชิก SOS กล่าวตอบขอบคุณหัวหน้าและเจ้าหน้าที่อุทยานฯทุกท่าน รวมไปถึงการฝากฝังหอยมือเสือทั้งหมดให้อยู่ในความดูแลของอุทยานฯด้วย

น้อง Seaman และท่านหัวหน้าฯคุ้นเคยกันดี  เคยทำงานร่วมกันหลายครั้งแล้ว

น้องแม่หอย  ดร.ก้องเกียรติ และคณะจากกรมประมงยังเดินทางมาไม่ถึง

หัวหน้าอุทยานฯจึงชวนเราไปถ่ายภาพหมู่กันที่หน้าป้ายอุทยานฯ

หลังจากนั้นไม่นานนัก  คณะเจ้าหน้าที่ของกรมประมงและกรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งเดินทางโดยเรือตรวจประมงทะเล 620 พร้อมด้วยลูกหอยมือเสือ จำนวน 200 ตัว ก็เดินทางมาถึงเกาะ 4  โดยมีผู้ตรวจราชการกรมประมง .... นายพัชรินทร์ สมโสภณ และนายสมพร โล่ห์สวัสดิ์กุล เป็นผู้แทนกรมประมงเดินทางไปร่วมเป็นเกียรติและมอบพันธุ์หอยมือเสือให้แก่หัวหน้าอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน และสมาชิก SOS

 :)

คุณนพดล ภูวพานิช ท่านผู้อำนวยการศูนย์วิจัยและพัฒนาประมงชายฝั่งประจวบคีรีขันธ์ และ ดร. คมน์ ศิลปาจารย์ ท่านผู้อำนวยการศูนย์วิจัยและพัฒนาประมงชายฝั่งพังงาได้ร่วมเดินทางมาด้วย

ตัวแทนของหอยมือเสือที่มาร่วมพิธีส่งมอบ

หัวหน้าอุทยานฯ และคุณสายชล ได้กล่าวขอบคุณต่อกรมประมงที่ได้มอบหอยมือเสือ จำนวน 200 ตัว ให้นำมาปล่อยไว้ในเขตอุทยาน

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา  แม่หอยจึงลงมือบรรยายถึงวิธีการปล่อยหอยมือเสือที่ถูกต้องให้กับผู้ที่ยังไม่เคยปล่อยได้ทำความเข้าใจให้ชัดเจน

อย่าว่าอย่างนู๊นอย่างนี้เลยครับ แม่หอย ..... ผมว่ายังมีบางคนไม่ค่อยจะเข้าใจที่แม่หอยบรรยายสักเท่าไร

ผมสังเกตจากสีหน้าฉงนของบางคนในภาพนี้น่ะครับ ???

คนเสื้อเหลืองน่ารักๆทางซ้าย ผมทราบว่ามากับคณะของกรมประมง ..... 

แต่คนตัวแดงๆตัวใหญ่กับตัวเล็กทางซ้ายน่ะ  มากับคณะไหนมิทราบจ๊ะ ;)  โผล่เข้ามาแจมเฉยเลย

ถึงจะไม่เกี่ยว แต่ก็พอให้อภัยได้ เพราะเจ้าตัวเล็กมันน่ารักเหลือเกินครับ :-*

และแล้วเวลาปล่อยหอยมือเสือ 200 ตัวลงสู่ท้องทะเลของอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลันก็มาถึง  :o

หอยทั้งหมดถูกแบ่งใส่ตะกร้าจ่ายตลาดขนาดกะทัดรัดไว้ให้หอบหิ้วได้สะดวก และถูกลำเลียงลงไปวางรวมกันไว้ที่ปลายทุ่นที่หมาย


หมายเหตุ.....ปะการังโต๊ะที่เชือกทุ่นที่ใช้ทำหมายถูกนำไปผูกไว้นั้น ได้ถึงแก่กรรมไปเรียบโร้ยแล้วตั้งแต่ครั้งสึนามินะคร้าบบบ.... ต้องรีบมาบอกไว้ก่อนที่จะถูกโจมตีว่าเป็นนักอนุรักษ์เผ่าพันธุ์ไหนถึงได้ไปทำร้ายปะการังเช่นนั้น.... :)

