วิกฤต : โลกร้อน (2)

[WayfarinG]

...สงสัยเราต้องซื้อเสาเข็มมาตุนซะแล้ว...

[สายชล]

เขาบอกว่า.....ทะเลยืดได้หดได้มาหลายล้านปีแล้ว เดิมทีมีหลักฐานว่าปากทะเลอ่าวไทยอยู่แถวเมืองราชบุรี....อยุธยา...นครนายก...

ตอนหลังเกิดตะกอนทับถมสูงขึ้นๆที่ปากแม่น้ำสายสำคัญๆของเมืองเหล่านั้น เกิดแผ่นดินงอกเพิ่มขึ้นๆ คนก็พากันหลั่งไหลตามมาลงเสาปลูกเรือนตามแผ่นดินที่งอกออกมาใหม่ ส่วนพวกที่ยังกลัวหน่อยก็ยังขออยู่ในเรือนแพ ที่พร้อมจะถอยหนีลอยกลับไปในแม่น้ำอีกทันทีที่เห็นท่าไม่ดี

และแล้ว...วันไม่ดีคืนไม่ดีก็มาถึง....ทะเลสาดซัดเข้ามาท่วมแผ่นดินที่งอกขึ้นมา เหมือนทะเลจะทวงอาณาเขตที่แผ่นดินยึดครองลุกล้ำเข้าไปในเขตทะเลกลับคืนไปบ้าง ซึ่งก็ไม่น่าจะแปลกใจอะไร

แต่ที่ทนเห็นภาพอย่างนั้นไม่ได้....ก็คือมนุษย์ที่เข้าไปจับจองเป็นเจ้าของแผ่นดินงอกที่ที่ดินหดหายลงไปทุกทีๆ จนต้องออกแรงขวนขวายหาทางทวงคืนแผ่นดินที่หายไป และป้องกันไม่ให้แผ่นดินที่มีอยู่หดหายไปมากกว่าเดิม....

ก็ต้องสู้กันไปนะคะ...ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะต้านแรงทะเลไปได้อีกนานแค่ไหน....

[Sea Man]

 .......วิศวกรจาก...นาซา....คราดการว่าน้ำจะท่วมถึง...นครสวรรค์.........ปากช่อง.......

[สายชล]

ฮี่ๆ....พี่สองสายไปซื้อที่ดินเตรียมไว้ดำน้ำแถวๆเชิงเขาใหญ่ ปากช่อง แล้วล่ะน้อง Sea Man....

กะว่าอีกหน่อยจะกระโดดลงทะเลจากระเบียงหน้าบ้านเลย....

[frappe]

ม่ายก้อสงสัยคงต้องเตรียมซื้อเรือรอเลยมั้งคะ  ต่อเดียวแทนรถกะบ้านได้เลยอ่ะ

[สายน้ำ]

รูดม่านประชุมโลกร้อนวอนทั่วโลกร่วมลดก๊าซเรือน กระจก
 
ที่ศูนย์การประชุมสหประชาชาติ กรุงเทพฯ นายราเชนทรา ปาจาอุรี ประธานคณะกรรมาธิการระหว่างประเทศว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ หรือไอพีซีซี (Intergovernmental Panel on Climate Change : IPCC) พร้อมด้วยนายโอกันลาเด เดวิดสัน และเบิร์ต เม็ตซ์ ประธานร่วมของไอพีซีซี ฝ่ายกลุ่มทำงานที่ 3 ได้ร่วมกันแถลงถึงรายละเอียดของรายงานฉบับที่ 3 เรื่องการ “ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในภาคส่วนต่างๆ” หลังเสร็จสิ้นการประชุมคณะกรรมาธิการระหว่างประเทศว่าด้วยการเปลี่ยน แปลงภูมิอากาศ หรือไอพีซีซี เมื่อ 4 พ.ค. ว่า การลดปริมาณการปลดปล่อยก๊าซเรือนกระจกสู่ชั้นบรรยากาศให้ต่ำกว่าระดับที่เป็นอยู่ในปัจจุบันมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งนี้ รายงานเผยว่า ในปี 2015 จำเป็นที่ทุกประเทศต้องเริ่มลดปริมาณการปล่อยก๊าซสู่ชั้นบรรยากาศอย่างจริงจัง จึงจะสามารถหลีกเลี่ยงผลกระทบอันเลวร้ายจากสถานการณ์โลกร้อนได้และการบรรเทาผลกระทบที่จะเกิดขึ้นในอีก 2-3 ทศวรรษข้างหน้า จะเป็นผลอย่างมากต่อโอกาสที่จะลดปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่สะสมอยู่ในชั้นบรรยากาศ อีกทั้งยังจะสามารถสร้างระบบเศรษฐกิจที่มีความมั่นคงและมีศักยภาพ ซึ่งนั่นจะตามมาหลังสามารถลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ภายในทศวรรษ ก๊าซเรือนกระจกเป็นฉนวนสำคัญที่ทำให้เกิดภาวะโลกร้อน โดยเก็บกักความร้อนจากดวงอาทิตย์ไม่ให้ทะลุผ่านชั้นบรรยากาศโลกออกไป

