สองสาย พาตู้ซิ่งไปจนถึงแม่ฮ่องสอนด้วย .... เจ้า

[สายน้ำ]

ความเดิม : สองสายควบตู้ซิ่งออกมาพ้นปากทางเข้าอุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดังก็บ่ายกว่าๆเข้าไปแล้ว

ด้วยความสบายใจ  เห็นตรงไหนวิวสวยก็แวะ  จริงๆแล้วแวะไปเกือบตลอดทางเมื่อมีโอกาสครับ  แวะไปถ่ายรูปไป ห้ามใจไม่ไหวจริงๆ วิวแถวนี้สวยเหลือเกิน

มองทิวเขาที่ซ้อนกันเป็นสิบๆชั้นข้างหน้าแล้วนึกในใจว่า ชั้นจะถึงแม่ฮ่องสอนกี่โมงกันเนี่ย .... แต่ช่างมันเถอะ ไม่ได้รีบร้อนนี่นา

[สายน้ำ]

หันมาทางขวา .... อ้อ รู้แล้ว อีก 84 กิโลเอง แต่ไม่ยักบอกแฮะว่าต้องผ่านอีกกี่โค้ง

[Sea Man]

  .........

[สายน้ำ]

มาถึงโค้งนี้  มีร้านขายของฝากหลายร้าน  วิวภูเขาก็สวย และฝั่งตรงข้ามมีป้ายบอกจำนวนโค้งเอาไว้ด้วยว่าผ่านมา 1,548 โค้งแล้ว  แต่ก็งงๆ ป้ายมันอยู่ฝั่งโน้น แล้วที่สำคัญคือ ไม่รู้ว่าเค้าเริ่มนับจากไหน  ถ้านับตั้งต้นจากแม่ฮ่องสอน ก็แปลว่า ฝั่งเรายังเหลืออีกตั้ง 1,548 โค้งจึงจะถึงแม่ฮ่องสอนน่ะสิ ..... ต๊อแต๊จัง

เดินหน้าต่อไป .... ใกล้เย็นแล้ว มาถึงปาย ไม่ได้คิดจะพักที่นี่ แต่อยากผ่านเข้าไปดูหน่อยว่ามีอะไรดีนักหนา คนกรุงถึงได้ฮือฮากันเหลือเกิน

เท่าที่เห็นทั่วๆไป  อ.ปายดูแห้งแล้งแปลกตา และในตัวอำเภอ ห้างร้านติดป้ายภาษาฝรั่งเต็มไปหมด  ฝรั่งทั้งเดินทั้งขี่รถเครื่องมีให้เห็นทั่วไป  คนไทยวัยรุ่นเมืองกรุงนั่งสังสรรค์กันอยู่ในร้านกาแฟ มีรถเก๋งคันงามๆจอดอยู่หน้าร้านก็มีให้เห็นทั่วไป  

ที่ไม่ประทับใจเลยคือ เหมือนขับรถผ่านเข้าไปในถนนข้าวสาร  ห้องแถวเก่าๆที่ดูไท๊ยไทยแต่กลับติดป้ายขายสปาเก็ตตี้ ขัดตาจริงๆ ..... แล้วตกลง สิ่งที่เคยได้เห็นจากภาพถ่ายงามๆตามอินเตอร์เน็ต ที่แสดงความเป็นชนบทที่อิงแอบอยู่กับธรรมชาติมันอยู่กันตรงไหนของปาย ..... ในเมื่อไม่เห็นมีอะไรประทับใจ  กล้องก็เลยไม่ถูกหยิบจากกระเป๋าขึ้นมาเก็บภาพเหมือนจุดอื่นๆตามทาง

[Vita]

อืมส์ ....แวะลงเก็บภาพ ป้ายบอกระยะทาง เหมียนนนกันเลยคร๊าบ     
<ว่าแต่ ....ภาพข้างบนที่พี่สายชลชี้นี่ ไม่ได้บอกใบ้อะไรใช่ไหมครับ>

[สายน้ำ]

ในเมื่อจุดหมายปลายทางของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่ปาย  จึงเก็บเอาไว้ค้นหาในโอกาสหน้าก็แล้วกัน ....

