ปากบารา .......... ทางเลือกของการขนส่งทางทะเลของไทย ?

[สายน้ำ]

ได้ไปอ่านบันทึกของ อ.ศักดิ์อนันต์ ปลาทอง หรือ อ.บอย ที่ฝากไว้บน Facebook มา เห็นว่า พี่ๆน้องๆ SOS น่าจะได้รับทราบเรื่องราวเอาไว้ จึงขอนำมาแปะไว้ที่ห้องนี้ด้วย

หากใครมีความเห็นอย่างไร สามารถแสดงความเห็นได้เต็มที่ครับ อ.บอยเข้ามาอ่านเป็นประจำอยู่แล้ว



ทางเลือกของการขนส่งทางทะเลของไทย ......................... โดย Sakanan Plathong ณ วันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2011


ถ้าไม่สร้างท่าเรือน้ำลึกในหกจังหวัดอันดามัน แล้วจะไปสร้างที่ไหนดี

ในความคิดของผม สิ่งที่ดีที่สุด คือ ไม่ต้องสร้างครับ เราก็อยู่ของเราไปแบบพอเพียง การขนส่งทางทะเลของภูมิภาคที่ต้องการเส้นทางลัด ประหยัดค่าใช้จ่ายของกองเรือต่างชาติ จะเดือดร้อน ก็ปล่อยเขาไป เขาก็ไปเข้าคิวผ่านช่องแคบมะละกากันต่อไป สินค้าหลักของไทยก็ออกทางอ่าวไทยต่อไป

ปัญหาของการขนส่งทางทะเลของบ้านเรา คือ เส้นทางเข้ามาอ่าวไทย ถูกเพื่อนบ้านจับจองอาณาเขตทางทะเลไปจนหมดแล้ว แต่สิทธิการเดินเรืออย่างเสรีในเขตเศรษฐกิจจำเพาะของประเทศอื่นๆตามกฎหมายทะเล (UNCLOS) ก็ยังคงทำได้อยูํ่ ยกเว้นจะมีกรณีพิพาทระหว่างประเทศ

แต่ถ้าต้องการเส้นทางขนส่งทางทะเลข้ามมหาสมุทรทางฝั่งมหาสมุทรอินเดีย มีทางเลือกที่สำคัญ คือ การใช้เส้นทางข้ามพรมแดนระหว่างสองประเทศ เช่น ท่าเรือทวายที่พม่า เข้ามาทางตะวันตก เส้นทางนี้สำหรับการขนส่งน้ำมันและก๊าซธรรมชาติ ผ่านเส้นทางไหน จะแนวเดียวกับท่อก๊าซเดิมหรือไม่ ค่อยว่ากันอีกที หรือจะมีสินค้าทางรถด้วยหรือไม่ ต้องศึกษากันอีกที

ทางเลือกต่อมา คือ ปีนัง สงขลา ใช้กลไกทางภาษี และความร่วมมือระหว่างกัน เส้นทางนี้สำหรับการขนส่งสินค้า ท่อน้ำมัน จะมีหรือไม่ ค่อยศึกษากันอีกที ทุกวันนี้ก็รถคอนเทนเนอร์ ก็วิ่งกันพล่านอยู่แล้ว ที่ต้องปรับปรุง คือ เส้นทาง และกลไกการผ่านด่านตรวจระหว่างประเทศ ที่ด่านสะเดา ที่ต้องเจรจาร่วมกัน และปรับปรุงช่องทางผ่านของตู้คอนเทนเนอร์ใหม่ เพราะทุกวันนี้ แออัด และปะปนกันระหว่างรถยนต์ทั่วไปกับรถขนส่งสินค้า



ส่วนเส้นทางการขนส่งเส้นอื่นๆทางมหาสมุทรแปซิฟิค ที่ไม่ผ่านทางอ่าวไทย ที่เป็นไปได้ คือ การพัฒนาความร่วมมือ เวียดนาม ลาว และทางภาคอีสานของไทย สินค้าเกษตรทางภาคอีสาน ก็ส่งออกทางถนน หรือระบบรางที่จะต้องพัฒนาร่วมกันเป็นเส้นทางสายเศรษฐกิจ เพื่อเชื่อมต่อไปยังท่าเรือของประเทศเวียดนาม

