Wow!!! มีนวดด้วยอะ

หลังจากแช่น้ำร้อนและนวดคลายกล้ามเนื้อจนสบายตัวแล้ว ..

พวกเราเดินทางต่อไปที่ตัวอำเภอกันตังโดยการข้ามแพขนานยนต์เพื่อไปเยี่ยมชมสถานีรถไฟเก่า

สถานีรถไฟเก่าทรุดโทรมพอสมควร แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่คนแถบนั้นอนุรักษ์ให้รุ่นลูกรุ่นหลานอย่างพวกเราได้เข้าไปชมกัน

ออกจากสถานีรถไฟ พวกเราคงมีโอกาสได้แวะทัศนศึกษาสถานที่สุดท้ายของจังหวัดตรังแล้ว สถานที่นั้นคือสวนพฤกษศาสตร์ที่ทุ่งค่าย ที่ซึ่งพวกเราได้ไปเดินบนระเบียงยอดไม้กันเพื่อศึกษาถึงธรรมชาติของพืชและสัตว์ในที่ระดับความสูงที่แตกต่างกัน

เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ..

เราแวะทานอาหารเย็นที่ร้านเลตรัง 2 อีกครั้ง และเป็นอีกครั้งเช่นกันที่การต้อนรับของคุณพ่อและคุณแม่น้องพลอย พี่กำนันและพี่จิ๋มทำให้พวกเรารู้สึกอบอุ่นและประทับใจจนหลายๆคนบอกว่าจะต้องกลับไปอุดหนุนอีกแน่นอน

พวกเราอิ่มอร่อยกับอาหารจนเกือบไปสถาีนีรถไฟแทบไม่ทัน แต่บรรยากาศของความสุขก็ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องสนุก
..
..
..
รถไฟเคลื่อนตัีวออกจากชานชลาแล้ว และเหมือนกับทุกครั้ง ..
ถึงแม้จะไม่มีคำพูดออกมา แต่พวกเราก็สัญญากันในใจว่าจะกลับมาร่วมกันทำสิ่งดีๆด้วยกันอีก .. อย่างเช่นทุกครั้ง :)

หากจะตั้งคำถามสุดท้ายว่า ..พวกเรารวมตัวกันมาทำสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร การมาปลูกป่่าปล่อยปลาจำนวนแค่นี้จะช่วยอะไรได้

คำตอบของผมคงไม่ต่างจากคำตอบของทรงกลด บางยี่ขัน นักเขียนคนนึงที่ผมชื่นชอบ ที่บอกว่า
ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ามันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรือไม่

แต่อย่างน้อยที่สุด พวกเรา ..ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า

พวกเราเห็นว่าปัญหาเรื่องทะเลและสิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องได้รับการแก้ไขดูแล

เราอาจแค่มารวมกันทำสิ่งเหล่านี้กับการทำงานครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่า ปัญหานี้มีตัวตน และผู้อยากให้มีการดูแลหรือร่วมแก้ไขปัญหานี้ก็มีตัวตนด้วยเช่นกัน

ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้ง .. และผมเชื่อว่าเราจะพบกันใหม่แน่นอน :rolleyes:

ขอบคุณค่าพี่ปีบ บรรยายได้ซึ้งกินใจเช่นเคย

และ "เราจะพบกันใหม่อีกครั้ง" แน่นอนค่ะ :d

อ่านแล้วอิ่มเอมใจจ๊ะ
ได้ความรู้ พร้อมๆกับอมยิ้ม

ขอบคุณหม่อง+ย้ง ที่เสียสละเวลา เล่าเรื่อง น่ารักๆ ให้ฟัง

อ่านแล้วเหมือนได้ไปด้วย


จนกว่าเราจะพบกันใหม่

'Til our paths cross again..

เล่าเรื่องได้อย่างได้ใจเหมียนเดิมนะน้อง ขอบคุงที่แบ่งปันจ้า