[ดอกหญ้า]

วันที่จะกลับบ้าน...


เช้าตรู่ของวันก่อนกลับ... พี่ราชนำน้อง ๆ พี่ ๆ สุนทรีย์ด้วยการเขียนไปรษณียบัตรและวาดรูปส่งให้ตัวหรือใครก็ได้...

มุมส่วนตัว... สวยไม่สวย... ก็สวยในสายตาเจ้าของ card ค่ะ...

ระหว่างทุกคนวาดรูปทำ card อยู่... เสียงกระซิบจากพี่เลี้ยงคนหนึ่งบอกทีมงานว่า... น้องคนหนึ่งหากระเป๋าไม่เจอค่ะ... แล้วในกระเป๋ามีอะไรบ้างค่ะ... ถามน้องบอกว่ามีกระติกน้ำอย่างเดียว... เอ้าทีมงานช่วยกันหาค่ะ...

ในห้องก็ไม่มี... ร้านอาหารก็ไม่มี... ถามบนเรือก็ไม่มี... สรุปเอาชุดสำรองที่เหลือให้น้องไปแล้วกันค่ะ...

ก่อนขึ้นรถ... อย่าลืมใส่เสื้อตัวที่ระบายสีกันด้วยนะคะ...

และแล้ว... มีเสียงพร้อมน้ำตาของน้อง... พี่ค่ะเสื้อหนูอยู่ในกระเป๋าที่หาไม่เจอด้วยค่ะ... จนปัญหาค่ะทีนี้... น้ำตาก็ไหลไม่หยุด...

น้องเอย... ไม่เป็นไรเดี๊ยวพี่มีเสื้อสำรองให้ค่ะ...

แต่ก่อนที่น้องเปลี่ยนเสื้อสำรอง... ก็มีเสียงตะโกนว่า... เจอกระเป๋าแล้ว... มันโดนกระเป๋าใบใหญ่อีกใบหนึ่งทับอยู่... รอยยิ้มเริ่มกลับมาพร้อมความโล่งใจของพี่...

โถเอย... เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเลยน้อง...

ก่อนขึ้นรถกลับก็ไม่ลืมพาน้อง ๆ พี่ ๆ ไปสวัสดีคุณยายเจ้าของที่พักแสนใจเลี้ยงดูปูเสื่อพวกเรา...

นั่งรถไปดูความหลากหลายของปลาและการแสดงของแมวน้ำ, สิงโตทะเล (ใช่ไหมค่ะพี่ SOS) ที่ราชมงคลฯ

ข้าวกลางวันที่ร้านเลตรัง (มื้อนี้กินข้าวเหนียว, ส้มตำ, ไก่ทอด+อาหารทะเล)

บ่ายพาน้อง ๆ ไปเดินสวนพฤกษศาสตร์ทุ่งค่ายฯ ประทับใจกับการเดินบนสะพานเชือกดูไม้เรือนยอดสุดสูง ซึ่งโดยปกติจะไม่ได้เห็นจริง ๆ น้องถามเรื่องต้นไม้ต้นเล็ก ๆ บนต้นไม้ต้นใหญ่ ๆ ที่มีโอกาสได้เห็นน้อยมาก เพราะมันอยู่บนไม้เรือนยอดอย่างนี้ ชอบมากค่ะ...

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟยังมีโปรแกรมแถมจากผู้ใหญ่ใจดีเหมารถสองแถว (เล็ก) พาไปตระเวนไหว้พระ, สักการะอนุสาวรีย์ผู้ที่มีความสำคัญของจ.ตรัง, และสุดท้ายพาไปเที่ยวบ้านคุณชวน (อดีตนายกรัฐมนตรี) ก่อนพากลับมาส่งที่สถานีรถไฟ กินโรตีกรอบ+ไก่ย่าง...

อำลาจ.ตรังด้วยภาพถ่ายหมู่ที่สถานีรถไฟ จ.ตรัง พร้อมไหว้ขอบคุณ และโบกมือลาผู้ใหญ่ใจดีที่มาส่ง... จนรถไฟเคลื่อนขบวนออกกันเลยทีเดียว...

พี่น้อย, พี่จ๋อม, พี่เจ้าของร้านเลตรัง (ทุกท่าน), และท่านอื่น ๆ ที่ต้องขออภัยหากไม่ได้เอ่ยนามเพราะตัวเองเป็นคนความจำชื่อไม่ค่อยเก่งค่ะ... แต่มีความรู้สึกที่ดีค่ะ... อบอุ่นค่ะ...

ส่วนบนรถไฟคงไม่ต้องบรรยายเพราะหลังจากอยู่ด้วยกันมา 5 วัน ความวุ่นวายและห่าง ๆ ในวันแรกกลับเป็นความวุ่นวายที่แนบสนิทพูดคุยกันรู้จัก (เกือบทุกคน) แม้จะจำชื่อไม่ได้แต่ก็ไม่มีเดินผ่านโดยไม่ทักทาย... คุยเล่น... ตลอดระยะทางและเวลา... ที่หมดลงบนที่นอนของแต่ละคน...