ด้านนายโอกันลาเด เดวิดสัน ผู้ร่วมเขียนรายงาน กล่าวว่า   ปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่ปลดปล่อยสู่ชั้นบรรยากาศตั้งแต่ปี 1970 ถึงปัจจุบันได้เพิ่มขึ้นถึง 70% และจะเพิ่มขึ้นอีกมากถึง 25-90% ในช่วง 25 ปีถัดไป หากยังคงมีพฤติกรรมการใช้พลังงานจากซากฟอสซิลเป็นพลังงานหลักอยู่อย่างนี้ ดังนั้นแต่ละประเทศควรพิจารณาการใช้พลังงานหมุนเวียนกันให้มากขึ้น อาทิ พลังงานแสงอาทิตย์, พลังงานลม และพลังงานน้ำ และหนทางอื่นๆที่นำไปสู่การใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งรวมถึงพลังงานนิวเคลียร์ 

นายเกษมสันต์ จิณณวาโส เลขาธิการสำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (สผ.) กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (ทส.) เปิดเผยว่า ประเทศไทยสามารถพิจารณาใช้ทางเลือกที่มีความเหมาะสมและเป็นไปได้ตามแนวทางของไอพีซีซี อาทิ ทางเลือกในการลดก๊าซเรือนกระจกในภาคพลังงาน โดยการลงทุนในภาคพลังงานจะมีส่วนสำคัญต่อปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่ลดได้ภายในปี 2030 ซึ่งการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในภาคพลังงานทำได้โดยการลงทุนด้านพลังงานทดแทน และการเพิ่มประสิทธิภาพการใช้พลังงานทางเลือกที่สามารถทำได้ในปัจจุบัน ซึ่งมีส่วนสำคัญในการลดก๊าซเรือนกระจกในอนาคต. 


*************************************************


วิบากกรรมเอเชีย
 
สภาพอากาศโลกร้อนและปัญหามลภาวะ มักถูกหยิบยกขึ้นมาเอ่ยถึงกันตลอด การแก้ปัญหา มีอยู่ตลอดเช่นกัน แต่ดูเหมือนผลการแก้ไขเยียวยาสิ่งที่เกิดขึ้นมักไม่ทันอกทันใจ เนื่องเพราะสิ่งที่ถูกทำลายมันมากเกินกำลังการแก้ไขหลายเท่านัก

ว่ากันเฉพาะภูมิภาคเอเชียใกล้ตัว เมื่อถึงฤดูร้อน ผู้คนแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลายประเทศ บ้างต้องขยี้ตาหรือปิดจมูก เนื่องเพราะควันพิษจากไฟไหม้ป่าในอินโดนีเซีย พัดแผ่ปกคลุมหลายพื้นที่ สภาพการณ์ลักษณะนี้คือ “ขาประจำ” เกิดขึ้นทุกปีตั้งแต่ช่วงเดือน พ.ค.ถึง ต.ค.

ไม่เฉพาะแค่ควันไฟไหม้ป่าเท่านั้น หากแต่ยังรวมถึงฝุ่นควันจากพายุทรายและควันจากโรงงานอุตสาหกรรม กับมลพิษทางอากาศอื่นๆผสมปนเปด้วย

ชาวสิงคโปร์ ชาติเจริญที่สุดแห่งหนึ่งของภูมิภาคนี้ ใครจะออกนอกบ้านที ต้องกดอินเตอร์เน็ตตรวจสอบข้อมูลสภาพมลภาวะทางอากาศ เพื่อเตรียมอุปกรณ์ป้องกันตัวเองให้เหมาะสม หรือไม่ก็เลือกเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในบ้านไปเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มผู้สูงอายุ ผู้ป่วย และเด็กที่เสี่ยงมีปัญหาระบบทางเดินหายใจ

หลายครั้งโทรทัศน์สิงคโปร์ออกอากาศเตือนชาวบ้านถึงกลุ่มควันไฟไหม้ป่าจากอินโดนีเซียลอย ปกคลุมจากเกาะบอร์เนียวและสุมาตรา ระยะไกลถึง 2,500 กม.

