กระดานข่าว Save Our Sea.net

"ภูกระดึง"  เป็นอุทยานแห่งชาติซึ่งผมได้รับฟังจากคนอื่นๆมานานแล้วถึงความยากลำบากในการขึ้นไปพิชิต
จึงวางแผนจะลองสักครั้งหนึ่งในชีวิต ก่อนที่จะแก่มากกว่านี้แล้วจะไม่อยากขึ้นไป แต่ก็ยังเห็นคนชรามีอายุประมาณ 60 กว่า 70 ปี เดินขึ้นภูกระดึง กับลูกหลาน

ดังนั้น ช่วงวันพ่อ 6 - 9 ธ.ค. ที่ผ่านมา  ทุกอย่างลงตัว หลังจากฟิตร่างกายมาเดือนกว่าๆ  ไปลุยกัน  8)

และก็เข้าใจสิ่งที่เค้าเล่าลือกัน  ผมเริ่มเดินขึ้นประมาณ 6-7 โมงเช้า ผ่านซำต่างๆ แวะพักเกือบทุกซำๆละ 5-10 นาที  กว่าจะถึงหลังแป ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงน่ะ  แต่ยังประหลาดใจลูกหาบที่เค้าแบกสัมภาระของเราขึ้นไป เค้าสุดยอดมากๆ พวกเราเดินขึ้นตัวเปล่ายังจะแย่เลย  แต่ก็มีบางคนแบกสัมภาระของตนขึ้นไปเอง  จึงขออนุญาตนำภาพบรรยากาศมาฝาก แบ่งบันความรู้สึก เผื่อมีใครที่ยังไม่เคยไปจะได้รู้และ  ลองไปพิชิต

 8)  กวางรับแขก  เป็นตัวผู้จะมาตอนกลางวันคุ้นกับคนพอสมควรครับ

 8)
พระอาทิตย์ตกที่บริเวณที่พักนักท่องเที่ยวครับ

 8)
เจ้าหน้าที่อุทยานฯ ประกาศเครื่องขยายเสียงให้นักท่องเที่ยวเก็บอาหารให้ดี เพราะจะมี กวาง ตัวเมีย  กับ หมูป่า(จะมาตอนกลางดึก อันนี้เจอกับตัวที่หน้าเต็นท์ผมเองครับ) มากินของที่พวกเราวางไว้  ในภาพจะเป็นน้ำเปล่าที่เต็นท์หลังผมจะเอาไว้ต้มมาม่าครับ

 8)  ดอกไม้ระหว่างทางเดินไป  ผาหล่มสัก

 8) ผาหล่มสัก จุดที่ดูพระอาทิตย์ตกครับ

 8)

 8)  แสงสุดท้ายของวัน  พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะที่ ผานกแอ่น

 8) อากาศยามเช้า พร้อมแสงแรก ที่ผานกแอ่น

 8)

 8)ระหว่างทางเดินกลับที่พักครับ

 8) ใบเมเปิ้ลแดง ที่น้ำตกเพ็ญพบครับ

 8)

 8) พระอาทิตย์ตกที่ผาหมากดูกครับ

 8) ตอนนี้กลายเป็น  กวางส่งแขกแล้วครับ 

 8) ตอนที่ผมไปประมาณ 13 องศาครับ คิดแล้วอยากไปช่วงนี้จัง หนาวจับใจเลยเห็นว่าประมาณ 2-10 องศา 
เอาบรรยากาศมาฝากแล้ว  เผื่อจะไปจุดประกายให้ใครหลายๆคนไปพิชิตบ้าง 

ครั้งหนึ่งในชีวิตที่  "ภูกระดึง"

เหนื่อยเนอะ .. ยังสงสัยอยู่ว่าเมื่อไหร่จะได้ไปกะเค้าบ้าง .. เอิ๊กก ..  :-*

สวยจัง....ขอบคุณค่ะน้อง Reef..... :-*

การไปภูกระดึงครั้งแรกของสายชลเป็นเรื่องที่ลืมไม่ลงครั้งหนึ่งในชีวิตเหมือนกันค่ะ..... ;)

สายชลออกเดินทางไปภูกระดึงครั้งแรกเมื่อวันที่ 14 ตุลาคม 2516.....จำได้แม่นว่าตอนนั่งรถไฟผ่านสวนจิตรลดาด้านถนนราชวิถีไปกับเพื่อนปี 4 บัญชีจุฬาฯ ร่วมร้อยคน ได้เห็นนิสิตนักศึกษาจำนวนมากกำลังยืนประจัญหน้ากับตำรวจที่ยืนขวางทางไม่ให้นิสิตนักศึกษาเดินข้ามมาทางด้านรางรถไฟ พอรถไฟไปถึงแถวอยุธยา ก็มีการประกาศว่าเกิดการต่อสู้กันระหว่างนิสิตนักศึกษากับตำรวจที่บริเวณสวนจิตรฯ และเกิดการจลาจลลุกลามไปจนถึงถนนราชดำเนิน

