|
2 Attachment(s)
คนงานอีกคนถูกใช้งานทั้งไปจัดดอกไม้....ถ่ายภาพ...และเก็บกวาดขยะ.... |
2 Attachment(s)
คนงานคนนี้ถูกสั่งให้ไปฉีดน้ำกุหลาบให้สดชื่นทั่วทั้งงาน.... |
1 Attachment(s)
ถึงเวลาเปิดงานแล้ว.... นางสุเนตรา นิมานันท์ นายกเหล่ากาชาดจังหวัดเชียงใหม่ มาเป็นประธานในพิธีเปิดงานกุหลาบเหมันต์ |
1 Attachment(s)
น้องเพลงเพราะ ถือช่อกุหลาบเตรียมให้ประธานในพิธี
คุณตาต้องคอยบอกบทให้น้องเพลงเพราะ เพื่อจะได้ไม่ทำให้คุณตาขายหน้า... |
1 Attachment(s)
ประธานกลุ่มผู้ปลูกกุหลาบเชียงใหม่กล่าวรายงานให้ประธานในพิธีทราบว่างานนี้จัดต่อเนื่องมาเป็นปีที่ 22 แล้ว และจะจัดต่อไปเรื่อยๆ แต่ปีหน้าจะใช้ชื่อกลุ่มผู้จัดใหม่ว่า "กลุ่มรักษ์กุหลาบ เชียงใหม่" ให้ทันสมัยและทันเหตุการณ์หน่อย (เพราะคณะกรรมการจัดงานขณะนี้ มีน้าน้อยปลูกกุหลาบอยู่คนเดียวเอง นอกนั้นเลิกปลูกกันไปหมดแล้ว) .... |
1 Attachment(s)
ประธานตัดสายกุหลาบ แทนการตัดริบบิ้น.... |
1 Attachment(s)
น้องเพลงเพราะมอบช่อกุหลาบให้ประธานฯ สายชลซึ่งถือกล้องทำหน้าที่เป็นผู้สื่อข่าวจำเป็น ได้ยินประธานฯ พูดว่า "ขอบใจจ้ะ กุหลาบสวยจริง เป็นกุหลาบจากสวนของหนูหรือจ๊ะ" น้องเพลงเพราะส่งสายตาหวานจ๋อย แล้วตอบเสียงใสว่า "ไม่ใช่ค่ะ"..... จริงๆแล้วกุหลาบเป็นของผู้ปลูกคนไหนก็ไม่ทราบ...สายชลไปเลือกมาจัดเป็นช่อแล้วก็วิ่งไปให้ร้านขายดอกไม้แถวนั้นช่วยทำโบว์ผูก แล้ววิ่งมาส่งให้น้องเพลงเพราะถือ (เสียเงินไป 10 บาทเอง) จากนั้นก็เปลี่ยนหน้าที่ วิ่งมาจับกล้องทำตัวเป็นผู้สื่อข่าวต่อ |
3 Attachment(s)
วันที่สองของงาน.....
กรรมการตัดสินการประกวดกุหลาบ มาเดินตรวจให้คะแนนกุหลาบทั้งแบบตัดดอกและแบบกระถาง ตัดสินเสร็จก็แขวนโบว์รางวัลให้ทันที... |
4 Attachment(s)
ตัวอย่างของกุหลาบที่ได้รับรางวัล.... |
2 Attachment(s)
มาถึงการประกวดจัดแจกันที่มีทั้งทรงสูง...ทรงต่ำ.... ให้เวลาคนละ 2 ขั่วโมง....ปรากฎว่า ไม่ถึงชั่วโมงพวกมืออาชีพทั้งหลายที่เข้ามาประกวด ก็จัดแจกันเสร็จ... |
4 Attachment(s)
จัดเสร็จก็ตัดสินกันเดียวนั้น....
