[สายชล]

สี่ทุ่มเศษแล้ว ขณะที่โคมลอยลูกที่ 5 ยังยิงพลุดังปึงปังอยู่บนฟากฟ้าไกลลิบ และยังมีโคมลอยอีกนับสิบลูก กำลังจะถูกจุดต่อเนื่องไปจนรุ่งสาง....เราต่างเดินกันเป็นคู่ๆ ฝ่าฝูงชนที่หนาแน่นบนถนนที่ผ่ากลางงาน จากซุ้มที่เรานั่งทางด้านใต้ มุ่งไปทางประตูด้านทิศเหนือ เพื่อขึ้นรถกลับโรงแรมที่พัก


รวมเวลาราว 5 ชั่วโมง นับจากเรามาถึงสถานที่จัดงาน จนเดินออกจากงาน แต่เรากลับไม่รู้สึกง่วงหรืออ่่อนเพลียกับการใช้เวลาไปหลายชั่วโมง ทั้งนี้ อาจจะเป็นเพราะเรารู้สึกสนุกสนานเพลิดเพลินเจริญใจ กับการได้นั่งพูดคุยกันระหว่างนั่งรอดูโคมลอย...เรารู้สึกตื่นเต้น และประทับใจไปกับโคมลอยสวยๆ ที่ถูกปล่อยลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า...และที่สำคัญ เรารู้สึกหลับไม่ลง ทั้งนี้เพราะมีกลิ่นฉุนจัดของแอมโมเนียธรรมชาติ โชยตามลมขจรขจายมาจากห้องน้ำด้านหลังซุ้ม ซึ่งทำให้เราตาสว่างได้ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บริเวณนั้น....

นับเป็นโชคดีของพวกเราเป็นอย่างยิ่ง ที่การไปร่วมงานเทศกาลโคมลอยที่ตองยีครั้งนี้ ผ่านไปด้วยความสุขสนุกสนาน และปลอดภัยดี ฟ้าดินก็ช่างเป็นใจ อากาศเย็นสบาย แม้ฟ้าจะครึ้มก็ไร้ฝน


แต่น่าเศร้า ที่คนอีกหลายคนทั้งก่อนและหลังจากวันที่เราไปเที่ยวงานนี้แล้ว ไม่ได้โชคดีเหมือนกับเรา...

ข่าวที่เราได้รับในเย็นวันต่อๆมา หลังการไปร่วมเทศกาลโคมลอยที่เชียงตุงแล้ว ทำให้เราตกใจไม่น้อย....ในวันแรกของงาน (สามวันก่อนเราไปถึง) โคมลอยลูกหนึ่งได้เกิดระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง จาการอัดอากาศร้อนมากเกินไป เหตุการณ์นี้ มีผู้เสียชีวิตถึง 4 คน และบาดเจ็บอีกหลายสิบคน แต่มีการปิดข่าวกันเงียบเชียบ อีกข่าวหนึ่งก็คือ ในวันก่อนหน้าที่เราจะไปถึงหนึ่งวัน และหลังจากเราไปแล้วหนึ่งวัน เกิดอาหาศแปรปรวนพายุฝนฟ้าคะนอง และลมแรงมาก ต้นไมัเนื้ออ่อนหลายร้อยต้นหักเสียหาย แม้จะไม่มีใครบาดเจ็บล้มตาย แต่ในวันนั้นงานโคมลอยต้องถูกยกเลิกไปโดยปริยาย....


การระเบิดของโคมลอย ที่เมืองตองยีดูจะถือเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว เพราะปล่อยกันทีเป็นร้อยลูก จะระเบิดสักลูกสองลูกจนมีคนตายและบาดเจ็บบ้างก็ไม่เป็นไร ยังคงปล่อยโคมลอยกันต่อไป จากโบราณกาลจนมาถึงทุกวันนี้...