ดนตรี จากราวไพร
 

มีโอกาสได้ไปสัมผัสบทเพลงที่ควบคุมวงโดยวาทยากรแห่งราวไพร

บรรเลงโดยนักดนตรีนิรนาม

ทั้งบทเพลงหวาน ปนเศร้า

หรือบทเกรี้ยวกราด โหดร้าย

หรือเพียงเสียงกระซิบ ของสัมผัสแห่งสายลม ที่ไม่มีใครบอกได้ว่าความกราดเกรี้ยวของสัญชาติญาณแห่งความอยู่รอด จะกรรโชกมาเมื่อไร

ผืนป่าแห่งนี้อาจมีทั้งนักบุญ และ เพชรฆาต ในร่างเดียวกัน

เป็นลมหายใจ ให้แผ่นฟ้า

เป็นผืนผ้า ห่มแผ่นดิน

ด้วยน้ำมือมนุษย์ ที่ตัดทำลาย ผืนผ้าห่มคลุมโลกผืนนี้ สร้างความแห้งแล้งที่สุดท้าย ก็ทำลายตัวเอง

เป็นบทเพลงที่เศร้ากว่าบทเพลงแห่งราวไพร เพราะบรรเลงด้วย กิเลศ และความไม่รู้พอ

สัตว์หากินพออิ่ม แต่คน หาเกินอิ่ม เพื่อ ตอบสนองกิเลศ อันไม่เคยพอ

"จะมีประโยชน์อะไร หากเราได้โลกทั้งโลกไว้ในครอบครอง แต่ต้องสูญเสียวิญญาณไป "

คงต้องรอให้คนรุ่นหลัง ได้เรียนรู้ จากบทเรียนนี้

เพื่อจะรัก และปกป้อง ธรรมชาติ อันเป็นมรดกผืนสุดท้าย