พื้นที่ที่เราเลือกไว้ให้เป็นที่อยู่อาศัยแห่งใหม่ของหอยมือเสือดูแล้วน่าจะเหมาะสม ที่ความลึกประมาณ 10 เมตร  น้ำค่อนข้างใส  บนพื้นเป็นแนวหิน และมีซากปะการังที่ตายแล้วจำนวนมากที่เป็นผลจากสึนามิเมื่อปลายปี 2546

ในขณะเดียวกันก็มีแนวปะการังที่สมบูรณ์และสวยงามอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เราตั้งใจจะปล่อยหอยมากนัก

ช่วยกันคนละไม้คนละมือ  ชั่วพริบตาเดียว  ตะกร้าทั้งหมดก็ถูกคว้า และแยกย้ายกันออกไปหาทำเลที่เหมาะสม

 :)

บางคนก็ไปเดี่ยว  บ้างก็ไปเป็นคู่

ได้ที่เหมาะ ก็บรรจงวางลงไป

ก่อนจะปล่อยให้ลูกสาวบุญธรรมไปเผชิญโลกตามลำพัง  ป๋าหนิ่งขอเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย :P

ท่าปล่อยหอยมือเสือที่ถูกต้องสมบูรณ์ตามตำราพิชัยยุทธ .... ต้องทำตัวให้เหมือนปลาจิ้มฟันจรเข้ คือ เอาหัวทิ่มลง เอาเท้าชี้ฟ้า

ความสำคัญก็คือ  เวลาออกตัวจากไป  เท้าจะได้ไม่ลงมาพัดเอาหอยที่ปล่อยไว้กลิ้งหกคะเมนตีลังกาตามคนปล่อยไปด้วย ซึ่งมักจะมีให้เห็นได้บ่อยๆในงานปล่อยหอยแทบทุกงาน

ช่วยกันปล่อย  ช่วยกันจัด  หอยจะได้ตั้งอยู่อย่างมั่นคง และสามารถยึดเกาะได้อย่างรวดเร็ว

ไม่แน่ใจว่าจำนวนหอย 200 ตัว มันน้อยไป หรือ นักดำน้ำที่มาร่วมกันทำงานมีประสิทธิภาพสูงกันแน่  เพราะหอยมือเสือจำนวน 200 ตัว ถูกปล่อยหมดไปในเวลาครู่เดียว

ผมตามถ่ายภาพไม่ทันเลยคร๊าบ  :'(

คนทางขวาเป็นผู้ตรวจการ ไม่ใช่จากกรมประมง แต่จาก SOS  :D..... ส่วนคนทางซ้าย เป็นสมาชิก SOS ที่พิสูจน์ให้เห็นว่า คำกล่าวที่ว่า "คนสวยก็ต๊องได้" นั้นเป็นความจริง ???

บอกแล้วว่าน้ำมันเย็น ให้หา Hood มาใส่ ก็ไม่เชื่อ  ผลสุดท้ายทนไม่ไหวก็ต้องเอาตะกร้ามาคลุมหัวแบบนี้แหล่ะ น้อง r-blue :)

เมื่อปล่อยหมดแล้ว  ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องจากลูกๆหอยไป  แต่กำหนดกันไว้แล้วว่า วันสุดท้าย และไดฟ์สุดท้ายก่อนที่จะวิ่งเรือกลับภูเก็ต  เราจะกลับมาดำน้ำที่จุดนี้อีกครั้ง เพื่อตรวจเช็คสุขภาพของลูกๆหอยทั้งหลาย

ในวันที่ 2 เมษายน....วันสุดท้ายและไดฟ์สุดท้ายของการเดินทาง....สมาชิกอาสาสมัครทั้ง 23 คนของ SOS รวมทั้งน้องแม่หอย และน้องแม่เล็กน้อย แห่งศูนย์วิจัยฯ คลองวาฬ ก็ได้กลับมาสำรวจตรวจเยี่ยมน้องหอยที่ได้ปล่อยไว้ที่สิมิลันอีกครั้งหนึ่ง

น้องหอยที่เราเห็นต่างยิ้มแฉ่งรอรับเราอยู่.....

