มีข้อสงกะสัยในเรื่องการตกฉลามค่ะพี่น้อย พี่จ๋อม
 

หายแว้บไปนาน เข้ามาทีก็มาพร้อมปัญหาซะงั้น :p

เรื่องของเรื่องคือไก่ได้ดูรายการทางเคเบิลท้องถิ่นที่นี่ เค้ามีรายการ GM discovery ที่เป็นรายการตกปลาน่ะค่ะ แล้วเจอตอนนึงเป็นการไปตกปลาที่หมายเกาะเต่า แล้วมีภาพการตกฉลามหัวบาตร หรือเจ้า bull shark ขึ้นมาด้วย
ในรายการเค้าชี้แจงว่าบนเรือมีครูดำน้ำคนนึง (ขอสงวนชื่อไว้ก่อนละกันค่ะ) แจ้งว่าหมายนี้มีฉลามชนิดนี้อาศัยอยู่หลายตัว
เลยสงสัยว่าบ้านเรากฎหมายยังไม่ครอบคลุมฉลามเข้าเป็นสัตว์อนุรักษ์หรือเปล่าคะ ถึงสามารถตกได้:confused:

ป.ล. (ความคิดเห็นส่วนตัว) ที่ฉลามหายไปจากกองชุมพร เกรงว่าจะไม่ได้ไปอยู่ที่ทะเลอื่น แต่ไปอยู่ที่อื่นจริงๆละมั้งคะเนี่ย เช่นผนังบ้านใคร หรือชามซุป
ว่าไปก็ไม่รู้จะตกขึ้นมาทำไมนะคะ กินก็ไม่อร่อย เนื้อก็เหม็นๆ

ขอlink รายการอะไรที่ว่านี้ มาดูกันหน่อยซิ ว่าไอ้เจ้าครูดำน้ำที่ว่าเนี๊ยะ ...มัน ใคร!!! และเรื่องนี้ มันจริง หรือจ๊ะ

พยายามเซิร์จหาในยูทูบอยู่ค่ะพี่ป้ากบ เพราะมันเป็นรายการที่ไม่ได้ลงจอช่องปกติ แต่เป็นลงช่องในเคเบิลค่ะ ฟังเสียงพูดคุยและเสียบบรรยายในรายการถึงได้ทราบว่ามีคุณครูสอนดำน้ำไปด้วย มีหน้า(ตอนตกปลา) มีชื่อ(จากเสียงบรรยาย) ฟังแล้วเหนื่อยใจค่ะ เสียดายเหลือเกิน ถ้าอยู่ใต้น้ำ ป่านนี้เจ้าฉลามตัวนี้ทำเงินไปกี่ล้านแล้วไม่รู้ จากเงินที่นักดำน้ำเอาไปทิ้งทะเลเพื่อให้เห็นมันว่ายรอบๆกองหิน แต่ตกขึ้นมาทำเงินได้ไม่เท่าไหร่ คนตกก็ภูมิใจแว๊บๆแล้วก็ไปตกตัวอื่นๆต่อ เฮ้อ

ถ้าหาลิงค์ได้จะเอามาลงให้ดูนะคะ

บทสรุป ประเทศไทยเป็นประเทศที่ใช้ทรัพยากรในการท่องเที่ยว(รวมถึงทรัพยากรทางทะเลอื่นๆด้วย)อย่างสิ้นเปลืองและไม่คุ้มค่าที่สุด ปลาตัวนึงประเมินค่าไม่ได้ถ้ามันยังมีชีวิต แต่พอเป็นปลาตาย(ด้วยคมเบ็ด หรืออื่นๆ)เหลือแค่ตัวละไม่ถึงพัน ที่น่าเสียดายปลาที่มีค่าเหล่านี้บางตัวตายเพราะความคึกคะนองเท่านั้น

เสียดาย คำเดียวเลย เฮ้อ

น่าจะทรัพยากรแทบทุกอย่างมั้งครับ....

ที่ดินสวยๆ วิวดีๆ รัฐก็ออกกฎให้ใช้เพื่อการเกษตรเท่านั้น -> แล้วเกษตรกรที่ใช้พื้นที่ก็ขายผลผลิตไม่ได้ -> ขาดทุน ไม่มีจะกิน -> กู้เงินนอกระบบ -> เดินขบวน -> รัฐก็ต้องเข้าไปรับซื้อ -> ซื้อมาก็เสียงบประมาณในการเก็บรักษา -> เก็บไว้สักสองสามปีผลผลิตก็เน่าเสีย -> ทำลายทิ้ง -> กลับไปแก้ปัญหาเจ้าหนี้โหดด้วยการออกเงินช่วยเหลือดอกเบี้ยต่ำ (ต่ำกว่าที่ไปกู้ต่างประเทศมาใช้จ่ายอยู่ทุกวันนี้ด้วยซ้ำ)

ก็เป็นวงจรอย่างนี้มาไม่รู้กี่สิบปี แต่ก็ไม่เห็นว่าจะทำยังไงกันได้ ก็ยังคงใช้ทรัพยากรไปในทางที่ไม่คุ้มค่าอยู่นั่นแหละ