แต่พอแจกรางวัลเสร็จ ผู้จัดแจกันประกวดทั้งหลายก็แบกแจกันกลับบ้านทันที ผู้เข้ามาชมงาน เลยมีไม่กี่คนที่ได้เห็นแจกันกุหลาบสวยๆ... |
4 Attachment(s)
ที่วุ่นวายเหมือนจับปูใส่กระดง ต้องยกให้การประกวดวาดภาพกุหลาบ... มีนักเรียนระดับประถมต้นและประถมปลายยกโขยงมาประกวดอยู่หลายโรงเรียน |
4 Attachment(s)
กติกาคือ ให้นักเรียนวาดภาพกุหลาบในกระถางที่อยู่ในงานนี้ให้เสร็จภายใน 2 ชั่วโมง โดยไม่ให้ครูมายุ่งเกี่ยวหรือให้คำแนะนำขณะที่นักเรียนวาดภาพกันอยู่ ในความเป็นจริงนั้น...มีนักเรียนเพียงสองสามคนที่ใช้กระถางกุหลาบในงานเป็นแบบ ส่วนที่เหลือ วาดตามแบบที่พกติดมาหรือที่เคยฝึกมาแล้ว แถมครูบางคนก็ยืนๆนั่งๆให้คำแนะนำแก่นักเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย (คือทั้งดุ...ด่า...ตะคอก...โขก...สับ) เด็กบางคนนั่งขีดๆวาดๆอยู่ครึ่งชั่วโมงก็นำมาส่ง.... |
3 Attachment(s)
บางคนละเมียดละไม...สองชั่วโมงก็ยังระบายสีไม่เสร็จ.... |
4 Attachment(s)
มีการประท้วงว่าครูบางคนไปแนะนำเด็กๆทั้งที่ผิดกฎ.... แต่ผลก็ออกมาโดยไม่ได้สนใจคำประท้วงเหล่านี้.... ผู้ชนะทำท่าทางภาคภูมิใจ.........ในขณะที่ผู้แพ้บางคนร้องไห้ขี้มูกโป่ง.... |
3 Attachment(s)
กิจกรรมอื่นๆก็มี Workshop การทำกุหลาบแห้งด้วยซิลิก้า และการติดตากุหลาบ วิทยากรก็จะเป็นใครที่ไหนไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่มืออาชีพอย่างน้าน้อย ..... |
2 Attachment(s)
ก่อนจะปิดงานทุกปี จะเป็นรายการนำกุหลาบที่ชนะประกวด กุหลาบที่ตั้งโชว์ และกุหลาบที่ดอกยังสดสวยที่ประดับในงานทุกมุม ออกมาประมูลกันในราคาถูก เพื่อนำเงินเข้าสมทบทุนของกลุ่มฯ เป็นความคึกคักที่ผู้จัดงานและผู้มาชมงานได้ร่วมกันสร้างความสนุกสนาน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป สายชลประมูลกุหลาบ Queen Sirikit และ Black Tea จากพระตำหหนักภูพิงค์ ได้ค่ะ ดีใจมาก แต่ต้องฝากน้าน้อยเก็บไว้ที่สวน พ.น. เพราะดูจะเป็นการสมควรกว่าจะหอบกลับเมืองกรุง |
2 Attachment(s)
ระหว่างวัน อาจจะเป็นครั้งแรกที่น้าน้อยได้มีโอกาสมาโพสต์ท่าถ่ายรูปกับมุมสวยๆของงานที่ตัวเองเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงจัดให้มีขึ้นทุกปี |
1 Attachment(s)
ชายหนุ่มที่ยืนข้างน้าน้อย คือ ผู้ที่รับผิดชอบดูแลงานสวนกุหลาบของพระตำหนักภูพิงค์ฯทั้งหมด แต่ต้องขออภัยที่จำชื่อไม่ได้ |
3 Attachment(s)
สองแรงแข็งขัน ตั้งแต่ก่อนเปิดงาน จนหลังปิดงาน สองปู่-หลาน ... น้าน้อย และน้องจอย |
1 Attachment(s)
กว่างานกุหลาบเหมันต์ทั้ง 3 วันจะผ่านพ้นไป กุหลาบดอกงามๆมากมายที่ถูกนำมาประดับในบริเวณงาน ต้องเหี่ยวเฉาร่วงโรยไปอย่างน่าเสียดาย แต่อย่างน้อย มันก็ได้สร้างความสุข สดชื่น ให้กับผู้มาเยี่ยมชมงานเป็นจำนวนไม่น้อยทีเดียว ดอกกุหลาบที่ถูกทิ้งแล้ว....มีค่าไม่ต่างจากจอกแหน ที่ลอยอยู่เหนือน้ำอย่างไร้ค่า.... |