หอยมือเสือที่ตั้งอยู่บนพื้นทรายหรือซากปะการังที่ดูไม่แข็งแรงมั่นคง และหลงหูหลงตาไปเมื่อวันปล่อย ถูกเคลื่อนย้ายเข้ามาวางบนแนวหินที่ดูมั่นคงกว่า

น้องหอยตัวนี้ปิดปากหุบสนิทอยู่เป็นนานเพราะคงยังงุนๆงงๆที่ถูกยกไปอยู่ที่ใหม่ แต่ไม่นานก็กลับยิ้มได้ใหม่อีกครั้ง

เอ....น้องหอยตัวนี้ทำไมถึงปากแหว่งๆวิ่นๆนะ....

นี่เอง....เจ้าปลาวัวตัวนี้เอง ที่มาตอดๆจะกินเนื้อสวยๆของน้องหอย

ตอดกินเนื้อที่บริเวณปากที่หุบสนิทของน้องหอยไม่ได้ ก็ไปตอดบริเวณสายสะดือน้องหอย เอ๊ย....บิสซัส (Byssus) ซึ่งจะเป็นเนื้อที่ยื่นยาวออกมายึดติดกับหิน...ซากปะการัง หรืออื่นๆที่น้องหอยคิดว่าจะยึดเป็นที่พึ่งให้ตัวตั้งตรงรับแสงแดดได้

แต่ดูท่าแล้ว...ไม่สำเร็จค่ะ...ไม่สำเร็จ จนเจ้าปลาวัวต้องล่าหอยไปเข้าโพรงตัวเอง

อย่างไรก็ตาม...ย้ายน้องหอยไปให้พ้นหูพ้นตาเสียดีกว่าปล่อยให้เป็นเป้าล่อความคมของฟันคุณวัวเธอต่อไป

ค่อยยังชั่วหน่อย...น้องหอยค่อยแย้มยิ้มได้ใหม่อีกครั้ง...

เอ๊ะ...ใต้น้องหอยนั่นหน้าตาแปลกๆ ไม่ใช่ซากปะการังนี่นา....

ขอขยับน้องหอยอีกที จะได้ดูกันชัดๆว่าคืออะไรกันแน่

อ๋อ....ซากเปลือกหอยมือเสือตัวโต ที่แข็งเป็นหินไปแล้วนี่เอง...

น้องหอยตัวเล็กก็เลยได้อยู่ใกล้ๆกับเปลือกคุณทวด ที่ประเมินไม่ได้ว่าอยู่อย่างนั้นมานานเพียงใดแล้ว....   

น้องแม่หอยมาสะกิดให้ตามไป.....

ที่กลางซากปะการัง....เปลือกน้องหอยขาวจั๊วที่หาเนื้อไม่ได้แล้วเปลือกหนึ่ง อยู่ในสภาพแตกหักเสียหาย

ฝีมือหรือฝีปากใครเล่านี่......   

พินิจพิเคราะห์อยู่สักครู่ แม่หอยก็ชี้มือไปที่โพรงใต้ปะการังโขดก้อนใหญ่....

โอ๊ะโอ....คราวนี้มีเปลือกหอยมือเสือแตกหักเสียหายอยู่คู่หนึ่ง...

ขอเปลี่ยนมุมไปดูอีกด้านหนึ่ง....เป็นซากน้องหอยที่เราปล่อยไปแน่ๆ สังเกตได้จากแถบเทปสีเหลืองที่ติดไว้ แต่ทำไมถึงถูกคาบเอามาไว้ในโพรงนี้ และเนื้อที่มีอยู่สวยงามหายไปไหนหมด....

ใกล้ๆกับซากเปลือกหอยมีคุณปลาไหลมอเรย์ตัวโต โผล่หัวออกมาแถมทำปากพะงาบๆ....

หรือจะเป็นคุณมอเรย์ที่ไปคาบน้องหอยมาหม่ำซะเกลี้ยงเกลารวดเดียวสองตัว....

มีน้องหอยอีกตัวหนึ่งถูกย้ายนิวาสถานไปอยู่ในอีกโพรงหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากโพรงแรก....

