[แม่หอย]

ในอดีตตอนเริ่มดำน้ำ (skin diving) ใหม่ๆ เคยเจอปัญหาเดียวกันคืออยากดำลงไปแต่มันดำไม่ลง ใส่หน้ากากดำน้ำว่ายน้ำดูปลาดูปะการัง เห็นทากทะเลขาวจุดดำตัวน่ารักเกาะกินฟองน้ำสีม่วง อยากลงไปดู ตะเกียกตะกายอย่างไรก็ดำไม่ลง มีน้องบอดี้การ์ดชายหนุ่มล่ำสันซึ่งว่ายน้ำดำน้ำเก่งยังกะปลา 2 หนุ่มช่วยดึงลงไปก็ดึงไม่ลง กดหัวไหล่ให้ดำลงไปก็ไม่ลง มุดลงน้ำไปได้แผล็บเดียวก็ลอย ลากสองหนุ่มลอยขึ้นมาด้วย เหนื่อยกันแทบตาย..
ในที่สุดมัน เอ่อ.. ไอ้น้องชายสองคนนั่นมันรวมหัวกันลงเท้าเหยียบไหล่พี่แม่หอย (สมัยนั้นเราเรียกว่ากระทืบ) ให้จมลงไปซะ ลงไปได้ก็เกาะก้อนหินใต้น้ำกลั้นใจพักหนึ่ง ดูทากน้อยจนชื่นใจ พอปล่อยมือจากก้อนหินก็ลอยฟ่องคืนมายังผิวน้ำตามเดิม

ทีแรกเราเป็นคนที่ตาแหกมากอยู่ แต่นับแต่บัดนั้น ได้คิดและมั่นใจว่า มนุษย์เรานี้ถ้าไม่สติแตกแล้ว โอกาสจมน้ำเองมีน้อยมาก เนื่องจากตัวเราล้วนเป็น positive bouyancy ไม่มากก็น้อย ขนาดแม่หอยไร้ไขมันยังลอยได้ขนาดนั้น ดูแลตัวเองอย่าให้สำลักน้ำเข้าปอดได้ก็ไม่ต้องกลัวจม เพราะขนาดอยากดำลงไปยังไม่จมเลย จึงทำให้กล้าที่จะว่ายน้ำดำสนอร์เกิ้ลเล่นเป็นวันๆ ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เก่งเลยค่ะ และพัฒนามาเป็นใส่เข็มขัดตะกั่ว 2 ก้อน เพื่อถ่วงตัวเองให้ดำลงได้ในระยะแรกๆ

น้องสาวของตัวเอง ไปเที่ยวเกาะเต่าด้วยกัน ก็ถูกจับถอดชูชีพ(แบบที่ใช้ลอยผิวน้ำ)ใส่เข็มขัดตะกั่ว หัดดำน้ำลงไปดูโน่นนี่กัน ทีแรกน้องโวยวายว่าเรามีแผนกำจัดคนแย่งมรดก อิอิ แต่ตอนหลังดำขึ้นดำลงกันเป็นที่สนุกสนาน

ใช้ตะกั่วถ่วงทั้งๆ ที่ดำแบบตัวเปล่าอยู่ระยะหนึ่ง พอดำน้ำเป็นแล้ว รู้จักการควบคุมลมหายใจ ก็จะสามารถลงได้โดยไม่ต้องถ่วงตะกั่วแล้วค่ะ