จะผ่านอีกกี่โค้งก็ไม่มีอารมณ์จะนับแล้ว .... ในที่สุดก็ถึงแม่ฮ่องสอนเอาช่วงเย็น

ใจจริงๆก็อยากหารีสอร์ทแบบมีบรรยากาศชนบทๆพัก แต่เมื่อคิดได้ว่าเราคงใช้เพียงแค่ซุกหัวนอน ไม่มีโอกาสซึมซับบรรยากาศสักเท่าไร จึงฝากเพื่อนจองโรงแรมในเมืองไว้ให้ จะได้เข้าที่พักได้เลย ไม่ต้องไปวิ่งหาที่พักโดยไม่รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหนให้เหนื่อยอีก

หลังอาหารเย็นแบบพื้นเมืองผ่านไป  ก่อนจะกลับเข้าที่พัก  สองสายย้อนเข้าไปยัง "อนุสาวรีย์พญาสิงหนาทราชา" เพื่อแสดงการคารวะเจ้าของบ้านตามธรรมเนียมครับ

พญาสิงนาทราชา ท่านคือใคร ลองอ่านเรื่องสรุปประวัติของท่านจาก  www.maehongsonculture.com ดูสักนิดนะครับ


พญาสิงหนาทราชาเดิมชื่อ   ชานกะเล  มีเชื้อสายเป็นคนไตหรือไทยใหญ่  เกิดเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๓๖๙ ที่บ้านเมืองจ๋าม รัฐฉาน ในประเทศสหภาพพม่าต่อมาเกิดเหตุการณ์ไม่สงบในรัฐฉานจึงได้อพยพเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านปางหมู   กับพะก่าหม่อง   นายบ้านปางหมู เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๙   ชานกะเล เป็นคนขยัน กล้าหาญ ฉลาด อดทน และซื่อสัตย์ ได้ช่วยพะก่าหม่องทำงานเป็นอย่างดีเป็นที่รักใคร่ เอ็นดูเหมือนบุตรของตนเอง  จึงยกบุตรสาวชื่อ   นางใส   ให้เป็นภรรยา  ต่อมาอีกชานกะเลได้อพยพครอบครัวไปอยู่ที่บ้านกุนยวม (อำเภอขุนยวม)    ชาวบ้านเห็นเป็นคนดีมีความสามารถและมีลักษณะเป็นผู้นำ  จึงได้รับการยกย่องให้เป็นนายบ้านกุนยวม และได้รับสถาปานาเป็นเมืองกุนยวมเป็นคนแรก  เมื่อนางใส  ภรรยาเสียชีวิตก็ได้  นางเมียะ บุตรสาวเจ้าฟ้าโกหล่านแห่งเมืองหมอกใหม่  รัฐฉานมาเป็นภรรยาแทน  ชานกะเล  ปกครองเมืองกุนยวมเป็นเวลา ๘  ปี  สร้างความเจริญรุ่งเรืองมาเป็นลำดับ ได้ทำการค้าขายไม้สักกับบริษัทฝรั่งในประเทศพม่า ส่งรายได้ไปถวายเจ้าเมืองเชียงใหม่ตลอดมา    และถูกเรียกตัวให้ไปอยู่ที่เมืองเชียงใหม่ จนถึงปี พ.ศ. ๒๔๑๗    พระเจ้าอินทรวิชยานนท์  เจ้าเมืองเชียงใหม่ได้ยกบ้านแม่ฮ่องสอนขึ้นเป็นเมืองแม่ฮ่องสอน  และได้ตั้งให้ชานกะเลขึ้นเป็นเจ้าเมืองแม่ฮ่องสอน มีบรรดาศักดิ์เป็นพญาสิงหนาทราชา  เจ้าเมืองแม่ฮ่องสอนเป็นคนแรก   และถึงแก่กรรมเมื่อ พ.ศ. ๒๔๒๗ สิริอายุรวม ๕๘ ปี
 

[สายน้ำ]

ยังครับ .... ยังกลับที่พักไม่ได้  ตามหนังสือคู่มือท่องเที่ยวบอกไว้ว่า ถ้ามาถึงแม่ฮ่องสอน ต้องไปเก็บภาพเงาของเจดีย์วัดจองคำที่สะท้อนลงในน้ำยามค่ำคืนให้ได้

เอา .... ไปก็ไป  ทั้งๆที่บริเวณนั้ดูวุ่นวายเนื่องจากถนนหลายสายถูกปิดเพื่อใช้เป็น Walking Street ในช่วงค่ำ  หลังจากวิ่งวนหาทางเข้าอยู่ 2 - 3 รอบ ในที่สุดก็หาทางวนเข้าไปด้านหลังวัดจนได้

องค์เจดีย์ทั้งเล็กและใหญ่สว่างไสวจากแสงไฟที่ประดับประดาไว้คอยต้อนรับผู้คนที่มาทำบุญและจับจ่ายซื้อของด้านนอกวัด บรรดาพระสงฆ์ในวัดกุลีกุจอรับเงินทำบุญจากการขายดอกไม้ ธูป เทียน และโคมลอย แถมยังมีหน้าม้าคอยเชียร์อยู่ด้านหน้าอีกด้วย

[สายน้ำ]

ในเขตวัดดูคึกคัก วุ่นวาย และดูคับแคบ ถ่ายรูปลำบาก  สองสายจึงเดินออกพ้นประตูวัด เพื่อไปดูชีวิตของผู้คนที่ขายของอยู่ตามแนวถนนริมหนองจองคำ