โชคยังดี...ที่ตัวนี้แค่ถูกและเล็มเปลือกด้านบนเว้าแหว่งไป แต่ไม่ถึงเนื้อ น้องแม่หอยเลยจัดการย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ดูจะปลอดภัยมากกว่า

เมื่อขึ้นมาบนเรือ....น้องแม่หอยได้บอกพวกเราว่า ผู้ที่หม่ำน้องหอยของเราไปนั้น สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นคุณเต่าที่มีอยู่ในบริเวณหมู่เกาะสิมิลัน ซึ่งมีแหล่งอนุรักษ์อยู่ที่เกาะหนึ่ง แต่เพ่นพ่านหากินอยู่ทั่วไปแทบทุกเกาะในบริเวณนี้

แม้เรื่องนี้จะเป็นไปตามกฎของธรรมชาติในหัวข้อที่ว่าด้วยเรื่อง ห่วงโซ่อาหาร  อย่างไรก็ตามก็น่าคิดนะคะ ผ่านไป 3 วัน หอยถูกกินไป 3 ตัว เฉลี่ยแล้ววันละตัว เมื่อเรานำหอยมาปล่อย 200 ตัว อีกกี่วันเล่าคะที่เต่าจะกินหอยหมด

 ;)

คิดอย่างนี้แล้วก็ได้แต่ภาวนาว่า.....น้องหอยจะรอดพ้นสายตาของคุณเต่าเธอไปได้บ้างไม่มากแต่น้อยๆหน่อยก็ยังดี หรือไม่อีกทีก็ต้องภาวนาให้คุณเต่าเธอเบื่อที่จะรับประทานน้องหอยเป็นอาหารทุกวันๆจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือให้ดูต่างหน้ากันบ้างเลย...

ถ้าไม่เป็นอย่างที่ภาวนา....ก็คงต้องเลือกเอานะคะว่า...ในบริเวณเดียวกันหรือใกล้เคียงกัน เราจะอนุรักษ์เต่าหรืออนุรักษ์หอยมือเสือกันดี

ถ้าจะเลือกทั้งคู่พร้อมกัน ก็คงจะต้องหาหอยมือเสือที่ตัวโตๆเปลือกใหญ่และแข็งแรงขนาดเต่ากัดเปลือกไม่แตกมาปล่อย เพราะถ้านำหอยมือเสือตัวเล็กๆมาปล่อย ก็คงจะตกอยู่ในสภาพ....ปล่อยหอยมือเสือเพื่อให้เต่ากิน

ภาระกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่งของพวกเราชาว SOS และชาวคณะจากคลองวาฬและศูนย์วิจัยฯ ภูเก็ต ในครั้งนี้ก็คือ การไปสำรวจตรวจเยี่ยมน้องหอยมือเสือที่เรานำไปปล่อยไว้ที่ช่องขาด ไม่ไกลจากที่ทำการอุทยานแห่งชาติทางทะเล หมู่เกาะสุรินทร์ นัก

เราได้เดินทางไปถึงเกาะสุรินทร์ในช่วงบ่ายสี่โมงเย็นของวันที่ 31มีนาคม 2550.....พอเรือจอด เราต่างแต่งตัวและกระโดดลงน้ำไป แล้วว่ายไปยังจุดที่เราเคยปล่อยหอยไว้ทันที

สิ่งแรกที่เราได้เห็นใต้ผิวน้ำนั้น ทำให้เราตกใจ และมึนงงกับภาพที่ได้เห็น....

หอยมือเสือที่เราปล่อยไว้หาไม่เห็นสักตัวเดียว แต่กลับได้เห็นสาหร่ายเห็ดหูหนูเจริญงอกงามอยู่ตามแนวปะการังที่ได้รับความเสียหายเมื่อครั้งคลื่นยักษ์สึนามิถล่มที่นี่...

ตอนแรกก็เห็นเป็นหย่อมๆ...กอไม่ใหญ่....

แต่เมื่อว่ายไป....ว่ายไป....สาหร่ายเห็ดหูหนูก็เพิ่มมากขึ้นๆจนเป็นดงใหญ่ พาดจากบริเวณลาดเนินที่ดิ่งลึกลงไปเบื้องล่างราว 25-30 เมตร ขึ้นมาจนติดแนวปะการังที่ยังสวยงามและสมบูรณ์บริเวณที่ตื้นเพียง 5 เมตร

อาณาเขตสาหร่ายเห็ดหูหนูแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ....

ที่น่าใจหายก็คือสาหร่ายเห็ดหูหนูเริ่มคืบคลานเข้าไปในดงปะการังเขากวางที่งอกขึ้นมาบนซากปะการังเก่ารอบๆนอกของแนวปะการังน้ำตื้นที่สมบูรณ์....