ทำไมถึงไม่อนุญาติให้พัฒนาเพื่อการท่องเที่ยว -> นักท่องเที่ยวไทย และต่างชาติมากมาย -> คนไทยมาเที่ยวก็กระจายรายได้ ต่างชาติมาเที่ยวก็ได้เงินเข้าประเทศ -> ผู้ประกอบการได้กำไร -> รัฐจัดเก็บภาษีได้

เฮ้อ.... เมืองไทย

คิดมากปวดหัวครับพี่ติ่งชาย ตราบใดที่ผู้กุมอำนาจสูงสุดเป็น รัฐมน...มั่ว ไม่ใช่ประชาชน ในทุกกระทรวงเลย และตราบใดที่อำนาจยังไม่กลับมาอยู่ในมือคนตัวเล็กจริงๆ

อย่างกระทรวงท...ที่มีปัญหาอยู่แทบในทุกหน้ากระดานของเวบนี้นั่น เขาเคยเข้าใจคำว่าทรัพยากรธรรมชาติ และการยอมรับฟังความรู้จากลูกน้องของเขาบ้างไหม เขามีลูกน้องที่เก่งระดับเทพอยู่เต็มกรม เต็มกระทรวง แต่พอถามความเห็นมา ลูกน้องเสียงมันเบากว่าฝรั่ง เบากว่าผู้ใหญ่กว่า และเบากว่าเสียงกระเป๋าตังค์ตกหรือปล่าว ไม่รู้ดิ แต่ที่เคยได้รับฟังความคิดจากปากเจ้าตัว


ผมกลุ้มครับ

ปล. พวกเขาจะตัดสินใจอะไร พวกเขาไม่เคยถามข้ามกระทรวงที่นั่งในสภาข้างๆกัน ห่างไม่กี่ก้าว ไม่เคยช่วยกันคิดเพื่อประเทศบ้างเหรอ หรือแค่คิดว่า วันนี้เราอิ่มยังวะ? เศร้าแทน

การต่อสู้กับความเข้าใจที่ผิดๆและความเชื่อที่ฝังลึกเป็นเรื่องยากและใช้เวลาแน่นอนครับ ..

ปัญหาการล่าฉลามเป็นปัญหาระดับโลกและการรณรงค์เรื่องนี้ก็เป็นการรณรงค์ระดับโลกเช่นกันครับ แต่ถึงแม้จะมีความพยายามมากแค่ไหน เสียงเล็กๆก็อาจจะ "เบาเกินไป" หรือ "ไม่ดังพอที่จะได้ยิน" ..

ผมมองไม่เห็นสูตรสำเร็จที่จะจัดการเรื่องตรงนี้ได้ นอกจากช่วยกันบอกต่อ ช่วยกันสู้กันต่อไป วันนึง ความคิดของคนอาจจะเปลี่ยน หันมาต่อต้านและประณามการกระทำเหล่านี้

และเสียงเล็กๆแต่ละเสียงที่ช่วยตะเบ็งร่วมกันอาจไม่หยุด อาจจะดังพอที่จะได้ยินก็เป็นได้นะครับ

เศร้าครับ เหมือนๆกับเสียงของกลุ่มอนุรักษ์ทุกๆกลุ่มจะอยู่ในโทนเสียงเบา เพราะเสียงท้องร้องและเสียงเงินจะดังเกินไป

เคยได้ยินไหมว่ามีคนต่อต้านกลุ่มต่อต้านการกินหูฉลาม เคยได้ยินไหมว่ามีกลุ่มคนต่อต้านกลุ่มต่อต้านการล่าวาฬและโลมา และอีกหลายๆกลุ่มต่อต้านคนที่เห็นคุณค่าของสิ่งอื่นที่นอกจากตัวเอง

กลุ่มคนเหล่านี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง แม้เราจะร้องดังขนาดไหน เราพยายามปลูกจิต ให้ความรู้ขนาดไหน ตั้งแต่เยาวชนเลย เยาวชนพันคนเห็นด้วยกับเรา แต่เมื่อเขาโตขึ้น เสียงท้องเขาเริ่มร้อง แทบจะไม่เหลือใครเลยที่ยังสนใจสิ่งที่เขาปกป้องมาตั้งแต่เด็ก เพราะเสียงเราเบาเกินไป หรือไม่ก็ไม่เสนาะหูเขาเลยไม่สนใจ

ทุกวันนี้ "ภาพ" มันออกมา เป็น อย่างนั้นจริงๆนะ เสียงของการอนุรักษ์ มักจะมาทีหลัง กว่า "ความต้องการ" ของมนุษย์
เราต่างก็เหนื่อยใจ ที่คิดว่า อนาคต จะเป็นอย่างไร

.....แต่
.....อย่าลืมว่า

....ทุกสิ่ง ทุกอย่าง จะไม่อยู่อย่างนี้ มันจะมีการเปลี่ยนแปลง ไป....

คิดว่า สิ่งที่เราน่าจะต้อง คำนึงถึง คือ การเปลี่ยนแปลง นั้นๆ จะเปลี่ยนไปในทาง ไหน ..จะเลวลง หรือ ดีขึ้น

ซึ่งทั้งนี้ ก็ ขึ้นอยู่กับ "เสียงของการอนุรักษ์" ต้องอย่าดับไป และ เราต่าง ก็ไม่ทิ้งความหวัง ว่า พรุ่งนี้ จะ ต้อง ดีขึ้น

กด like ให้ครับ