ถ้านึกถึงลุงสุพจน์หรือว่าลุง Milo สิ่งแรกที่นึกถึงคือ คุณลุงใจดีที่คอยเป็นห่วงน้อง ๆ เสมอ
ลุงยิ้มแย้มแจ่มใส นอบน้อมเป็นกันเอง และไม่ถือตัวเลย
วันแรกที่รู้จักลุง ก็ตอนลุง ไปออกทะเลเรียน Open Water
และผมกับเจ้าจิ ก็ไปดำน้ำเล่น ๆ กับพี่ ๆ ที่ชมรมหรือที่เรียกกันว่า fun dive
แต่ว่าผมไม่รู้หรอกว่าลุงเป็นใคร และทำอาชีพอะไร แต่ที่สะดุดตาคือระหว่างพักน้ำ
ลุงไปเอามีดมาปอกแตงโม และสัปปะรดในระดับที่เรียกว่าชำนาณมาก ๆ
ก็เลยแซวลุงเล่น ๆ ว่าปกติลุงขายผลไม้หรือเปล่าครับ
ลุงตอบแบบยิ้ม ๆ ว่า ป่าวหรอก ก็หัดไว้ ฝึกทำให้ป้าเค้า
เค้าเหนื่อยมามากแล้ว อะไรที่ทำได้ลุงก็ทำ ให้เค้าสบาย แปบเดียวก็ชำนาญ
เค้าลำบากเพื่อเรามาเยอะแล้ว ... แล้วลุงก็หัวเราะ
ผมรู้สึกประทับใจลุงตั้งแต่วันนั้น
พักว่าง ๆ ช่วงนั้นเจ้าจิสนใจเรื่องการบิน ลุงก็เล่าให้ฟังอย่างสนุกสนานและไม่รู้เบื่อ
ระหว่างที่เรียนผมก็สังเกตุว่าลุงเรียก อาจารย์ทุกคน แล้วก็คอยสอบถามเสมอว่า
ดีหรือยัง หรือว่าครูทำได้ยังไง ผมทำผิดตรงไหน
แล้วยังบอกว่า ว่างๆ เอ็กซ์ นายสอนเราบ้างนะผมก็ยังหัวเราะอยู่เลย
ห่างกันไปเป็นปี มารู้อีกทีว่า ลุงเปลี่ยนมาดำน้ำกับ SoS แล้ว
มาคุยกับลุงตอนหลังถึงรู้ว่า ลุงไม่อยากดำน้ำเล่นแล้ว อยากทำอะไรเพื่อทะเล
ลุงชวนไปดำ nitrox ไปดำน้ำจืด อะไรอีกหลายอย่าง
และที่สำคัญลุงยังบ่นว่า อ้วนแล้วนะเอ็กซ์ ลดน้ำหนักได้แล้ว ลุงเป็นห่วง
แม้แต่ตอนวันเกิดที่ผ่านมา ลุงก็ยังบอกอยู่
ความมีน้ำใจและใส่ใจต่อคนรอบ ๆ ข้างลุงเผื่อแผ่ไปถึงทุกคนเสมอ ....
จำได้ว่าสัญญากับลุงไว้ที่สนามบินภูเก็ตว่า จะไปดำน้ำกับลุงบ่อย ๆ ก่อนแยกย้ายกันไป
ไม่นึกว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ดำน้ำกับลุง
บางคนโลกนี้ก็โหดร้าย ... แต่มันก็แอบเตือนเราทุกคนที่ยังอยู่ว่า
เรายังไม่ได้ทำอะไรให้คนที่เรารักหรือยัง เพราะว่าวันพรุ่งนี้ก็อาจสายเกินไป
หลับให้สบายนะครับลุง
|