ไม่อยากคิดเลยค่ะว่าถ้าทางอุทยานฯไม่หาทางกำจัดสาหร่ายเห็ดหูหนูเหล่านี้แล้ว สภาพแนวปะการังน้ำตื้นที่สวยงามของหมู่เกาะสุรินทร์บริเวณช่องขาดนี้จะมีสภาพเป็นเช่นไร.... :'(

สึนามิที่ว่าทำความเสียหายให้กับแนวปะการังมาแล้ว....สาหร่ายเห็ดหูหนูก็ร้ายแรงและสามารถทำความเสียหายให้เกิดขึ้นกับแนวปะการังได้พอๆกัน.....

เคยเห็นสภาพที่เหมือนป่าช้าของอ่าวแม่ยายที่ถูกกองทัพเห็ดหูหนูรุกรานมาแล้ว....สายชลไม่อยากเห็นภาพอย่างนั้นอีกเลยค่ะ.... :'(

เมื่อหาหอยมือเสือที่ปล่อยไว้ไม่พบ....เราเริ่มว่ายน้ำขึ้นไปบริเวณที่ตื้นเพียง 3 - 5 เมตร และมุ่งหน้าไปใกล้บริเวณหน้าที่ทำการอุทยานฯ มากขึ้น...

ในที่สุด....เราก็พบหอยมือเสือพันธุ์ Squamosa ชนิดเดียวกับที่เรานำไปปล่อย แต่ตัวนี้ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นหอยที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ที่ตัวโตกว่าฟุต นอนอย่างเดียวดายอยู่บนซากปะการังเขากวางที่ตายแล้ว....

ความสวยงามและสมบูรณ์ของหอยมือเสือธรรมชาติตัวนี้ ทำให้เราเริ่มจะยิ้มได้บ้าง.....

เราเริ่มมีความหวังที่จะได้พบหอยมือเสือที่เราปล่อยไว้....

และแล้วเราก็ได้พบหอยมือเสือสองตัวอยู่แนบชิดติดกันบนพื้นทรายใต้ก้อนปะการังโขดและปะการังเขากวางที่เริ่มแผ่กิ่งก้านคลุม จนแสงสว่างเริ่มลอดเข้าไปไม่ถึง

เนื่องจากเกรงว่าหอยจะไม่ได้รับแสงสว่างเพียงพอ เราจึงเคลื่อนย้ายหอยทั้งสองตัวออกมาจากใต้ปะการังโขด และนำมาวางบนซากปะการังเขากวางที่ตายและทับถมกันแน่น....

หอยตัวหนึ่งขนาดใหญ่กว่าฟุต.....

ส่วนอีกตัวหนึ่งนั้น ตัวยาวราว 8 นิ้ว....

ดูลักษณะแล้ว หอยตัวโตน่าจะเป็นหอยธรรมชาติ ส่วนตัวเล็กนั้น น่าจะเป็นหอยที่เรานำไปปล่อยไว้เมื่อปีที่แล้วมาก....

แต่ใยหอยสองตัวนี้จึงมาอยู่คู่กัน ในสถานที่ที่ไม่เหมาะสมพอที่หอยจะอยู่รอดได้ต่อไปในอนาคต.... ;)

จากนั้น...เราพบหอยมือเสือพันธุ์ Squamosa ที่มีขนาดราว 8 -10 นิ้ว อีกหลายสิบตัว ที่อยู่ในเขตน้ำตื้นเพียง 3 - 5 เมตร ซึ่งส่วนมากจะอยู่บนปะการังก้อนที่ยังสมบูรณ์อยู่ และดูเสมือนถูกจัดวางอย่างสวยงาม บางส่วนขึ้นไปตั้งอย่างสง่างามอยู่บนปะการังเขากวาง.....

ถ้าเป็นหอยที่เราปล่อยไว้เมื่อปีที่แล้วนั้น...หอยจะไม่อยู่ในลักษณะดังกล่าวแน่นอน และเกือบทั้งหมดถูกปล่อยไว้ในที่ที่มีความลึกราว 7-10 เมตร

หอยที่เรานำไปปล่อยที่เกาะสิมิลันในครั้งนี้เกือบทั้งหมดมีขอบเปลือกด้านในสีออกเหลืองๆ สายชลได้ยินแม่หอยเล่าว่า ในขั้นตอนของการสร้างเปลือกของหอยฯนั้น เกิดมีสารที่ติดมาจากสิ่งขับถ่ายของปลาบางชนิดเข้าไปแทรกอยู่ในชั้นแคลเซียมซึ่งเป็นส่วนประกอบสำคัญของเปลือกหอย ทำให้เปลือกหอยเปลี่ยนเป็นสีเหลือง....