แนวคิดเหล่านี้ คือ การแสวงหาความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้าน สร้างมิตรระหว่างกันมากกว่าการสร้างความไม่ไว้วางใจ สะสมอาวุธเพื่อแข่งขันกัน แล้วไปสร้างผลกำไรให้กับประเทศผู้ค้าอาวุธต่างๆ

ประเทศไทยควรมีแค่ท่าเรือทางฝั่งทะเลอันดามัน เท่าที่จำเป็น ไม่ต้องใหญ่มาก ซึ่งมีแนวท่าเรือเดิมอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์อย่างที่ควร ขาดระบบการจัดการระบบต่างๆเพื่อรองรับกัน เส้นทางเหล่านี้สามารถเป็นท่าเรือหลักสำหรับเรือทุกสินค้าขนาดเล็ก และอาจจะใช้เป็นเส้นทางสำรองสำหรับการขนส่งทางทะเล ในกรณีที่เกิดปัญหาระหว่างประเทศ ใช้เมื่อมีปัญหาวิกฤตของประเทศเท่านั้น แต่ไม่ใช่การตั้งหน้าตั้งตาจะเปลี่ยนแปลงประเทศ เปลี่ยนแปลงสังคม และวิถีชีวิตของชุมชน เพื่อไปสนับสนุนการขนส่งทางทะเลของภูมิภาค เหมือนอย่างที่คิดกันตอนนี้

เราแค่ต้องการส่งสินค้าออกทางทะเลให้ได้ ก็พอแล้ว

ส่วนชายฝั่งทะเลอันดามัน ขอใช้ประโยชน์การท่องเที่ยวทางทะเลไปก่อน จนกว่าการท่องเที่ยวจะพัฒนาไปจนถึงจุดที่ทรัพยากรธรรมชาติพังพินาศหมด (ถ้าไม่ช่วยกันรักษา) ค่อยเอามาพัฒนาก็ยังได้

หลักคิดง่ายๆ คือ ทรัพยากรบ้านเราเก็บไว้ กิจกรรมอะไรที่เสี่ยงภัย ก็ให้ไปอยู่ประเทศอื่นไปก่อน เมื่อไรวิกฤตจริงๆ ค่อยเอามาใช้ก็ได้ และไม่ต้องกังวลว่าท่าเรือทะวายเกิดขึ้นมาแล้ว ไทยจะไม่มีโอกาสสร้างท่าเรือน้ำลึกได้อีก เพราะอย่างไรเสีย เส้นทางข้ามคาบสมุทรทางภาคใต้ก็จะยังเป็นเส้นทางที่ดีที่สุดของการขนส่ง สินค้าระหว่าง 2 มหาสมุทร เพราะเป็นระยะทางที่สั้นที่สุด

ที่สำคัญคือ รีบร้อนพัฒนาการขนส่งทางทะเล ในขณะที่กิจการพาณิชยนาวี และการเดินเรือของไทยเองยังไม่พร้อมเลย

กิจการพาณิชยนาวี และการเดินเรือทางทะเล อยู่ในมือคนต่างชาติเกือบ 90 เปอร์เซนต์

ในขณะที่ผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมที่จะตามมาจากการพัฒนาต่างๆ ก็จะตามมาเป็นลูกโซ่

ดังนั้น ผลประโยชน์มหาศาลที่จะเกิดขึ้นในธุรกรรมพาณิชยนาวีของไทย คือ คนต่างชาติ

แต่สิ่งที่คนไทยจะสูญเสีย คือ ทรัพยากรธรรมชาติ คุณภาพสิ่งแวดล้อมที่ดี และวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไปอย่างไม่ทันตั้งตัว