28 เมษายน 2552 ตื่นเช้ามากเพราะกลัวว่าน้ำจะไม่ไหล ทำภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ไปกินข้าวกัน วันนี้จะมีการดำน้ำ 2 ไดร์ฟติด ตื่นมาอากาศเมาบกก็ดีขึ้นแล้ว เราก็เตรียมตัวที่จะลงไปสู่ทะเลอีก ไดร์ฟแรกของวันนี้ฉันสอบแล้วก็สอบ สอบจนหมดแล้ว ครูบอกว่าไดร์ฟที่ 2 จะพาเที่ยว เย้ๆๆๆ พอขึ้นจากไดร์ฟแรกหนูก็รู้ตัวแล้วว่าเมาบกอีกแล้ว ไม่ไหว อยากจะอ้วก แต่เห็นเพื่อนๆถ่ายรูปกันหนูก็ไม่ยอมน้อยหน้า ถ่ายบ้างดิ๊ แล้วพักได้แปบเดียวก็ลงสู่ไดร์ฟสุดท้ายแล้ว ปกติกลุ่มของหนูบัดดี้จะไม่ค่อยอยู่เป็นคู่เท่าไหร่เพราะจะมัวๆไปแต่ไหงวันสุดท้ายกลับคู่ได้ซะงั้น และ2 ไดร์ฟสุดท้ายให้ไปเป็นคู่ แต่ก็เป็นกลุ่มใหญ่นะแหละ แต่วันสุดท้ายนี้จะโดนทั้งฟินตีหัว มือปัดหน้ากาก และอะไรอีกมากมาย แล้ววันนี้ก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตแปลกใหม่แต่ไดร์ฟสุดท้ายไม่ค่อยมีอะไรให้ดูเท่าไหร่ ดำไปดำมา บัดดี้ฉันหาย มองซ้ายมองขวาไม่เจอ พระเจ้า!!ตินไปไหน ตกใจแทบแย่ที่แท้เขาลงไปเก็บขยะ ไม่บอกไม่กล่าว แล้วเราก้ขึ้นมาข้างบนก็เที่ยงกว่าๆแล้ว พอถึงฝั่งพี่ๆก็ให้กินข้าวเลย ไม่ต้องอาบน้ำเพราะมีกิจกรรมต่อ
วันนี้มีกีฬาพิสดารมากมายให้พวกเราได้เล่นเพิ่มชิพและตัดชิพได้หน้าตาเฉย กติกาที่เผลอโหดร้ายเกิ๊น มีกีฬาส่งยาง เป่ายิ่งฉุบ เกมวิ่งเปี้ยวผ้าถุง แล้วก็อีกมายมาย ฮาที่สุด เล่นเกมส์จบก็ซื้อของกินกัน แล้วก็ปล่อยเป็นเวลาคิดการแสดง แต่พอจะขึ้นไปอาบน้ำน้ำก็ไม่มาแงๆๆ เซ้งอ่า เราเลยได้อาบน้ำ 3 ขวด ขวดขนาด 05. ลิตร พระเจ้า!! เท่านั้นก็บ้าตาย พออาบน้ำอาบท่าเสร็จแต่ละกลุ่มก็รวมตัว ทะเลาะกันบ้าง ตีกันบ้างสีสันของกลุ่มดี 55+ อาทิตย์ที่กำลังตกของวันนี้สวยงามมาก เป็นแสงสุดท้ายที่งดงามจริงๆ ขณะที่พวกเรากำลังทำงานกันอยู่นั้นพวกเราก็ต้องรีบไปกินข้าวก่อน กับข้าววันนี้อลังการมาก มีปู หอย กุ้ง ปลาหมึก และอีกมากมาย เยอะกว่าทุกวันที่เคยมี มีสับปะรดแสนหวาน แล้วเราก็สุขใจกับอาหารค่ำนี้
เมื่อเรียบร้อยแล้วเราก็ไปนั่งตรงเวทีใหม่ เตรียมการประกวดเทพีและประกวดโครงการ เริ่มที่การให้เทพีเดินโชว์ตัว แล้วก็กล่าวทักทาย จากนั้นก็ถ่ายรูปแล้วจึงเสนอโครงการ โครงการแต่ละโครงการก็เก่งเหมือนกันแหล่ะ เทพีอะตอมก็ชนะไปค่า มีการเปิดเพลงให้น้องๆเต้นกันพอสนุกสนาน แล้วก็มีการแสดงของแต่ละกลุ่ม ทุกกลุ่มแสดงได้ลื่นไหลดี และทีมกุ่ย(พี่สต๊าฟ)ก็ยังกุ่ยกันจนนาทีสุดท้าย 55+ ชิบ ปี้ชิบ ปี้ชิบปี้ชิบ.... จากนั้นก็เข้าสู่พิธีอำลาดูภาพตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนถึงเวลานี้ แล้วก็จับมือเป็นวงกลมพูดแสดงความรู้สึกความประทับใจที่มีต่อเพื่อนต่อท้องทะเล ก่อนจะลาจากกันในพรุ่งนี้ทำไมมันเศร้าจัง หนูไม่ได้พูดอะไรออกไป คงเป็นเพราะว่าพูดไม่ออกมั้ง กลัวพูดแล้วคงร้องไห้ สิ่งที่หนูรู้สึกในตอนนั้น หนูรู้สึกว่า มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เรา ต่างคนต่างที่ต่างความคิดต่างนิสัย จะมารวมตัวเพื่ออยู่ด้วยกัน เวลา 7 วันเหมือนมันจะยาวนาน แต่เอาเข้าจริงๆมันดูสั้นเหลือเกิน แล้วจากพรุ่งนี้ไปใครจะร้องเพลงให้ฟังล่ะ แล้วหมิงจะมีคนให้ขี่หลังไหม แล้วหนูจะทะเลาะกับใครที่ไหน แล้วจะแย่งกุ้งใครดี ไม่มีโมที่น่ารักมาเทคกันอีก ความรู้สึกเหล่านี้มันทำให้จุก น้ำตาที่คิดว่าคงไม่ไหลแต่มันก็ไหลออกมาเสียมากมาย
จากนั้นก็เป็นการผูกข้อมือใต้แสงเทียนจากท่านผู้ใหญ่และพี่ๆกุ่ย หนูมีความรู้สึกอยากจะให้โลกหยุดหมุน แล้วหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้สักหน่อย แต่คงเป็นอย่างนั้นไม่ได้ แล้วพอผูกข้อมือเสร็จเราก็ไปปล่อยโคมกัน ตอนนั้นจำไม่ได้ว่าอธิษฐานอะไรไป เกาะยามนี้ดูช่างสุขสันต์ที่สุด เสียงคลื่นกระทบฝั่งแสงดาวระยับ แสงโคมพราวตา มีเธอกับฉัน เพื่อนกันมากมายที่ตรงนี้ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทะเลเป็นอะไรที่มากมายกว่าน้ำเค็มๆ เป็นมันเป็นบ้านและเป็นหัวใจของเรา for sea ทุกคน เราจะยังคงดูแลมันต่อไปตราบใดที่ยังมีทะเลให้เรารักษ์ คืนนี้หนูไม่ได้รีบนอน เรานั่งเขียนโปสการ์ดให้เพื่อนๆ เขียนสมุทรบันทึกให้เพื่อนๆ นั่งคุยกัน จนเกือบสว่างครูก็ไล่ให้ไปนอน...........
|