โดยเรื่องนี้เคยมีการทดลองนำปลาที่สร้างสารตัวนี้ได้มาใส่ลงในบ่อเลี้ยงหอยมือเสือ...ขอบเปลือกด้านในของหอยฯจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองสวยงามอย่างที่เห็น แต่พอนำปลาออกไป ขอบเปลือกหอยก็กลับซีดจางไม่สวยงามอย่างตอนที่มีปลาดังกล่าวยังอยู่ในบ่อ

สายชลสังเกตว่าหอยมือเสือที่เกาะสุรินทร์บางตัวมีขอบเปลือกเป็นสีเหลือง ทั้งที่ตอนที่เรานำหอยมาปล่อยนั้น ขอบเปลือกมีสีขาวเป็นปกติ

จะเป็นไปได้ไหมว่า....ที่เกาะสุรินทร์มีปลาที่สร้างสารที่ทำให้ขอบเปลือกหอยมือเสือกลายเป็นสีเหลืองได้

ถ้าเป็นไปไม่ได้....หอยตัวนี้คงไม่ใช่หอยที่เรานำมาปล่อยนะคะ.... ;)

อืมมมม....แต่ลองวัดขนาดดูแล้ว....ขนาดพอๆกับอีกหลายตัวที่เห็นเลยนะคะ....

ตามมาอ่านอีกแล้วครับผม ;)

ขอบคุณค่ะ...คุณ  early bird ผู้ชอบเข้าบ้าน SOS ตอนเย็นๆ

กำลังคอยภาพหอยมือเสือที่เกาะสุรินทร์ที่จะตัดต่อจาก VDO อยู่ค่ะ เลยต้องหยุดโพสชั่วขณะ...คอยติดตามต่อไปนะคะ...

หลังจากถ่ายภาพน้องหอยมือเสือข้างบนแล้วกล้องสองตัวของสองสายก็มีอันป่วย ต้องให้เรือดิ้งกี้แล่นไปขอยืมกล้อง VDO ของน้อง Bubble_LAX ซึ่งเป็นระบบ NTSC มาถ่ายภาพต่อ ปรากฎว่าเมื่อนำภาพมาถ่ายโอนเข้าเครื่อง VDO ของสองสายที่เป็นระบบ PAL แล้ว กลับไม่สามารถทำเป็นภาพนิ่งได้  ซึ่งเรื่องภาพนี้คงต้องรบกวนน้องBBL ให้ช่วยนำมาโพสให้ชมต่อไปค่ะ... ;)

อย่างไรก็ตาม....จากภาพวีดิโอดังกล่าว ทำให้เราได้พบว่า หอยมือเสือพันธุ์ Maxima ขนาดใหญ่ซึ่งฝังตัวอยู่ครึ่งหนึ่งในปะการังก้อนมีอยู่มากมายในบริเวณแนวปะการังน้ำตื้นของเกาะสุรินทร์ บางตัวหลุดออกจากปะการังที่ฝังตัวอยู่ มาปนเปกับหอยพันธุ์ Squamosa ที่เราได้นำไปปล่อยไว้ จนแทบแยกไม่ออก

หลังการดำน้ำสำรวจหอยมือเสือที่เกาะสุรินทร์ในครั้งนี้...เราได้สรุปผลว่า จำนวนหอยมือเสือที่สำรวจพบมีน้อยมากเมื่อเทียบกับหอยจำนวน 200 ตัวที่ได้นำมาปล่อยไว้แล้ว ฉะนั้น คงจะต้องขอให้ทาง ดร.ก้องเกียรติ แห่งศูนย์วิจัยฯ ภูเก็ต มาดำเนินการสำรวจตรวจเยี่ยมหอยมือเสืออีกครั้งหนึ่ง.....  

