ขี่กันไปกี่ชั่วโมงเหรอ... เจ็บก้นแย่เลย

ใครจะไปกล้าต่อหล่ะ.....พูดกันยังไม่รู้เรื่องเลย จะไปต่อรองเขาอีก
เดี๋ยวพี่แกไม่ยอมเดินหรอก (เพราะพื้นดิน(ปนทราย)ตรงนั้นร้อนมั่กๆ ตอนแกเดินเท้าเปล่าแรกๆ แบบว่ากระย่อยกระแย่งเลย เราเลยต้องส่งรองเท้า(แบบสุภาพน๊ะ)ไปให้แกใส่ซ๊ะ) ที่นี้จะเดือดร้อนกันทั้งกลุ่มเลยทีเดียว

บางคนถึงกับเลือดออก ต้องทำแผลกันเลยทีเดียว(สวมบท...หมอตีนเปล่าอีกต่างหาก55555)

ขืนไปคิดค่าเช่าเขา....เขาคิดDouble ค่าม้า.....ทีนี้แหล่ะ หมูของจริงเลย

ตื่นยังอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะ:d:d

เออเนอะ.....ผูกเปลรอด้วยคนดีกว่า สบายดี

หนูเห็น แต่หนูไม่มีเบอร์นี่สิ - -"

หรือ พี่สายชลให้เบอร์บ้านมา ให้หนูโทรบอกลำดวนมั้ยคะ

โว้เย โทรไปขอเบอร์จากพี่เบิ๊ด และโทรไปบอกน้ำหวานให้แล้วค่า

น้ำหวานบอกว่า " เช็คเมล์และทราบเรื่องแล้วค่าาา "
( เช็คก่อนโทรไปบอกอีก ... เก้อเลยเรา ^^')

ไม่เก้อหรอกค่ะวาฬเผืิอก ต้องขอบคุณด้วยนะคะที่ช่วยโทรมาแจ้ง แล้วก็ขอบคุณพี่หลีด้วยนะคะ

ส่วนเรื่องเที่ยวต่อภูเขาไฟขอพักคั่นไปดำน้ำก่อนนะคะ กลับมาแล้วค่อยมาต่อ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่ะ

ตื่นเต้นจังค่ะ เรื่องสนุกมากๆๆ

อยากเห็นภายในห้องพักเหมือนกันค่ะ

อะจึ๋ย....แล้วใส่รองเท้ากลับป่ะค่ะ......
คนไทยใจดี 555+

ใส่แบบธรรมดาค่ะ ใส่กลับไม่ได้ พี่เดินไม่เป็น55555555

:eek: พี่ตุ๊กแก...........................................................ผา

พี่เดินไม่เป็น:confused: อะจึ๋ย สงสัยปีนผาเป็นอย่างเดียว คิคิ ล้อเล่นค่ะ

ไม่ใส่รองเท้ากลับค่ะ ใส่แบบธรรมดา ไม่พิเศษ คุคุ

พี่หวาน มาตามชมต่อค้า

รีสอร์ตดูฮิปมากๆ

โอ้ อ่านเรื่องตอนขี่ม้าแล้วลุ้นระทึกตามอัศวินผู้กล้าไปด้วยเลย

มาต่อเร็วๆนะ ^ ^

เรื่องเดียวกัน แต่ต่างมุมมอง....

อย่างที่ Sugary ได้บอกไว้ครับ ว่าไปเที่ยวด้วยกัน คนหนึ่งสนุกสนานร่าเริงสุดๆ อีกคนก็วิตกกังวลสุดๆ ลองอ่านเรื่องเดียวกันกับที่ Sugary เล่า แต่เป็นมุมของคนวิตกจริตดูมั่งว่าจะฮาขนาดไหน อิอิ

เพิ่งทำใจได้ แล้วได้เข้ามาอ่าน พยายามลืมประสบการณ์ครั้งนี้อยู่หลายวัน สุดท้ายลืมไม่ได้ก็ขอเล่าให้ฟังเลยดีกว่า (ในขณะที่ Sugary ยังขี้เกียจสันหลังยาว หลับตลอดหลังจากกลับมาจากชุมพร)

