เรื่องนี้ไม่โกรธแม่ค้าหรอกค่ะ .. แต่เศร้าและหดหู่ใจกับสภาวะชะตากรรมของหอยมือเสือที่พวกเราเหน็ดเหนื่อยหนักหนากับการพยายามที่จะเพาะขยายพันธุ์เพื่ออนุรักษ์ แม้แต่ประเทศที่ปล่อยปละละเลยให้มีภาพน่าเศร้าสำหรับพวกเราประเทศนี้นเอง เมื่อหลายปีมาแล้วก็ยังเคยขอลูกหอยจากเราไปเพื่อศึกษาวิจัยเพื่อการอนุรักษ์ ซึ่งนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทางทะเลของเขาก็สำนึกว่ามันเป็นสัตว์ที่อยู่ในสภาวะใกล้สูญพันธุ์ .. แถมไอ้ที่สิปาดันนั่นก็ทำเป็นอนุรักษ์โน่นนี่นักหนา มีกฏระเบียบทำเข้มแข็งเคร่งครัดในการดูแลรักษาทรัพยากร .. ใครๆ ก็ชื่นชมว่าแหล่งดำน้ำของเขามันอุดมสมบูรณ์ จนนักดำน้ำทั่วโลกพากันควักกระเป๋าไปอุดหนุน เอาเงินไปให้มันปีละมหาศาล ..
เลยอยากรู้นักว่า มันหน้าไหว้หลังหลอกว่าอนุรักษ์ แต่จริงๆ ก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ .. ปล่อยปละละเลยให้ผู้คนในท้องถิ่นทำมาหากินไปตามอัธยาศัย ไม่สนใจว่าอะไรเป็น endangered species หรืออย่างไร
แล้วไอ้ลูกหอยที่ขอเราไปนานแล้วนั้น ป่านนี้ไม่สูญพันธุ์ไปห้อยเป็นพวงหมดแล้วหรือ.. อันนี้แค้น แค้น แค้น ค่ะ
กระเบนราหูหรือแมนต้าเรย์ที่ถูกชำแหละ แล่เป็นชิ้นๆ นั้น เขาว่าไม่ใช่มีตัวเดียวนะ ไปดูอีกทีก็เจออีกชิ้น แสดงว่าเอามากินกันได้เสมอ.. ทำใจว่า เอาเหอะ เขามีเยอะ ไม่เป็น endangered นี่หว่า .. ก็มันเยอะ ร่อนไปร่อนมาเกะกะ ติดเบ็ดเข้าก็ต้องเอามาขายกินซะให้เข็ด แต่หอยมือเสือล่ะ เห็นว่าแทบไม่เจอ จริงเท็จยังไงไม่เคยไปดู ..
ไอ้เราดำน้ำ พยายามเพ่งมองออกไปนอกแนวปะการังตาแทบหลุดเพื่อหวังจะเห็นผู้สง่างามแห่งท้องทะเลมาโฉบร่อนให้เห็นเป็นบุญตาบ้าง ก็แทบไม่ได้เห็น แล้วมาเห็นภาพเพื่อนบ้านเอามาแล่แผ่ขายกลางตลาด กับลูกๆ ที่เราปวดเมื่อยเหนื่อยล้าแทบเป็นแทบตายกว่าจะอุ้มชูฟูมฟักให้มีชีวิตรอด เอาไปปล่อยเพื่อให้มันแพร่ขยายไม่สูญไปจากทะเล .. กว่าจะได้แต่ละตัว .. เพื่อนบ้านเล่นชำแหละคราวละเป็นร้อยๆ ตัวเอามาร้อยเป็นพวงน่าสลดใจ ..มึนค่ะมึน..
แม้จะคิดตามท่านมหา Vita แล้ว แต่จิตก็ยังหม่นหมองค่ะ