ได้ปรึกษาหารือวิเคราะห์ต้นตอต้นเหตุเกี่ยวกับเจ้าอาชญากรที่คาบหอยมือเสือไปหม่ำใต้โพรงหินกับคุณน้องก้องเกียรติแห่งสถาบันวิจัยทรัพยากรฯ ภูเก็ตแล้วค่ะ เธอว่าน่าจะเป็นปลาวัวอำมหิตมากกว่าเต่า เพราะเต่าเธอเจอเหยื่อตรงไหนก็จะกินตรงนั้นเลย ไม่น่าจะคาบไปกินในโพรง แต่ปลาวัวมีพฤติกรรมสร้างรังน่าจะคาบไปกินที่รังมากกว่า .. อืมมม.. อันนี้ก็ไม่แน่ใจนะคะ เพราะที่แม่หอยเคยมีลูกศิษย์ทำวิจัยเรื่องศัตรูของหอยมือเสือ พบว่าปลาวัวมันก็ขบกินกลางลานเลยเหมือนกันค่ะ ..
 

ใช่ค่ะน้องแม่หอย....เท่าที่สังเกตปลาวัวสองตัวบริเวณจุดที่เราปล่อยหอย ก็จิกกัดน้องหอยกลางลานซากปะการังเลย ไม่ได้คาบเอาไปกินในโพรงของเขาที่อยู่ใกล้ๆกันนั้นค่ะ...

 

สำหรับภาระกิจเก็บขยะและตัดอวน....เป็นเรื่องน่ายินดีที่ใต้ทะเลอันดามันเหนือที่เราได้ไปเยือน ไม่ว่าหมู่เกาะสิมิลัน...สุรินทร์...บอน...ตาชัย หรือ ริเชลิว  ทุกแห่งแทบไม่มีขยะหรืออวนให้เราได้เก็บหรือตัดเลย

สมาชิกอาสาสมัครทั้งหมดเก็บได้เพียงสายเบ็ดสองสามสาย กระป๋องและขวดเครื่องดื่มชูกำลังอีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น....
:-X

การดำเนินกิจกรรมของพวกเราในครั้งนี้ได้สำเร็จลงได้ด้วยความเรียบร้อยดีและตรงตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ทุกประการ ทั้งนี้ต้องขอขอบคุณผู้มีส่วนร่วมในการทำงานทุกๆท่าน และทุกๆหน่วยงาน ซึ่งได้แก่

1. กรมประมง  กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ โดยศูนย์วิจัยและพัฒนาประมงชายฝั่ง ประจวบคีรีขันธ์ ในฐานะผู้เพาะพันธุ์หอยมือเสือ และได้อนุมัติให้น้องแม่หอยและน้องแม่เล็กน้อยมาอยู่ร่วมงานเคียงบ่าเคียงไหล่กับเราตลอดเวลา

2. กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โดยสถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเล และ ป่าชายเลน ผู้รับเลี้ยงดูหอยมือเสือที่เพาะเลี้ยงจากศูนย์วิจัยฯ ประจวบคีรีขันธ์ และได้มอบให้เราไปเป็นผู้ปล่อย รวมทั้งส่งดร. ก้องเกียรติ และคณะ มาช่วยควบคุมดูแลการปล่อยหอย

3. กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช โดยอุทยานแห่งชาติทางทะเล หมู่เกาะสิมิลัน - อุทยานแห่งชาติทางทะเล หมู่เกาะสุรินทร์  เจ้าของสถานที่ที่อนุญาตให้เราเข้าไปทำกิจกรรมปล่อยหอยมือเสือ เก็บขยะ และตัดอวน  รวมทั้งส่งเจ้าหน้าที่มาร่วมอำนวยความสดวกและดำเนินกิจกรรมปล่อยหอยมือเสือกับเราด้วย

4. เรือโชคศุลี โดยลูกเรือทุกๆท่าน ได้ให้บริการด้านการเดินทางและการดำน้ำทำกิจกรรมกับเราในราคาประหยัด แต่การบริการนั้นยอดเยี่ยม

5. สมาชิกอาสาสมัคร SOS ทั้ง 23 ท่าน ที่ได้เสียสละกำลังกาย กำลังใจ และกำลังทรัพย์ เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้อย่างกระตือรื้อร้น และเต็มไปด้วยพลัง  

เพราะพวกท่าน กิจกรรมครั้งนี้จึงเป็นไปได้ด้วยดี มีแต่ความสุข...สนุกสนาน...ราบรื่น และครื้นเครง....

