ข้าว... ข้อคิดเตือนใจจาก forwarded mail

[แม่หอย]

ได้รับ forwarded mail จากน้องคนหนึ่ง ซึ่งได้รับมาจากคนอื่นๆ อีกหลายทอด จึง
ไม่ทราบว่าใครเป็นเจ้าของต้นฉบับเรื่องน่าคิดดีๆ เรื่องนี้

อ่านแล้วเห็นว่าน่าคิด น่าอ่าน น่าช่วยกันบอกต่อเป็นเรื่องเตือนใจ
..ขออนุญาตนำมาบอกเล่าไว้ตรงนี้..
และขอขอบคุณเจ้าของเรื่องไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

[แม่หอย]

ทำไมชอบเหลือข้าวไว้???..


ถ้าถามเรา เราคงตอบไม่ได้หรอกนะ
เพราะเราไม่ชอบกินข้าวเหลือมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
แต่เรามักจะเห็นเพื่อน ๆ ของเรา กินข้าวเหลืออยู่ประจำทุก ๆ วัน
ไม่รู้ว่าไม่รู้สึกเสียดายในอาหารนั้นบ้างหรือ? ที่ต้องถูกเททิ้งไปเฉย ๆ รอวันบูดเน่า...

เคยถามเพื่อน ๆ เพื่อนเราบอกว่า "กินข้าวหมดจาน มันดูเหมือนคนตะกละ น่าเกลียด เลยเหลือไว้พอเป็นมารยาท"

เฮ้อ!!! ใครเป็นคนบัญญัติมารยาทข้อนี้เนี่ย กินข้าวหมดจานนี่มันดูน่าเกลียดตรงไหนกัน?
กลับดูน่ายกย่องซะด้วยซ้ำ ที่คนนั้นเห็นคุณค่าของข้าวที่กินทุกเม็ด

(เหลือไว้แค่นี้เพื่ออะไร???? ข้าวแค่คำเดียว ตักใส่ปาก มันยากมากหรือ?)

[แม่หอย]

หลาย ๆ คนอาจจะบอกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเห็นกันอยู่บ่อย ๆ เสียดายทำไม ข้าวจานละไม่กี่บาท
ถ้าทั้งประเทศไทยนี้มีแค่คุณคนเดียว คำพูดนี้อาจจะถูกต้อง
แต่ประเทศเทศไทยของเรานั้น มีถึง 60 กว่าล้านคน

ถ้าลองสมมติให้ทุกคนในประเทศกินข้าวเหลือแค่เพียงมื้อละเม็ด
ลองคิดดูสิ ว่ามันจะมากมายแค่ไหน

1 มื้อ = 60 ล้านเม็ดข้าว!
2 มื้อ = 120 ล้านเม็ดข้าว!!
3 มื้อ = 180 ล้านเม็ดข้าว!!!!!!!

นี่แค่เพียงวันเดียวเท่านั้น ยังมากถึงขนาดนี้
แต่นี้พวกคุณกินข้าวเหลือกันมากกว่า 1 เม็ด และทำทุก ๆ วัน
มันจะมากมายขนาดไหน กับเม็ดข้าวที่ต้องถูกทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์

ชาวนาผู้ยากไร้ ต้องตากแดด ตากลม เสียเหงื่อมากมาย ในระยะเวลาหลาย ๆเดือน เพื่อปลูกข้าวมาให้พวกเรากิน

กลับกลายเป็นว่า เมล็ดข้าวจำนวนมากมายเหล่านั้น กลับถูกนำมาเททิ้งอย่างเปล่าประโยชน์
เพราะพฤติกรรมการกินที่แย่ ๆ ของเรา แต่ชาวนากลับไม่มีข้าวกิน ต้องอดมื้อ กินมื้อ
ไม่รู้สึกสงสาร ชาวนาบ้างหรือ?

พูด ๆ ไป ก็นึกถึงสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ญี่ปุ่นกำลังอยู่ในช่วงสงคราม
ถ้าพ่อแม่เห็นลูกกินข้าวเหลือนะ ก็ตีลูกซะเกือบตาย เพราะช่วงนั้นข้าวปลาอาหารมันหายาก
เลยต้องประหยัด และเห็นคุณค่าในของทุก ๆ สิ่ง หวังว่าประเทศไทยคงไม่อยากจะเป็นแบบนั้นบ้างนะ...