เพื่อนบ้านแถบเอเชียชาติอื่นก็ใช่จะรอด... ช่วงเดือน มี.ค.ถึง พ.ค. ชาวคาบสมุทรเกาหลีต้องปรับตัวเปลี่ยนเครื่องแบบ สวมหน้ากากกรองฝุ่น เปลี่ยนคอนแทกเลนส์ ทั้งยังต้องปิดประตูหน้าต่างบ้าน ตั้งป้อมเตรียมรับภัยพายุทรายที่พัดมาจากทะเลทรายโกบีของจีน ข้ามมาสู่คาบสมุทรเกาหลีลามถึงญี่ปุ่น...

ส่วนชาวบ้านแถบเอเชียเหนือ...ตั้งแต่ช่วงเดือน พ.ย.ถึง มี.ค. ผู้คนก็ต้องสวมหน้ากากกรองอากาศเช่นกัน เหตุเพราะย่างเข้าฤดูหนาว ต้องเพิ่มเผาถ่านหินผลิตกระแสไฟฟ้าสร้างความอบอุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในจีนกับรัสเซีย

รูปแบบของมลภาวะทางอากาศ แม้ว่าสามารถ ทำนายการเกิดและป้องกันได้ ไม่เหมือนกับการเผชิญพายุไต้ฝุ่นหรือพายุมรสุม ซึ่งจะรู้แค่ช่วงเวลาการเกิดแต่ป้องกันไม่ได้ จึงก่อให้เกิดการกล่าวหากันไปมาระหว่างประเทศถึงการเป็นต้นเหตุแห่งมลภาวะทางอากาศ

หลายครั้งเกาหลีใต้กล่าวหาจีนล้มเหลวในความพยายามหยุดยั้ง การแผ้วถางป่าจนเหี้ยนกลายเป็นทะเลทราย จนก่อให้เกิดพายุทรายพัดกระหน่ำทั้งจีนเองและลามถึงประเทศอื่น ถึงขนาดขนานนามพายุทรายจากจีนคือ “ฝุ่นเหลืองก่อการร้าย” ไม่นับรวมถึงการกล่าวหากันเรื่องเผาถ่านหินคาร์บอน ก่อมลภาวะกันแทบทุกประเทศในภูมิภาค...

หลายคนชี้ว่า บทสรุปของปัญหานี้จะยืดเยื้อต่อไปอีก 50-100 ปี จนกว่าถ่านหินที่มี เหลืออีกกว่า 50,000 ล้านตัน ถูกนำมาเผาจนสิ้นซาก สถานการณ์อาจทุเลาลงได้บ้าง...

 
จาก    :     ไทยรัฐ   วันที่   5 พฤษภาคม 2550

[สายน้ำ]

"ไอพีซีซี" รับบทสำคัญผู้ให้ข้อมูลด้านวิกฤติอากาศโลก



สถานการณ์โลกร้อนกำลังเป็นประเด็น “ฮ็อต” สมชื่ออยู่ในขณะนี้ ซึ่งหลายฝ่ายได้ให้ความสนใจเอาปัญหาเรื่องสภาพภูมิอากาศของโลกที่ย่ำแย่มาถกกันเพื่อเร่งหาทางแก้ก่อนสายเกินการ และชื่อ "ไอพีซีซี" ที่ได้ยินกันจนคุ้นหูในปีนี้กำลังมีบทบาทสำคัญยิ่งในการให้ข้อมูลแก่ชาวโลกในการแก้ไขปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น
       
       รายงานข้อมูลและคำแนะนำด้านภูมิอากาศเปลี่ยนแปลงของ "ไอพีซีซี" ของกลุ่มทำงานที่ 3 ที่เพิ่งประกาศกันไปในกรุงเทพฯ เมื่อวันที่ 4 พ.ค. นับเป็นหนึ่งในผลงานสำคัญตามปฏิทินการทำงานของปี 2550 ที่ไอพีซีซีตั้งเป้าจะออกรายงานการประเมินฉบับที่ 4 (The Fourth Assessment) ต่อเนื่องมาจากฉบับแรกที่เริ่มต้นตั้งแต่ปี 2533
       