ความเครียดของ Coffee เริ่มต้นตั้งแต่รถตู้ไปส่งเราที่ท่าเรือ ตอนที่คุณป้าเจ้าของท่าเรือเอาหมวกมาขาย และเอาเมนูมาให้สั่งอาหาร ในใจก็คิดว่าอ้าวเฮ้ย ถ้าเอ็งรู้ว่ามันต้องใช้หมวกก็มีไว้บริการสิฟะ หรือไม่ก็ตั้งร้านขายให้มันเป็นเรื่องเป็นราวกว่านี้ได้ไหมอ่ะ นี่เล่นเอามายื่นให้ พอจะยื่นมือไปรับ บอกว่า 150 เปโซ... จะบ้าเหรอะ แถมยังเรื่องอาหารอีก เอาเมนูมาให้พร้อมเตรียมจดรายการอาหารเสร็จ อย่างกับว่าถ้าไม่สั่งอาหารเอาไว้ ก็อย่าหวังว่าจะได้กินอีกเลยตลอดชีวิตนี้... อึ๋ย

เครียดๆๆๆ อะไรกันฟะ

ลงเรือข้ามไปอีกฝั่ง ไอ้เราก็พยายามชวนคนขับเรือพูดคุย มันดันเงียบซะงั้น... ไม่เป็นไรคงพูดปะกิตไม่เป็น ไม่พูดด้วยก็ได้... พอใกล้ๆจะถึงฝั่งมันดันถามด้วยภาษาอังฤษซะชัดเจน Have you been to Taal Vocano before? อ้าวเฮ้ย พูดได้หนิหว่า พูดชัดด้วยแล้วตรูชวนคุยไหงไม่พูดอ่ะ... ไม่เคยโว้ย ไอ้เวร... แล้วมันก็เงียบไป ทำให้สงสัยมาถึงทุกวันนี้ว่ามันเลือกว่าจะเอาพวกเราไปส่งที่ไหน เพราะคำถามประโยคเดียวของมันนั่นหรือเปล่า แล้วถ้าตอบมันไปว่าเคยมาแล้ว อะไรๆมันจะดีกว่านี้ไหม???

พอมาถึงฝั่งภูเขาไฟ เจอชาวบ้านโวยวายอย่างที่หวานเล่าให้ฟัง แวบแรกก็สงสัยว่าทำไมมันจะไม่รู้กันเลยเหรอะว่าพวกเราจะมา จองล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ กว่าเรือจะข้ามทะเลสาบมาก็ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ มันไม่มีการติดต่อสื่อสาร เตรียมตัวล่วงหน้ากันเลยเหรอะ หรือว่า.....

หรือว่าเพราะตอบมันไปว่าไม่เคยมา มันเลยเปลี่ยนจุดหมาย แทนที่จะเอาเราไปส่งให้ขี่ม้าตามที่ได้จัดเตรียมไว้ ก็เอามาส่งให้กลุ่มโจรเรียกค่าไถ่ในคลาบชาวบ้านซะ... และแล้ว ภาพเหตุการณ์ในหนังเรื่องโปรด Proof of Life ก็ถาโถมเข้ามาในจินตนาการ

ในหนัง สามีนางเอก เป็นวิศวกรสร้างเขื่อน ซึ่งรับเหมาจากรัฐบาลประเทศ เทคาล่า ให้สร้างเขื่อนเพื่อที่น้ำจะได้ท่วมหมู่บ้านของชนกลุ่มน้อยที่มีกองทหารส่วนตัว และปลูกกัญชาส่งออก (ตอนดูก็ไม่ได้คิดอะไร นึกว่าคนทำหนังตั้งชื่อประเทศขึ้นมามั่วๆ แต่นึกขึ้นมาได้ในทันทีตอนนั้นว่า เทคาล่า กับ ตากาล็อก มันโคตรจะคล้ายกันเลย) ทีนี้กองทหารก็ทำการจับตัว สามีของนางเอกไป มีทหารชาวบ้านเดินคุมตัวไปตามทาง (สำหรับอัศวินทั้งหกคงไม่ต้องอธิบายว่า ทหารชาวบ้าน หน้าตาเป็นยังไง เพราะที่ไปเจอมาหน่ะใช่เลยแค่ในหนังมันถือปืนเพิ่มขึ้นมาเท่านั้นเอง...จริงๆ) พอบังคับให้สามีนางเอกไปถึงหมู่บ้านได้ พวกที่หมู่บ้านกำลังพี้ยากันอยู่ ก็ต้องรีบร้อนทำลายหลักฐาน ส่งเสียงเอะอะโวยวาย วิ่งกันพล่าน ทะเลาะกันไปมา (สำหรับคนที่เคยดู หมู่บ้านและลักษณะการโวยวาย ทะเลาะ ตระเตรียมการให้พวกเราขึ้นม้านั้น เหมือนฉากที่ สามีนางเอกโดนลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ในหนังนั่นแหละ เป๊ะๆ)