1 Attachment(s)
งานกุหลาบเหมันต์ของปี 2552 จบลงอย่างสมบูรณ์ สามสายช่วยน้าน้อยเก็บของขึ้นรถบรรทุกและตู้ซิ่งมุ่งกลับบ้านที่แม่แตง และได้กล่าวอำลากันในเช้าวันรุ่งขึ้น โดยรับปากว่า จะมารับใช้อีกในเดือนธันวาคมปีถัดไป ถึงเวลานั้น สามสายก็คงจะมีรูปดอกกุหลาบงามๆ มาฝากเพื่อนพ้องน้องพี่ sos กันอีกครั้ง |
โอ้ยยยยยยยยยยย!!!!! ตาร้อนมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สวยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็สวยยยยยยยสุดใจเลยค่ะพี่ อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆคนเชียงใหม่จังเลยค่ะ......... |
อ้างอิง:
......ยิ่งดูยิ่งชอบจัง ถ้าไม่มีกุหลาบ โลกนี้คงขาดความงามไปเยอะเลยทีเดียว ......แต่ที่สำคัญ.........ต้องชื่นชมอย่างมีสติ เพราะถ้ารุนแรง ก็อาจทำให้เจ็บตัวได้ ......เพราะกุหลาบที่ว่าสวย ก็มีหนามอันแหลมคมสำหรับการป้องกันตัวเองด้วย |
อาจารย์สามสายครับ ผมชอบภาพที่มีดอกกุหลาบขาวอมชมพู ที่ถูกทิ้งจมน้ำครึ่งดอก จังเลย ทำให้หวล คิดถึงกลอนบทหนึ่งขึ้นมา ลองอ่านดูครับ (อาจคลาดเคลื่อนบ้างเพราะท่องได้เมื่อ 50ปี มาแล้ว)
" เหมือนบายศรี มีงาน ท่านถนอม เจิมน้ำหอม กระแจะจันทน์ ดูหรรษา พอเสร็จงาน ท่านทิ้งลง ในคงคา ให้ลอยมา ลอยไป เป็นใบตอง " แต่ดอกกุหลาบขาวอมชมพู ที่ถูกทิ้งลอยน้ำนั้น ก็ยังดูสวยงามมาก ด้วยมุมมองที่ไม่ไคร่ได้เห็นกันนัก นับถือๆ ฝีมือจริงๆครับ ( ผมไม่ได้แกล้งชมนะครับ ) อาจารย์สามสาย ...... |
ชอบภาพดอกกุหลาบที่มีน้ำค้างเกาะ ดูแล้วรู้สึก ฉ่ำตาฉ่ำใจจริงๆ
|
อ้างอิง:
|
อ้างอิง:
|
ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะพี่พจน์....น้องติ๋ว....น้องก้อย....น้องติ่ง....
ชอบคำกลอนของพี่พจน์มากค่ะ....ช่างเปรียบเทียบได้ดีจริงๆเลยนะคะ..:) น้องติ่ง....หนูพูดเหมือนเคยถูกทิ้งนะจ๊ะ แต่ไม่น่าใช่นะจ๊ะ พี่ว่าหนูทิ้งคนอื่นซะมากกว่ามั้ง....อิๆ...:p |
กุหลาบ คลาสสิคตลอดกาล .. ชอบรูปแรกค่ะ ได้อารมณ์ดี
|
โอยยยยย.. สวยทุกภาพเลย ดูไปเหมือนจะได้กลิ่นหอมไปด้วย
ดอกสุดท้ายแดงกำมะหยี่เข้มข้นได้ใจจริงๆ ค่ะ อยากมีโอกาสไปสัมผัส ชื่นชม ดม สารพัดดอกกุหลาบในสวนคุณน้าน้อยบ้างจริงๆ แอบเชียร์ให้พี่สองสายไปอยู่สวนกุหลาบ (หนูจะได้ไปเที่ยวบ้าง) ส่วนน้องสายที่สามนั้นยังเยาว์วัย คงต้องอยู่ในแวดวงคีตศิลป์คลาสสิคไปก่อน |
ขอบคุณค่ะน้องแม่หอย....http://www.saveoursea.net/boardapr20...fault/kiss.gif ช่วงคริสต์มาสปีนี้น้องแม่หอยจะว่างไหมคะ...พี่สองสายจะพาไปเดินดมชมกุหลาบเหมันต์ที่เชียงใหม่ด้วยกันให้สุขใจหายเครียด....http://www.saveoursea.net/boardapr20...ult/smiley.gif ฮืมมมม.....ย้อนกลับมาดูภาพใหม่แล้ว อยากกลับไปนอนเล่นที่เชียงใหม่อีกจังค่ะ...http://www.saveoursea.net/boardapr20...fault/grin.gif |
ปกติช่วงคริสต์มาสจะไม่ค่อยว่างเพราะต้องเดินสายไปลากเลื่อนให้ซานตาคลอสน่ะค่ะ อิอิ..
