[สายชล]

ออกมาจากโพรงหินแล้วก็ต้องป่ายปีนต่อ...ดูภาพแล้วหวาดเสียวดีแท้ (แต่ตอนป่ายปีนกันนั้น ไม่ได้นึกกลัวอะไรกันเลย)






เราปีนไปนั่งรวมกันอยู่ในร่องระหว่างหินก้อนใหญ่...ฉันเพิ่งมาสังเกตว่าน้องไพโรจน์และน้องหมอฮวงหายไป ได้ทราบจากน้องอ้อยว่า น่าจะลงเขาไปแล้ว






แต่ไกด์ที่น่ารักบอกเราว่า มาถึงที่นี่แล้วทั้งที เราควรจะปีนขึ้นไปอยู่บนยอดหิน ที่สูงที่สุดของไวนาปิกชู...และแล้วเขาก็ชี้ให้เราปีนขึ้นไปนั่งบนหินก้อนที่อยู่สูงที่สุดในบริเวณนั้น และนั่นหมายถึงยอดที่สูงสุดของไวนาปิกชูด้วย ฉันกับน้องติ๋ว จึงค่อยๆถัดก้นจากร่องหิน ขึ้นไปนั่งอยู่บนยอดหินที่สูงที่สุดนั้นทันที แบบไม่มีอิดเอื้อน






จากนั้น...บัดดี้ของฉัน น้องก้อย และน้องอ้อย ก็ตามขึ้นไปนั่งอยู่บนหินก้อนเดียวกัน..