[แม่หอย]

หลาย ๆ คนอาจจะบอกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเห็นกันอยู่บ่อย ๆ เสียดายทำไม ข้าวจานละไม่กี่บาท
ถ้าทั้งประเทศไทยนี้มีแค่คุณคนเดียว คำพูดนี้อาจจะถูกต้อง
แต่ประเทศเทศไทยของเรานั้น มีถึง 60 กว่าล้านคน

ถ้าลองสมมติให้ทุกคนในประเทศกินข้าวเหลือแค่เพียงมื้อละเม็ด
ลองคิดดูสิ ว่ามันจะมากมายแค่ไหน

1 มื้อ = 60 ล้านเม็ดข้าว!
2 มื้อ = 120 ล้านเม็ดข้าว!!
3 มื้อ = 180 ล้านเม็ดข้าว!!!!!!!

นี่แค่เพียงวันเดียวเท่านั้น ยังมากถึงขนาดนี้
แต่นี้พวกคุณกินข้าวเหลือกันมากกว่า 1 เม็ด และทำทุก ๆ วัน
มันจะมากมายขนาดไหน กับเม็ดข้าวที่ต้องถูกทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์

ชาวนาผู้ยากไร้ ต้องตากแดด ตากลม เสียเหงื่อมากมาย ในระยะเวลาหลาย ๆเดือน เพื่อปลูกข้าวมาให้พวกเรากิน

กลับกลายเป็นว่า เมล็ดข้าวจำนวนมากมายเหล่านั้น กลับถูกนำมาเททิ้งอย่างเปล่าประโยชน์
เพราะพฤติกรรมการกินที่แย่ ๆ ของเรา แต่ชาวนากลับไม่มีข้าวกิน ต้องอดมื้อ กินมื้อ
ไม่รู้สึกสงสาร ชาวนาบ้างหรือ?

พูด ๆ ไป ก็นึกถึงสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ญี่ปุ่นกำลังอยู่ในช่วงสงคราม
ถ้าพ่อแม่เห็นลูกกินข้าวเหลือนะ ก็ตีลูกซะเกือบตาย เพราะช่วงนั้นข้าวปลาอาหารมันหายาก
เลยต้องประหยัด และเห็นคุณค่าในของทุก ๆ สิ่ง หวังว่าประเทศไทยคงไม่อยากจะเป็นแบบนั้นบ้างนะ...

ถ้าเรารู้ตัวว่าตัวเราเป็นคนกินมากน้อยขนาดไหน ก็น่าจะตักข้าวในปริมาณที่เรากินอิ่ม
ไม่ใช่ตักแบบไม่คิด เพราะไม่มีใครมากินข้าวเหลือต่อจากเราหรอก

ทุกครั้งที่ฉันเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะอิ่ม ในขณะที่ข้าวเหลืออยู่ประมาณ 3-4 คำก็จะหมดจาน
ฉันจะท่องไว้ในใจตลอดว่า "ยังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องอดอาหารมื้อนี้ อีกนิดเดียว จงฝืนกินให้หมด!!"

แล้วฉันก็กินอาหารหมดทุกมื้อ แต่ถ้าครั้งไหนมันเหลือเยอะจริง ๆ ฉันก็จะยกจานข้าวขึ้นหัว
พร้อมกับอธิษฐานขอขมาพระแม่โพสพ ก่อนจะเทเศษอาหารทิ้งด้วยความรู้สึกแย่ ๆ (ฉันเป็นแบบนี้จริงๆ)