เจ้าประคู้ณ ปีนี้ให้ว่างทีเถิ้ดดดด..อยากไป |
ก๊ากกกก....เพิ่งรู้ว่าน้องแม่หอยเป็นเพื่อนของเจ้า Rudolph The Red-Nosed Reindeer....http://www.naturethai.org/forum/smil...in/pen1_60.gif ลางานกับซานต้าสักปีก็ดีค่ะ...จะได้พักบ้าง.....http://www.saveoursea.net/boardapr20.../undecided.gif |
เป็นแม่เจ้าเรนเดียร์โรงเพาะหอยน่ะค่ะ .. อิอิ
|
ผู้สื่อข่าวของ Bangkok Post แกะรอยจาก SOS ไปสัมภาษณ์น้าน้อย...เจ้าของสวนกุหลาบ พ.น. เชิญอ่านดูนะคะ
Preserving pretty petals Life's many beds of roses for Pojana Nagavajara • Published: 11/02/2010 at 12:00 AM • Newspaper section: Mylife Phor Nor rose garden sits on a 6 rai plot of land in Amphur Mae Taeng hidden 48km from downtown Chiang Mai. http://www.bangkokpost.com/media/con...211/112292.jpg "I didn't read newspapers then. Life was happy and peaceful. However I have recently begun listening to news reports because I host a radio programme," Pojana said. "My life is not as peaceful as before because of the occasional bad news, but I believe that if I am in a position to perform deeds that benefit others, then I will do it. At first he planted roses for commercial reasons since Chiang Mai's climate is ideal, but after six years he decided to change his strategy and grew roses for agricultural study instead. "In the past, books on roses were hard to come by. I depended a lot on books sourced abroad, and used the trial-and-error method. Only then did I begin to write books on roses." said Pojana. Roses teach us not to be greedy Pojana’s gardening tools. Pojana believes roses have taught him many things that can be adapted and applied to life. Every morning he inspects and works on his roses. Besides providing water and fertiliser, he has to be extremely careful of diseases and insect pests. Flower diseases mutate at a fast rate which leave roses exposed to new strains of viruses and pests (such as thrips orPlia Fai). "If rose growers don't want to take care of the roses by themselves, I suggest they don't grow them at all. It is a job that you need to do by yourself", he said. Pojana places importance on cultivating roses from seeds in order to truly understand its life cycle. "People today are impatient. They want everything to be instant. If they want a certain sized plant, they buy it. "They didn't plant the seeds which is why they missed a very important part, they did not see its development, how its life began from seed to flower.",he said. http://www.bangkokpost.com/media/con...211/112293.jpg Pojana’s gardening tools. There are two important techniques required to prolong the life of a rose. Pruning or cutting away diseased parts of the rose for rehabilitation which stops the spread of disease, and pinching, which involves plucking off buds that recently bloomed in order to stop the flow of nutrients to the petals - if all the flowers bloom at once when the leaves are not ready then the rose plant will wither away. "I am happy when I see my roses bloom. I want them to flower as much as possible but it's like a woman who is about to deliver a child. Nutrients must be fed. If blooming flowers outnumber the leaves, the plant's health is at risk because its reserves are being depleted," Pojana explained. Growers must interfere and sacrifice the flowers to stop the flow of nutrients. They must be patient and let the leaves mature so the rose receives sunlight and produces food nutrients. "Roses teach us not to be greedy and tell us that we should not only think about the harvest until the rose plant dies," Pojana said. His methods have resulted in rare roses still flourishing after 20 years, such as the Chulalongkorn rose, a large pink rose the size of your palm. We have each other http://www.bangkokpost.com/media/con...211/112295.jpg Anong and Pojana Nagavajara 'Darling, why is my Prestine rose being attacked by insects and damaged all over?" Aunty Anong asked as she stood among the roses. "Well, it stood out and was the centre of attraction," replied a smiling Uncle Pojana, with tongue in cheek, as Aunty Anong jokingly gave a look that could kill in return. It was about 50 years ago when Anong first met Pojana, while she was working at Amphur Hat Yai after graduating from the Mater Dei school for girls. A courtship followed and the lovebirds eventually married. "Marriage is a risk. We can never know whether it'll last or not. If we marry someone without love, it's like a graph that is in a downward spiral," Uncle Pojana said. " I asked her hand for marriage when our graph was