สองตายายช่วยกันฉุดช่วยกันดึง โดยมีไกด์คอยช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจให้เราไปตลอดทาง จนในที่สุด...เราก็ทะลุเมฆขึ้นไปยืนบนจุดสุดท้าย ที่เกือบจะถึงยอดเขาไวนาปิกชู
น้องๆอีก 5 คน...ส่งเสียงทักทายต้อนรับเรา ที่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นมาถึงจุดนี้ได้สำเร็จ
กว่าจะไปถึงน้องๆที่อยู่ด้านบนได้...ฉันจำเป็นต้องปีนขึ้นบันได.....แบบนี้...
และ...แบบนี้...
น้องๆต้อนรับเราด้วยผลสตรอเบอรี่่ป่า ที่ขึ้นอยู่บนลานหญ้าของระเบียง ซึ่งแต่เดิม น่าจะเป็นที่ที่ใช้ปลูกผัก หรือไม้ดอกไม้ประดับ...ช่างน่ารักเหลือเกินค่ะ ฉันเห็นแล้วแทบหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
__________________
Saaychol
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สายชล : 29-11-2012 เมื่อ 23:59
|