[Super_Srinuanray]

ผมเป็นอีกคน ที่ได้มีโอกาสรู้จักกับลุงไมโล นี่ก็ผ่านมาได้ปีนึงเต็มๆ นับจากทริปsosเกาะเต่า พ.ค 52

จำได้ว่าทุกเช้าตรู่ จะเห็นลุงนั่งทอดหุ่ยเป็นคนแรกอยู่ก่อนแทบทุกครั้งไป โชคดีครั้งนั้นของผมคือได้นั่งคุยกับลุงไมโลเป็นคนแร กของวันทุกครั้งไป

รู้สึกตัวอีกที ลุงยังสนุกกับการพูดและหัวเราะโล่งๆให้ผมฟังกับเรื่อ งราวต่างๆที่ลุงได้ไปพบเจอมา ผมดักคอว่า ตื่นเช้าขนาดนี้จะดำน้ำไหวมั๊ยนี่ คำตอบนี้ผมว่าหลายคนทราบแล้ว ขอข้ามไป และแน่นอนบทบาทของผม...เป็นผู้นั่งฟัง อีกครั้ง

แปลกใจครับ ที่แทบทุกได้ว์ ลุงไมโลไม่มีอาการเหนื่อยอ่อนให้เห็นแม้แต่ครั้งเดีย ว กลับตรงข้าม และต้องทึ่งเมื่อได้ว์หนึ่งในทริปนั้น ลุงไมโลได้พบฉลามวาฬครั้งแรก ลุงคงลืมตัว สับฟินนำหน้าLeadแบบไม่ไหลย้อนกลับมาดูใจLeadกันเลย

ขึ้นมาบนผิวน้ำ ขำก็ขำ ห่วงก็ห่วง เออเน๊าะ!! ลุงแกไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนเนี่ย

ประทับใจในอัธยาศัยที่มองโลกในแง่ดีอยู่ตลอดเวลา เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ตื่นตัวและตื่นเต้นในกิจกรรมที่อยู่ข้างหน้าอย่างเต็ มกำลัง สิ่งที่ทำด้วยใจของลุงนั้น รู้สึกได้ครับ ยกตัวอย่างตอนย้ายลอบที่กองสามเหลี่ยม ตอนนั้นเราต้องทวนกระแสน้ำลงไป วางนิ่งๆที่ลานทรายเบื้องล่าง ทุกอย่างออกมาด้วยดีไม่มีที่ติ ใจและร่างกาย ถ้าไม่พร้อมจริงๆ คงลำบากแน่

ลุงไมโลพิสูจน์แล้วว่า กฎกติกาบางอย่าง ว่าด้วยข้อจำกัดทางอายุ คงต้องมีข้อยกเว้นกันบ้างแล้ว

ผมยังคุยเล่นๆ กับพี่จิ๋วว่า ลุงน่าจะไปเป็น Ins.นะ และคงจะเป็น Ins.ป้ายแดงคนแรกในเมืองไทย ด้วยวัยขนาดนี้



น่าเสียดายเหลือเกิน การจากไปอย่างไม่คาดคิดคาดเดาด้วยอุบัติเหตุนั้น ส่วนตัวผมรู้สึกว่า ช่างไม่คู่ควรกับลุงเลยจริงๆ



ฤาด้วยคำพูดของลุงที่ว่า " เวลาผมเหลือน้อยแล้ว...ต้องรีบหาความสุขกับสิ่งที่ผม รักให้มากที่สุด " อาจไม่ได้หมายถึงการอยู่มานาน หากเป็นว่า ทุกคนเหลือเท่ากันต่างหาก " จะทำอะไรก็รีบทำซะ จะได้ไม่เสียดายภายหลัง " คำนี้หลายคนคงคุ้นๆนะ



เป็นเกียรติกับผมอย่างยิ่งครับ ที่ได้ดำน้ำด้วยกันกับลุงไมโลครับแม้เป็นเพียงเสี้ยว นึงก็ตาม และ เชื่อเหลือเกินว่าอีกภพหนึ่ง ลุงกำลังหาอะไรสนุกๆทำอยู่แน่... ครูพล


ปล.สนุกแค่ไหน ไม่ต้องมาบอกนะครับ