ไปดำน้ำมาครับ...
ถ่ายรูปมาบ้าง แต่ทั้งหมดทั้งหลาย ก็ให้ความรู้สึกธรรมดาๆ เหมือนที่เคยถ่ายๆ เห็นกัน
โดนใจอยู่รูปเดียว จะพูดว่าชอบก็ไม่ใช่ แต่รู้สึกว่ามันน่าจะสื่ออะไรได้มากกว่ารูปสวยๆที่เคยถ่ายๆมา
....
ว่ายผ่านเศษลอบพังๆขนาดใหญ่อันหนึ่ง ก็แวะเข้าไปดู พบปลากะรังตัวหนึ่ง ติดอยู่ระหว่างตาข่ายลอบ เชือกตาข่ายพันแน่นรอบเหงือก เดินหน้าถอยหลังไม่ได้
ดูอ่อนแรงแต่ไม่สิ้นหวัง ยังพยายามจะดิ้นให้หลุด
อยากจะช่วย แต่ไม่ได้พกสิ่งที่สามารถตัดหรือเฉือนวัตถุใดๆลงไปใต้น้ำด้วยเลย
หันไปมองบัดดี้ ก็ไม่มีเช่นกัน มองมันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ว่ายผ่านไป พยายามมองหาอะไรรอบๆตัวที่น่าจะตัดได้ เมื่อหมดหนทาง ก็โบกมือบอกบัดดี้ทำนองว่า ไปเถอะ...คงช่วยไม่ได้...
แต่ไปได้ไม่นาน ก็ว่ายกลับมาดูคนเดียวอีกรอบ เผื่อจะทำอะไรได้ นึกหงุดหงิดตัวเองว่าน่าจะพกกรรไกรลงมาด้วย พยายามจะลองจับแล้วดึง ก็พบว่าไม่สามารถทำโดยให้ปลาไม่บอบช้ำได้
ด้วยเวลา, อากาศและความลึก ยังไม่เอ่ยถึงว่ารั้งอยู่เป็นคนสุดท้ายของกลุ่มและช้ากว่าคนอื่นๆหลายนาทีแล้ว จึงตัดใจ แล้วก็ว่ายจากไป...
ไปสักพัก นึกขึ้นได้ จึงกลับมาถ่ายรูปไว้....อย่างน้อยก็ไม่น่าให้ความตายนี้สูญเปล่า
..
เราตัดอวนกันไปทำไม?
ให้รูปนี้...แทนคำตอบแล้วกันครับ