on the up and up. It was a no-frills event, we paid 5 baht to register our marriage. "I like the fact that my wife loves plants. When I am planting flowers, she helps me. We go out together all the time. "We aren't afraid of hardship. If I was 60 again, I would move again because Chiang Mai is starting to become too busy for my liking. I want to move to some place quiet such as Nan. But I am 82 years old now." Aunty Anong smiled as she recalled her young husband as a dashingly handsome man who had just graduated from the United Kingdom. She was impressed with the many sweet qualities of Pojana. After getting married, she followed Pojana wherever he was assigned in the provincial areas of Thailand. Not once did she worry about hardship. And when Pojana decided to live in Amphur Mae Taeng, she looked after her children until all of them completed their studies and achieved stability in life - only then did she go to live with her husband in Chiang Mai. "We've lived together in Mae Taeng for the past 27 years. We are together 365 days of the year," Uncle Pojana said. http://www.bangkokpost.com/media/con...211/112429.jpg "We can talk to each other about everything. We take care of each other. We are both old and tend to be worried for each other. We never get lonely. We live a simple life and get by with a menu of boiled salted-pork, Kai Palo (Thai egg stew) and cans of tuna spicy salad. "My wife has some health problems which makes her worried about the unexpected, if something should happen since all our children live in the city. "But I reassured her that she has nothing to worry about at all. I tell her that she will die peacefully without any suffering. I get up in the morning and wake her up. If I find out that she isn't breathing, that's all there is to it. No need to worry." Aunty Anong, 75, added that she is concerned about her husband because he loves justice and is a bit hot tempered. "He usually conveys his viewpoints [via pen and radio waves] and criticises every subject in a straightforward manner, be it politics or corruption," she said. "I always tease him that he is an old man and doesn't act his age." Aunty Anong suffers from heart disease caused by an infection to the outer layer tissue which covers the heart; she also suffers from asthma and migraine attacks. Yet she still has a positive outlook, is emotionally healthy and always cheerful. Every Tuesday, Uncle Pojana and Aunty Anong drive into downtown Chiang Mai for Aunty Anong to do her grocery shopping, while Uncle Pojana goes to record his radio programme and teach English for three hours. It's important to note that both of Uncle Pojana's jobs are voluntary. Before the couple go about their chores, Uncle Pojana is responsible for planning the route in advance. His first priority is to drop off Aunty Anong at the bus stop which will take her to the market. "The designated route is based primarily on what my husband has to do because he has a set schedule, exact times he needs to be at the radio station and teaching schedule," Aunty Anong said. " However I am flexible. All he needs to do is send me off to the bus stop which will take me to the market. When I am done, I just call him because he carries the mobile. He said that one mobile phone is more than enough, so I am the one who has to walk to a public telephone booth all the time," added Aunty Anong as she let out a cheerful laugh. After the interview came to an end at the Phor Nor rose garden, Uncle Pojana reached out for his violin and played Wannasaward - Forest Of Love. As the sweet melody of the violin serenaded the luscious rose garden, Aunty Anong was sitting on her favourite rocking chair, and whispered to mylife, "This song has a story", as she closed her eyes with a contented face filled with happiness. Relate Search: Phor Nor rose garden, Amphur Mae Taeng, Chiang Mai, Pojana Nagavajara |
http://www.saveoursea.net/forums/att...1&d=1263305702
อ้างอิง:
เห็นความคิดเห็นของพี่พจน์ข้างต้นแล้ว.....ใจหาย..... |
อ่านแล้ว อยากมีโอกาสมีชีวิตที่มีความสุขอย่างคุณน้าของพี่สองสายจังเลย..
แต่มาถึงภาพกุหลาบภาพสุดท้าย.. น้ำตาซึมอีกแล้วค่ะ |
jokerzaero
ขอบคุนจร้าๆๆๆๆๆๆๆ
|
ด้วยความยินดีค่ะ....
แต่ถ้าจะให้ดี....กรุณาอย่ามาใช้คำโฆษณาแฝงที่นี่เลยนะคะ เพราะที่นี่เป็นบ้านของคนที่ไม่หวังผลกำไร...ปลอดการค้า....ปลอดโฆษณาค่ะ... |
| เวลาทั้งหมดอยู่ในเขตเวลา GMT +7 และเวลาในขณะนี้คือ 19:36 |
vBulletin รุ่น 3.8.10
สงวนลิขสิทธิ์ ©2000-2024, บริษัท Jelsoft Enterprises จำกัด
Ad Management plugin by RedTyger