ถ้าเรารู้ตัวว่าตัวเราเป็นคนกินมากน้อยขนาดไหน ก็น่าจะตักข้าวในปริมาณที่เรากินอิ่ม
ไม่ใช่ตักแบบไม่คิด เพราะไม่มีใครมากินข้าวเหลือต่อจากเราหรอก

ทุกครั้งที่ฉันเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะอิ่ม ในขณะที่ข้าวเหลืออยู่ประมาณ 3-4 คำก็จะหมดจาน
ฉันจะท่องไว้ในใจตลอดว่า "ยังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องอดอาหารมื้อนี้ อีกนิดเดียว จงฝืนกินให้หมด!!"

แล้วฉันก็กินอาหารหมดทุกมื้อ แต่ถ้าครั้งไหนมันเหลือเยอะจริง ๆ ฉันก็จะยกจานข้าวขึ้นหัว
พร้อมกับอธิษฐานขอขมาพระแม่โพสพ ก่อนจะเทเศษอาหารทิ้งด้วยความรู้สึกแย่ ๆ (ฉันเป็นแบบนี้จริงๆ)

[แม่หอย]

อยากให้ทุกคนดูภาพนี้ อยากรู้เหมือนกันว่าจะรู้สึกยังไง

[แม่หอย]

ด้วยความอดอยาก เด็กคนนี้จึงต้องมาหยิบเศษอาหารที่ถูกทิ้งเพื่อประทังชีวิต
ถ้าวันหนึ่ง คุณต้องเป็นแบบเด็กคนนี้ คุณจะรู้เลยว่า ข้าวแต่ละเม็ดนี่มันมีความหมายจริง ๆ

(จบข้อเขียนจาก forwarded mail)

[แม่หอย]

อ่านแล้วสะกิดใจดีนะคะ

แม่หอยเป็นลูกชาวนาคนหนึ่ง
เห็นคุณค่าความยากลำบากของบรรพบุรุษชาวนามาตั้งแต่เล็กๆ..
เคยช่วยแม่ดำนา เกี่ยวข้าว นวดข้าว ฯลฯ..
ยังจำได้ดีถึงความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า กับราคาขายข้าวเปลือกที่ตกต่ำจิ๊บจ๊อยน้อยนิด ขณะที่ข้าวสารแพงเอา แพงเอา..

ยังดีที่ยังไม่เคยเป็นแบบเด็กในภาพ
แต่โลกเรานี้ก็ไม่มีอะไรแน่นอนนะคะ..

ช่วยกันถนอมใช้ทรัพยากรอย่างรู้คุณค่า เพื่อโลกของเรานะคะ

[Nuk]

เห็นด้วยค่าาาา พ่อหนูก็สอนไม่ให้กินเหลือมาตั้งแต่เด็กๆ เลยติดมาจนโต (แต่ไขมันพ่อไม่ได้สอนให้เก็บไว้นะคะ คาดว่าคงสับสนแต่เด็กเลยพอกพูนมาจนโต 555)

[เบิ๊ด]

ปื๊ดเอง...คุณยายก็ไม่ให้เหลือข้าวในจานซักเม็ดคร๊าบ
...
คุณยายปื๊ดไหว้ทุกครั้งที่กินข้าวเสร็จจนวันสุดท้ายของชีวิต
คิดถึงคุณยายจัง!!!

[สายชล]

เป็นบทความที่ชี้ให้เห็นคุณค่าของ "ข้าว" ที่ดีมากๆค่ะ...


ไม่ใช่แต่ข้าวเท่านั้น....สำหรับสายชลแล้วทั้งข้าวและอาหารที่ตักมารับประทานนั้น จะถูกตักรับประทานจนจานเกลี้ยงเกลามาตั้งแต่เล็กจนโตค่ะ


เช่นเดียวกับคุณสายน้ำและลุกๆ.....ที่คุณแม่และคุณย่าคอยพร่ำสอนอยู่เสมอว่า "กินอาหารให้หมดจาน....เด็กอินเดียไม่มีจะกินนะ รู้หรือเปล่า"


เมื่อเวลาไปทานอาหารแบบบุฟเฟต์ในงานหรือร้านอาหารต่างๆ....โปรดตักอาหารแต่พอทาน ถ้าไม่พอค่อยไปตักมาเติมใหม่ และควรรับประทานให้หมดเกลี้ยง ไม่ใช่ขนตักมาจนล้นจาน แต่เหลือทิ้งไว้บานเบอะ


ซึ่งนอกจากจะเป็นภาพที่ไม่น่าดูแล้ว................ยังน่ารังเกียจมากๆค่ะ....