จะถอยหลังกลับก็ไม่ได้ เพราะทหารประกาศห้ามเดินทางเข้าออกกรุงเทพฯ  จึงต้องเลยตามเลย นั่งรถไฟไปจนถึงขอนแก่น ซึ่งที่สถานีรถไฟ มีนักศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่นที่นัดหมายกันไว้มารอรับด้วยหน้าตาถมึงทึง พร้อมกับชี้หน้าด่าว่า "เขาจะเป็นจะตายกันอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาเที่ยวอีก"

หุๆ....แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเราที่เดินทางไปถึงถิ่นแล้ว ในที่สุดนักศึกษาขอนแก่นก็ต้องพาเราไปกินไปนอนอยู่ที่บ้านพักเหนือเขื่อนจุฬาภรณ์  (น้ำพุง) ที่อำเภอคอนสาร ชัยภูมิ คืนหนึ่ง พอเช้าก็พาเราไปขึ้นภูกระดึง ซึ่งอยู่ในเขตจังหวัดเลย

ครั้งนั้น...จึงเป็นการขึ้นภูกระดึงที่เศร้ามากๆ เพราะพวกนิสิตนักศึกษาที่ขึ้นตามไปที่หลัง เล่าให้ฟังว่ามีเพื่อนๆตายในเหตุการณ์จลาจลมากมายหลายคน เราเลยเดินเที่ยวไปน้ำตาไหลไป....

มาขึ้นภูกระดึงอีกครั้ง เมื่อเดือนตุลาคม 2517.....สิบปีหลังจากขึ้นภุกระดึงครั้งแรกผ่านไป  คราวนี้สนุกมากๆค่ะ เพราะได้ไปพร้อมกับคุณสายน้ำ  แต่ท่านคงไม่ค่อยสนุกด้วย เดินไปก็บ่นไปเพราะเกิด "ยางแตก"  ถึงกับต้องช่วยกันพยุงกึ่งหามลงจากภูอย่างทุลักทุเล...

 :) ;D :)

แสงตอนพระอาทิตย์ตก สวยจัง  :-*
ยังไม่เคยไปเลย
น่าไปจัง

ต้นไม้ต้นเดิม   แผ่กิ่งก้านยื่นยาวเหมือนเดิม  บรรยากาศยามเช้าสวยๆ..เหมือนเดิม

แต่วันเวลาไม่เหมือนเดิม ...เห็นแล้วก็ให้คิดถึงความหลังครั้งเก่า

ครั้งแรกที่ได้ขึ้น ภูกระดึง ....ครั้งแรกในชีวิตที่คุณปู่ อนุญาตให้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ ได้ สมัยอยู่ ปี 2

นำความแปลกใจมาให้ ผู้ใหญ่ทุกคนที่บ้าน ว่าทำไม คุณปู่อนุญาต.....ด้วยเหตุผลเดียวของคุณปู่ที่ไม่มีใครคัดค้าน

ให้ไปตอนนี้ ตอนที่ยังเดิมไหว ไม่งั้นไปตอนแก่แบบปู่ แล้ว ต้องให้ลูกหาบ หาบขึ้นไป ไม่สนุกแน่ๆ ..ไชโย เราเลยได้ไป

แต่..กว่าจะเดินถึง  ผ่านไปหลาย ซำ ก็ไม่ถึง ซักที นั่งพักกันหลายยก

ถึงแล้ว ..ไชโย  จำได้ว่า พอหัวโผล่พ้นทางขึ้น แล้วเห็น พื้นที่ ภูกระดึง มันชื่นใจในความสวยของป่าจริงๆ

สมัยเราไปยังสวยขนาดนั้น สมัย พี่สายชลไปครั้งแรก ป่าคงจะบริสุทธิมากทีเดียวนะค่ะ

จำได้ว่า  คืนนั้น อากาศทั้งหนาว และ ตัวเองกับ เพื่อน ก็ สุดยอด ปวดขา กันทุกคน ต้องนอนเรียงกัน เอา ขาฟาด ฝาที่พัก

โชดดีที่ได้บ้านพัก  เราอยู่บนภูกระดึงกันหลายวัน  เดินดูมันทุกที่ ประทับใจ ใบไม้เปลี่ยนสี ที่อยู่ริมน้ำตกใบเมเบิล  เป็นความ

สนุก และความสุข สุดๆ กับ การไปเที่ยวกับเพื่อนๆในวัยเรียน


พอมาทำงาน ก็ทำให้มีโอกาส ครั้งที่ 2 ที่ได้ขึ้นภูกระดึง  คราวนี้ หรูสุด ๆ ได้ขึ้น เฮลิคอปเตอร์ค่ะ เป็น  ฮ.ของหน่วยงาน เพราะ

ต้องขึ้นไปทำงาน    ทำให้เห็นว่า พื้นที่ป่า ภูกระดึง เปลี่ยนไปมากถึงมากที่สุด จริงๆ  เริ่มตั้งแต่ทางขึ้น  ป่าข้างทางขึ้นหาไปเยอะ

มาก  ทางขึ้น แคบๆ ขนาดคนเดินเรียง หนึ่งถึง สอง คน   หายไปแล้ว กลายเป็นทางขึ้น   กว้างมากกกกกก   ดู โล่งเตียนไปเยอะ