และแล้วเจ้าอ้วนก็เรียกหวานให้ไปขึ้นม้าของตัว (อ้าวเฮ้ย ทำไมต้องเลือกด้วยหล่ะ มันจะพาขึ้นไปเที่ยวหรือจะพาไปทำอะไรหว่า) โชคดีที่คุณป้ากับม้าขาวมาขวางเรียกหวานขึ้นไปก่อน เอาวะไอ้อ้วนนี่ท่าทางจะหื่น เจอตรูหน่อยเป็นไง... ระหว่างทางจากพวกเราหกคน ม้าหกตัว ไกด์อีกหกคน (อย่าคิดว่ามีผู้หญิงกับเด็กแล้วจะไม่น่ากลัว ทหารชาวบ้านในหนังที่ว่าก็มีครบอย่างนี้เป๊ะๆเลย) ก็เกิดการแยกทาง พี่สองสาย และพี่เบิร์ด แยกไปทางหนึ่ง พี่ติ๋ว กับหวานไปอีกทาง ส่วน Coffee ที่อยากลองของว่าเจ้าอ้วนมันจะหื่นจริงไหมก็โดนสั่งให้หยุดและลงจากหลังม้า แล้วพี่ติ๋ว กับหวานก็หายไป... เอาแล้วไง การแบ่งแยกกำลังศัตรูทางยุทธวิธี ค่อยๆหาวิธีแบ่งศัตรูออกทีละครึ่ง... เป๊ะแลย พี่สองสายกับพี่เบิร์ดโดนแบ่งไปตั้งแต่แรก ตอนนี้หยุดตรูไว้ เดี๋ยวคงหาวิธีแยกหวานกับพี่ติ๋วออกจากกัน แล้วก็จัดการทีละคนแน่ๆเลย ไม่ได้แล้ว.... ไอ้อ้วน เอ็งจะทำอะไรก็เร็วๆ ตรูไม่อยากแยกกับกลุ่ม... ไอ้อ้วนก็จัดอานม้าใหม่ แล้วก็ให้ Coffee ขึ้นขี่ แล้วมันก็ขึ้นขี้ด้วยแล้วบังคับม้าจากทางด้านหลัง... แล้วมันก็บอกว่า จะพาไปอีกทางเป็น shortcut.... อ่านั่นไง หลอกล่อทุกวิถีทางเลยนะ... เลยบอกมันไปว่าไม่เอาไปทางธรรมดานี่แหละ

ในใจก็นึกว่า ที่ไอ้อ้วนนี่เรียกหวานให้ขึ้นม้ามันมา ก็ตั้งใจจะมาเล่นลูกนี้หรือเปล่าหว่า หรือมันอาจจะคิดว่าไหนๆไอ้พวกนี้ก็ตายแหงแก๋อยู่แล้ว ขอหื่นสักหน่อยก็คงจะไม่มีใครว่าอะไร.... ไม่ได้โว้ยตรูนี่แหละว่า

แล้วตลอดเวลาที่ขึ้นไปที่ปากปล่องก็มีความพยายามจะแยกไปอีกทางอยู่ตลอดเวลา จน Coffee ต้องบอกว่าอย่าออกนอกเส้นทาง และให้หยุดคอยสองคนข้างหลังด้วยอยู่ตลอด.... จนขึ้นมาถึงปากปล่องภูเขาไป ก็พบกับพี่สองสาย และพี่เบิร์ด ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็กลับมารวมกันอีกครั้ง.... แต่ทำไมพี่สองสายกับพี่เบิร์ดกินน้ำอัดลมกันใหญ่ เอามาจากไหนหว่า ตอนที่ซื้อมามีแต่น้ำเปล่าหนิหว่า... เอาแล้วไง อย่างนี้มันเล่น ยุทธวิธี ทำให้ตายใจ เดี๋ยวพอเราไว้ใจมัน มันก็จะวางยาพวกเรา อยู่ในน้ำอัดลมพวกนี้แน่เลย...

