รายงานผลการปล่อยพันธุ์สัตว์น้ำ และเก็บขยะ / ตัดอวน อันดามันใต้ มีนาคม 2552

[สายชล]

ใกล้หมดเวลาดำน้ำ...เราปล่อยตัวให้ลอยไปทางยอดหินด้านทิศเหนือ ที่เบื้องล่างเป็นลานกว้างระหว่างยอดหินที่โผล่พ้นน้ำทั้งสามของหินแดง....


ปะการังสีแดงเริ่มปรากฏให้เห็นกับตาบนยอดหินที่ความลึกราว 10 เมตร...

[สายชล]

เรารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย ที่ได้เห็นปะการังสีแดง สัญญลักษณ์ของจุดดำน้ำแห่งนี้...

[สายชล]

ด้วยรอยยิ้มและแววตาที่แพรวพราวด้วยความสุขใจ.....เราว่ายน้ำวนเวียนชื่นชมความงามของบริเวณนี้จนหมดเวลาดำน้ำ....


ฮืมมมม.....นึกว่าที่หินแดงจะไม่มีปะการังสีแดงสดให้ได้เห็นเสียแล้ว....   

[สายชล]

หินแปดไมล์

หลังการลงไนท์ไดฟ์ที่บริเวณยอดหินใต้น้ำของหินแดงแล้ว กัปตันชัยแห่งเรือโชคศุลี (ที่คราวนี้น่ารักเป็นพิเศษ ไม่ดื้อ ไม่ซน) ก็ขับเรือล่องใต้มุ่งหน้าไปที่เกาะอาดัง - ราวี อุทยานแห่งชาติ  หมู่เกาะตะรุเตา


ทะเลเรียบเป็นกระจก เรือจึงแล่นไปได้อย่างราบเรียบ ทำให้เราได้หลับกันอย่างสบายๆ  ตีสองกว่าๆเรือจอดทอดสมอหน้าเกาะอาดัง เพื่อให้เราได้นอนหลับพักผ่อนต่อจนถึงหกโมงเช้าจึงค่อยเคลื่อนเรือออกไปทางทิศตะวันตก มุ่งสู่บริเวณหินแปดไมล์ ซึ่งเป็นกองหินใต้น้ำที่ห่างจากเกาะหลีเป๊ะเพียงห้าไมล์ทะเล


มีเรือท่องเที่ยวดำน้ำแบบ Live-aboard ลำหนึ่ง จอดคอยเพื่อรอส่งคนลงดำน้ำอยู่แล้ว  เราจึงเป็นลำที่สองที่ไปถึง ไม่ช้าก็มีเรืออีกลำตามมา  รวมทั้งนักดำน้ำทั้งสามลำแล้วก็คงราวๆ 60 คนได้

แต่เมื่อกระโดดลงไปในน้ำและไต่ไปตามสายทุ่น นักดำน้ำกลับไม่กระจุกตัวให้เห็นมากมายดังคิด เพราะนักดำน้ำจากเรือลำอื่นต่างคนต่างไปกระจายไปคนละทิศละทางรอบๆกองหินที่มีความลึกสูงสุดที่พื้นทรายกว่า 30 เมตร

[สายชล]

ส่วนพวกเราชาว SOS นั้น ไม่ค่อยจะกระจายไปหาอะไรดูเหมือนนักดำน้ำจากเรืออื่น เพราะมีเศษอวน เชือก และลอบอยู่ตรงไหน เราก็จะอยู่กันตรงนั้น


แม้น้ำที่หินแปดไมล์จะเป็นสีเขียว แต่กลับไม่ขุ่นและไม่มีตะกอนเหมือนเคย โชคดีอีกอย่างคือ กระแสน้ำอ่อนมากจนแทบไม่รู้สึก ทำให้การทำงานของเราสะดวกมากขึ้น...

[สายชล]

หินแปดไมล์เป็นอีกจุดหนึ่งที่เคยสวยงาม มีปะการังอ่อนสีหวานๆและฟองน้ำครกขึ้นอยู่มากมาย นอกเหนือปะการังถ้วยส้มที่ดารดาษอยู่บนกองหินทั่วไป

แต่วันนี้...ทั้งปะการังอ่อนและฟองน้ำครกหายไปหมด เหลือแต่เพียงปะการังถ้วยส้มให้ดูต่างหน้า...

[สายชล]

แต่สิ่งที่มีอยู่ที่นี่และไม่เคยหมดไปเสียที ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปก็คือซากเศษอวน...ลอบ....และเชือก ที่กระจายอยู่ทั่วไป 


ยิ่งนานวันเชือกที่ใช้ทำเชือกผูกทุ่นก็ยิ่งมากขึ้นๆทุกที เป็นอุจาดทัศน์ของหินแปดไมล์  ทั้งนี้เป็นเพราะคนนำทุ่นมาผูกใหม่ไม่ยอมใช้เชือกทุ่นเก่าและไม่เก็บเชือกเก่าที่เส้นทั้งใหญ่และหนัก ยากที่จะนำขึ้น เชือกจึงกองอยู่ตรงนั้นตรงนี้เต็มไปหมด....

[สายชล]

เชือกเก่าๆที่พันทับถมกันไปมา นานวันเข้าก็กลายเป็นเหมือนปะการังเทียมที่มีหอย เพรียงและปะการังถ้วยส้มมาอาศัยเกาะติดอยู่...

ถ้าเป็นอย่างนี้เราจะไม่ตัดหรือเก็บขึ้นเรือ

[สายชล]

ถ้าเป็นเชือกเส้นใหม่ๆ ไม่มีอะไรเกาะติด เราจะตัดแล้วเก็บใส่ถุงตาข่ายเพื่อเตรียมนำขึ้นไปเก็บบนเรือ....

[สายชล]

เศษอวนมีอยู่มากมาย ถ้าเป็นผืนไม่ค่อยใหญ่นัก เราจะค่อยๆเลาะออกจากปะการัง แล้วเก็บใส่ถุงตาข่าย...

[สายชล]

แม้อวนผืนไม่ใหญ่แต่ถ้าช่วยกันคนละไม้ละมือ งานก็เสร็จไวและปลอดภัยมากขึ้น...

[สายชล]

แต่ถ้าเป็นผืนใหญ่และหนักก็ต้องช่วยกันหลายคน และต้องใช้ถุงก๊อบแก๊บยิงอวนขึ้นสู่ผิวน้ำ...

[สายชล]

ตอนเราตัดอวนกันนั้น น้ำใสๆก็จะกลายเป็นน้ำขุ่นๆได้  เพราะเศษตะกอนที่เกาะอยู่บนอวนจะปลิวกันว่อน....

[สายชล]

อวนที่ตัดยาก คืออวนเส็นเล็กๆที่ติดหรือพันอยู่กับปะการังถ้วยส้ม หรือเปลือกหอย....

[สายชล]

งานนี้ต้องใช้กรรไกรคมๆ และอาศัยฝีมือกันหน่อย กว่าแนวปะการังจะกลับมาสวยงามเช่นเดิม....