[สายน้ำ]

ค่าครองชีพของชาวบ้าน (ไม่ใช่ของนักท่องเที่ยว) ที่นี่ คงต่ำใช้ได้  ตัวชี้วัดที่นำมาใช้ประเมินคือ ราคาไก่ทอดกับหมูปิ้งหน้าวัดแห่งนี้

[สายน้ำ]

ตรงข้ามแผงขายไก่ทอดคือ แผงขายบัวลอยไข่หวาน .... ถึงแม้ไข่หวานจะหมด และเขากำลังจะเก็บร้านแล้ว  สองสายก็ยังตื๊อขอชิมบัวลอยเฉยๆกันไปคนละถ้วย โดยลงนั่งทานกันบนเสื่อที่ปูอยู่ริมหนองน้ำนั่นแหล่ะครับ .... ได้อารมณ์ดี

[สายน้ำ]

โรตีของมุสลิม ที่แม่ฮ่องสอนก็มีด้วยครับ ..... แต่เราไม่มีปัญญาจะชิมแล้ว ไม่รู้จะเอาส่วนไหนของกระเพาะไปบรรจุครับ

[สายน้ำ]

คุณสายชลดูรูปนี้แล้วถอนใจ .... พูดว่า "ไปเที่ยวนี้ ไม่ได้ซื้อผ้าสักผืนเลยนะ"

ปกติ ไปแอ่วเหนือ โดยเฉพาะทริปที่ไปกับอาจารย์เผ่าทอง จะแวะกันแต่ร้านผ้า หมู่บ้านที่ทอผ้า ของที่ได้กลับมาจึงมีแต่ผ้าๆๆๆๆ  ขนาดผมเป็นป้อจาย ยังต้องยอมรับเลยว่า ผ้าทอมือทางเหนือบางผืนมันสวยมีเสน่ห์จริงๆครับ

[สายน้ำ]

"ป้อจายขายน้ำ"  จริงๆแล้วไม่ได้แปลกอะไรมากนัก  ขายน้ำนี่ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็ขายกันได้ทั้งนั้น  แต่สิ่งที่ทำให้ต้องสะดุด เพราะป้ายที่มาเน้นย้ำว่า ร้านนี้ ผู้ชายขายน้ำนะยะ ไม่ใช่ผู้หญิง

น้ำที่ขายก็เป็นพวกน้ำลำใย  น้าผลไม้  น้ำชากาแฟ ที่นำมาใส่หม้อดิน ตั้งไว้หน้าร้าน

[สายน้ำ]

ค่ำคืนนี้ของสองสายมาจบลงที่ศาลาริมหนองน้ำ ที่อยู่ริมฝั่งตรงข้ามวัดจองคำ ที่สามารถมองเห็นเงาจากแสงไฟจากวัดจองคำที่สะท้อนลงในน้ำได้อย่างชัดเจน

คืนนี้สองสายนอนหลับสบาย อย่างน้อยก็ไม่เสียเที่ยวที่ขับรถมาตั้งไกล และได้เก็บภาพสถานที่ที่เป็นไฮไลท์แห่งหนึ่งของแม่ฮ่องสอนไว้ได้แล้ว

[แม่หอย]

โอย.. สวยสุดบรรเจิดจริงๆ ภาพชีวิตยามค่ำคืนข้างวัดจองคำ.. โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพหลังสุด
ทำไมแม่หอยไปแม่ฮ่องสอนไม่เห็นจะได้บรรยากาศยังงี้เลย ค่ำมาก็มุดศีรษะนอนหรือยังไงไม่รู้ ที่แน่ๆ ไปไหน(คนเดียว)ไม่ถูก ถ้าไม่มีผู้นำเจ๋งๆ ก็จะไม่ค่อยมีปัญญาไปเห็นอะไร.. แหะๆ..
ได้แต่คอยจ้องไปเดินตลาดและใส่บาตรยามเช้า.. จำได้ว่าชอบบรรยากาศแบบพื้นเมืองที่นั่นมากเลย  ขอมาเฝ้าจอรอชมภาพงามๆ จากพี่สองสายต่อนะคะ ..

แต่ว่า.. อีกเรื่อง.. ของกรี๊ดของแม่หอย ก็บรรดาผ้าพื้นเมือง โอ๊ย.. เห็นแย้วน้ำยายยืด..
นึกถึงสมัยข้าเจ้ายังเป๋นละอ่อนนะเจ้า .. ไอ้พวกเสื้อผ้าชาวไทยภูเขาเนี่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวทางซ้ายที่สีเข้มๆ ดูจะมีลูกปัดเม็ดหญ้าหรืออะไรปักเป็นลวดลายนั่นงามจัง.. ช้อบบบ..ชอบ..