กิจกรรมครั้งต่อไปของ SOS....หวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากทุกๆท่านด้วยดีเช่นเคยนะคะ.....

พบกันใหม่....เมื่อทะเลเพรียกหา....

 ;D :-*
เข้ามาร่วมยินดีกับผลงานของพวกเราด้วยค่ะ

อยากบอกว่าประทับใจม๊ากกกกกกกกกกกก

เวลา 4 วันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันนั้น เหมือน ไอพ่น ติดปีก เลยค่ะ

ผ่านไปด้วยความรวดเร็ว และ มีความสุขทุกขณะจิต เลยค่ะ

ต้องขอบพระคุณ บ้านของพวกเรา พ่อแม่เจ้าของบ้านของพวกเรา ลูกๆ ที่น่ารักของบ้านหลังน้อยนี้

ที่ทำให้บ้านเรา มีกิจกรรมดีๆ ที่เป็นประโยชน์ และ เกิดความสามัคคี ที่ดีต่อกัน อันเป็นผลตามมาด้วย มิตรภาพ

และความรู้สึกคุ้นเคย แม้ว่า บางครั้ง ยังคุยกันไม่ครบถ้วนทุกคนเลยค่ะ...... :P

 8) 8) 8) :-* :-* :-* :D :D :D
ไม่มีคำพูดใด นอกจากคำขอบคุณทุกคนด้วยค่ะ

ขอปรบมือดังๆ  :-* ให้กับสมาชิกทุกท่าน กับกิจกรรมครั้งนี้ที่สำเร็จด้วยความราบรื่นค่ะ  ดีใจค่ะที่พี่สายชลบอกว่าอันดามันของเรางวดนี้มีขยะให้พวกเราเก็บน้อยลงมาก ไม่ใช่จะขี้เกียจเก็บแต่ดีใจที่ทะเลไทยเราสะอาดมากขึ้นค่ะ และหวังว่าจะสะอาดมากขึ้น ๆ ไปเรื่อยๆ  หวังว่าทุกหน่วยงานจะช่วยกันปลูกจิตสำนึกให้คนเที่ยวทะเลช่วยกันรักษาทะเลไทยของเราให้สะอาด ของสวยงามและมีประโยชน์เช่นนี้จะได้อยู่คู่เมืองไทยไปตลอดกาล

 :D ข่าวดีมาก ๆ เลยคะ  :)

นอกจากสนุกสนานแล้ว ยังได้ความรู้เพิ่มเติมอีกในทริปนี้
ขอบคุณ SOS มากค่ะที่ให้โอกาสดี ๆ แก่สมาชิก
 :-*

 :-*...............ทุกคน.... :-*

 ???

 :-*
เฮ้.. เห็นน้อง Foot_fish แวะเข้ามาพอดี เป็นไงมั่ง คิดถึงนะจ๊ะ

สงสัยว่าจะ sick ตั้งแต่ตอนก่อนไปจนถึงบัดนี้....  ;)

เปี่อยย.....ป่วย หรอ เป็นอะไรมากไหมอ่ะ
ส่งกำลังใจไปก่อนละกันนะ..........หายไวๆ  ???

 ???
ไม่สบายนี่เอง มิน่า เงียบหายจ้อยไปเลย
หายโวยๆ นะจ๊ะ

 :( ??? :-[
ปวดกบาลก๊าบ ร้อนด้วย โอ้ย ทำไมมันร้องจั่งซี้ :'(

 ???....เหรอหายไวๆๆนะ

อ้าว footfish เปื่อยเหรอ มามะ ช่วยพัด  :-[
หายไวๆเน้อ

ต้องกินไอติม...ถึงจะหาย...

 :-[ :-[ :-[.....................ร้อนนักก็พักร้อน............... 8) 8) 8)

 ;)

อ้าววววว....เข้าบ้านได้แล้วเหรอ น้อง Sea Man

พี่ลงชื่อไปพัทยาให้แล้วนะจ๊ะ ไปตรวจหน่อยว่าครบก๊วนไหม.... :)

 ;D.....ขอบคุณครับ.....พี่สายชล.............Net หลุด....อิอิอิอิอิ