[SeaMan]

ไม่เคยทานข้าวเหลือเลยซักเม็ด.....เพราะแม่สอนไว้ว่าอย่ากินเหลือเพราะกว่าจะหาเงินมาได้นั้นแสนลำบากต้องทำกินให้พอดีอย่าเหลือทิ้งเหลือขว้าง...

[topping]

ท้อปว่ามันอยู่ที่การปลูกฝังตั้งแต่ยังเล็ก ๆ จากครอบครัวค่ะ
บ้านไหนไม่สอนหรือไม่กำชับให้กินข้าวให้หมดจาน ก็เห็นกินเหลือกันทั้งนั้น
(จากสถิติที่ถามมาจากเพื่อน ๆ ของตัวเองนะคะ)

ส่วนไอ้เรา เห็นของเหลือแล้วเสียดาย มัวแต่เก็บกวาด พุงป่องไม่รู้ตัวเลย แหะ ๆๆๆ

[ตุ๊กแกผา]

ดีใจจังที่มีคนคิดเหมือนกันหลายๆคน

เป็นหลานชาวนาค่ะ ปู่หนูเป้นชาวนา 100% ตอนนี้ที่บ้าน(หมายถึงญาติๆของพ่อ)ก็ยังทำนาอยู่ที่สุพรรณฯ บางปีก็ส่งข้าวมาให้เป็นกระสอบๆ (หลังๆเนี่ย ห่างๆไปแล้วหลังจากพ่อไม่อยู่) เรื่องตักข้าวเนี่ยตอนเด็กๆถูกตีเป็นประจำเพราะขี้เกียจ ชอบตักข้าวหนเดียว เลยโดนตีบ่อยมาก.....ถูกพร่ำสอนตลอดว่า....ข้าวทุกเม็ดมีคุณค่า หลังๆจึงไม่นิยมการรับประทานอาหารเหลือ (บางคนบอกว่าเราเป็นเทศบาล / สายแข็ง....เลยก็มี หุหุ)
ปัจจุบันเวลาทำค่าย จะมีบทพิจารณาอาหาร ให้เห็นคุณค่าของข้าวและอาหารทุกอย่างที่เป็นทรัพยากรของโลกที่สำคัญ ดังนี้ค่ะ

....ข้าวเอย ข้าวสุก
จะต้องกินทุกบ้าน ทุกฐานถิ่น
กว่าจะมาเป็นข้าวให้เรากิน
ชาวนาสิ้นกำลังเกือบทั้งปี
....ต้องทนแดด ทนฝน ทนลมหนาว
จึงได้ข้าวจากนา มาถึงนี่
คนกินข้าว ควรคิดดูให้ดี
ชาวนามีคุณต่อเรา ไม่เบาเลย
....ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง
อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า
ผู้คนอดอยาก มีมากนักหนา
สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ.......

[แม่หอย]

ดีจังค่ะ .. บทพิจารณาอาหาร
"...กว่าจะมาเป็นข้าวให้เรากิน ชาวนาสิ้นกำลังเกือบทั้งปี..."

ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ

[ม้าน้ำ]

ดีใจมากมาย...ที่มีคนคิดเหมือนผม...แล้วผมก็คิดเหมือนหลายๆคน...ช่วยกันทานแต่พอดีอย่าให้มีของเหลือ...เสียดายครับ...สงสารชาวนา

[marine_wi]

ขอบคุณค่ะสำหรับข้อคิดดีๆ
หนูต้องพัฒนาตนเองแล้ววววว

[แม่หอย]

แน่ะ.. แสดงว่าน้อง marine_wi กินข้าวเหลืออยู่เรื่อยใช่ม๊า..

[marine_wi]

ก็มีบางที่กินเหลือค่ะ .....
หลังจากนั้นก็กินไม่เหลือแล้วค่ะ
คอยจะนึกถึงกระทู้นี้ตลอด......

ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆค่ะ