ไปครั้งนี้ต้องไปเดินสำรวจป่าปิด เพราะตอนนั้น ทำ โครงการปลูกป่าเฉลิมพระเกียรติ  เดินกันทั้งวัน เหนื่อย

สุดๆ   เข้าป่าปิดวันนั้น  พกความสะเทือนใจกลับมาด้วย และยังจำได้ติดตาถึงวันนี้  เพราะไปเจอซากกวางป่า ถูกฆ่าตาย เอาเนื้อ

ไปกิน อยู่ริมห้วย แต่ ซากส่วนอื่นๆยังคงอยู่ คราบเลือดยังสดอยู่มาก   เจ้าหน้าที่ป่าไม้บอกว่า คงจะจับได้เมื่อคืนและมาแล่เอาเนื้อ

ไป ช่วงรุ่งสางก่อนเราเข้ามาไม่นาน  เลยทำให้ ไปภูกระดึงครั้งที่ 2 ความประทับใจ ลดลงไปเยอะมาก

ผ่านไป 10 กว่า ปี  มีพี่ๆที่สนามเทนนิส ที่  off เคย ชวนๆกัน ว่าจะไปขึ้น ภูกระดึงกันอีกครั้ง ในทุกคน ไปฟิตร่างกายไว้

คุยกันผ่านไปอีก 2 ปี ป่านนี้ หลายคนยังบอกว่า ยังไม่ฟิต ...สงกะสัย จะอดไปเป็นครั้งที่ 3 แล้ว หล่ะค่ะ

อยากไปดูเหมือนกัน น่ะ ว่า ภูกระดึง จะเปลี่ยนไปมากไหมกับ วันเวลา ที่ล่วงเลยผ่านมา.....(((ไม่อยากบอกว่าตัวเองแก่ขึ้น)))

5 5 5


ใครยังไม่เคยไป ต้องลองไปเดินพิชิตภูกระดึงค่ะ

เคยไปครั้งเดียวเมื่อ 30 กว่าปีมาแล้ว   ละก็ไม่อยากไปอีก  
 เพราะไม่อยากให้ "ความทรงจำที่สวยงาม"  เปลี่ยนแปลงไป  
ยังจำได้   นั่งคอยดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า  ......เสียงนกตัวแรกที่ร้อง ...... ลมเย็นเจี๊ยบที่พัดมาถูกใบหน้า  .......พระอาทิตย์ที่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าอย่างเงียบๆ     พร้อมๆกับเสียงของสรรพสิ่งที่มีชีวิตในป่าที่เริ่มร้องรับชีวิตใหม่ของวันใหม่   ...........และ  .......และ

ทุกๆสิ่ง  เกิดมา  ละก็ เปลี่ยนไป เน้อะ    อยู่ที่...เราต้องรู้จัก  "วางใจ"

อ้อละก็   รูปสวยมากจ้า :-*

ขอบคุณครับทุกๆท่าน  ผมก็เพิ่งหัดถ่าย ยังต้องตีฟินอีกหลายสโตกกว่าจะเก่งตามพี่ๆทัน
ภาพที่ได้มาบางทีเห็นด้วยตาอาจสวยกว่านะครับ เพราะมันมีทั้งเสียง ลมสัมผัสผิวกายด้วย

พี่สายชล ไปวันแห่งความทรงจำของการเมืองไทยเลย ตอนนั้นธรรมชาติคงจะยังบริสุทธิ์มากๆเลย (ผมยังแบเบาะอยู่เลย)
หลายๆท่านไปกันมานานหลายปีก่อน น่าอิจฉาจัง อยากได้บรรยากาศบริสุทธิ์ๆ ดิบๆซึ่งตอนนี้เหลือน้อยลงแต่ก็ยังมีอยู่ตามสมควรครับ

ภูกระดึง ไม่ไปไม่รู้ 8)

 

ภูกระดึง นี่ดูกี่ทีๆ ก็สวยเนอะ น่าไปเหมือนกัน
อย่างที่พี่ reef ว่า ต้องรีบไปก่อนจะแก่ ต้องหาโอกาสไปซะบ้างแล้ว

พะยูนปีนไม่ไหวแน่ๆ เก็บแรงไว้ดำน้ำดีก่า  :-*

สวยจังค่ะ ไม่เคยไปเลย... และตอนนี้ก็อาจจะไปไม่ไหวซะแล้วด้วย...  :-[

สาว SOS นี่ ดำน้ำถึงไหนถึงกัน แต่ให้ไปปีนเขานี่แต่ละคนออกมาบอกว่าไม่ไหวๆกันเป็นแถว อิอิ

ไปดำน้ำดีกว่า  :o :o :o

อ่านเรื่องพี่น้อยไปภูกระดึงแล้ว คุ้นๆ เลยไปถามพี่สาว  พี่น้อยเรียนบัญชีรุ่น 31 หรือเปล่าครับ

โห...เริ่มนับรุ่นกันแล้วหรือค่ะ....