นึกถึงคำพ่อแม่เคยสอนไว้ตอนเด็กๆ อย่ากินน้ำหรือขนมจากคนแปลกหน้า... เอาวะทนหิว อย่างน้อยถ้าคนอื่นเป็นอะไร เราก็ยังพอจะดูทาง หรือเก็บรายละเอียดอะไรไว้เป็นข้อมูลใช้สำหรับหลบหนีได้...

เล่าถึงแค่นี้ จะได้ถึงยอดเขาพร้อมๆกับที่ Sugary เล่าไว้

โอ้โห ... 6 knights in Taal Volcano ในเวอร์ชั่นของพี่ coffee นี่ไ่ม่ธรรมดาจริงๆ

O_o!

ฟังกี่ทีๆ ฟังแล้วฟังอีก ก็มันส์จริงๆ ขำทุกช็อต ท่านผู้กำกับการแสดงคนใหม่ชื่อนายกาแฟเนี่ย.....55555555555555555555555555555555

กาแฟก็น่าจะเครียดอยู่น่า....ต้องดูแลสาว ๆ ไม่ให้คลาดสายตา....ยกให้เป็นฮีโร่เลยอ่ะ งวดนี้ คิดรอบคอบดีมาก......ป้องกันไว้ก่อน....เดี๋ยวนี้เมืองไหนเมืองนั้น...เชื่อได้แต่อย่าไว้ใจอ่ะ.....:D:D:D แต่อย่าเครียดมากนะ เล่าแล้วก็วางไว้ตรงนั้นพอแล้วนะ :p

ว่าแต่ เห็นหน้าเจ้าอ้วนไม่ชัดอ่ะ ดูไกลๆ เหมือนยังเด็กอยู่เลยอ่ะ...:mad:

ก็เด็กอะดิ.....
แต่นี่ยังไม่เห็นคนจูงม้าหวานน๊ะ.....โหดกว่านี้อีก ไว้ติดตามต่อไปดิ มันส์ส์ส์ส์ส์ส์

โอ้ยพี่ ขำจนท้องแข็ง
ฮาน้ำตาล่วง ไม่ไหวแล้ววววววว

ปล.ถ้าพี่กาแฟไม่ดูหนังจะจินตนาการได้ขนาดนี้ไหมค่า 555+

I think his name Mr.Goh-Thee....joker from Thailand....:)

อ่านสนุกจริงๆ น้องติ่งระบายความอึดอัดใจให้ฟังอย่างท้องคัดท้องแข็งเลย ฮ่าๆ ..
แต่ถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นจริง จะไม่คิดเรื่องพวกนี้ก็คงไม่ได้เหมือนกันนะเนี่ย

แต่ น้องอ้วนของน้องติ่งนี่ พี่เห็นด้วยกับพี่หนูติ่งว่า หน้าตาละม้ายคล้ายโก๊ะตี๋จริงๆ เอิ๊กๆ

ฮามาก coffee เตรียมเป็นสามีนางเอกในเรื่องนั้นเลยนะ แหม เรื่องมันช่างเหมาะเจาะ เพราะน้อง sugary เหมือนถูกลักพาตัวไป หุหุ

ขำกล้ิงเมื่อนึกถึงหน้าติ่งตอนนั้น
ก๊ากกกกกกกกกกกก
ส่วนพี่เองนั้น....สาหัสตอนม้ามันควบแบบเมามันส์อ่ะ...สะ....เ....ทื..อ...น....ทุกส่วน!!!

แถมยังถามอีกนะ enjoy madam??
เออ...เอ็งอ่ะจอย
ส่วนตัวข้านั้น...เอ็น...จะขาด

เคยแต่ขี่ ม้าหมุน ในสวนสนุกอ่ะค่ะ ถ้าขี่ม้าจริง ๆ กลัวม้าหลังแอ่น + กลัวโดนโยกเสียจนตาลาย เดินไม่ตรงทางน่ะสิคะ 5555 เอ็นจาขาด....

เข้ามาอ่านเรื่องพี่ติ่งเขียนแล้ว ฮามาก ฟังกี่ทีกี่ที ก็ขำก๊ากก ได้ทุกทีเลยอ่ะ



ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ ที่เข้ามาอ่านนะคะ เดี๋ยวมาอ่านต่อกันเลยดีกว่า ขาดตอนไปนาน