       ผลของรายงานการประเมิน 2 ฉบับแรกส่งแรงให้เกิดการประชุมโลก หรือ "เอิร์ธซัมมิต" (Earth Summit) และพิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) ตามมาในไม่ช้า ซึ่งข้อมูลตามรายงานของไอพีซีซีที่ผ่านมามีประโยชน์และสร้างความตระหนักด้านสิ่งแวดล้อมต่อชาวโลกไม่น้อย
       
       "ไอพีซีซี" อันเป็นชื่อย่อมาจาก “คณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (Intergovernmental Panel on Climate Change : IPCC) เป็นส่วนหนึ่งขององค์การสหประชาชาติ ก่อตั้งขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2531 จากความร่วมมือกันขององค์การอุตุนิยมวิทยาโลก (World Meteorology Organization : WMO) และโครงการสิ่งแวดล้อมสหประชาชาติ (United Nations Environment Programme : UNEP) เพื่อเฝ้าสังเกตการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศโลกและหาทางบรรเทาผลกระทบรุนแรงที่อาจเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ 10 ปีข้างหน้านี้
       
       หน้าที่หลักของ "ไอพีซีซี" คือ สนับสนุนข้อมูลเชิงวิทยาศาสตร์ให้กับผู้กำหนดนโยบายในการดำเนินการเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ซึ่งประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญต่างๆ จากประเทศสมาชิกทั้งหมด 120 ประเทศ รวมทั้งประเทศไทยด้วย ทำหน้าที่ในการรวบรวม ศึกษาวิจัย และสังเคราะห์ความก้าวหน้าทางวิชาการด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และพิมพ์เผยแพร่ในเชิงวิชาการและเชิงนโยบายทุก 4 ปี
       
       ดังนั้น ข้อมูลจาก "ไอพีซีซี" จึงเป็นกลายแหล่งข้อมูลทางวิชาการที่ (เชื่อว่าน่าจะ)เป็นกลางและเชื่อถือได้ รัฐบาลแต่ละประเทศสามารถนำข้อมูลเหล่านี้มาช่วยประกอบการตัดสินใจ กำหนดนโยบายทางด้านสิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ สังคม และการเมือง


ราเชนทรา ปาจาอุรี ประธานไอพีซ๊ซ๊ (ซ้ายสุด) และประธานร่วมของคณะทำงานกลุ่มที่ 3 โอกันลาเด เดวิดสัน (กลาง) และ เบิร์ท เม็ตซ์ (ขวาสุด)
       
       ทั้งนี้ ในทุกๆ 4 ปีที่มีการทำงานเพื่อพิมพ์เผยแพร่ในเชิงวิชาการและเชิงนโยบาย คณะทำงานของไอพีซีซีจะต้องมีการประชุมหารือกันอย่างพร้อมเพรียงกันทั้ง 3 กลุ่ม ซึ่งแบ่งตามความรับผิดชอบ ประกอบด้วย คณะทำงานกลุ่มที่ 1 รับผิดชอบทางด้านภูมิอากาศเชิงวิทยาศาสตร์ (Working group I : Science of Climate) คณะทำงานกลุ่มที่ 2 รับผิดชอบทางด้านผลกระทบ การปรับตัว ความล่อแหลม (Working Group II : Impact, Adaptation and Vulnerability) และคณะทำงานกลุ่มที่ 3 รับผิดชอบทางด้านการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก (Working Group III : Mitigation)
       
       นอกจากนี้ ยังมีกลุ่มทำงานด้านกำหนดวิธีการที่เป็นมาตรฐานสากลในการประเมินการปล่อยและกักเก็บก๊าซเรือนกระจก (Task Force on Greenhouse Gas Inventory)
       
       อย่างไรก็ดี ภายใต้กรอบการทำงานดังกล่าว ทำให้ไอพีซีซีตั้งเป้าว่าจะต้องนำเสนอรายงานออกมาทั้งหมด 4 ฉบับ โดยรายงานการประเมินสถานการณ์ด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศฉบับแรก (First Assessment Report - FAR) ได้ออกเผยแพร่ในปี พ.ศ.2533 เพื่อยืนยันถึงสภาพภูมิอากาศที่เปลี่ยนแปลงและคาดการณ์ถึงภัยคุกคาม (Threats) ที่อาจจะเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
       
       ทั้งนี้ รายงานดังกล่าวสนับสนุนให้เกิดกรอบอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (United Nations Framework Convention on Climate Change - UNFCCC) ขึ้นในการประชุมองค์การสหประชาชาติว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (United Nations Conference on Environment and Development - UNCED) หรือที่เรียกกันว่า การประชุม "เอิร์ธ ซัมมิต" ณ กรุงริโอ เด จาเนโร ประเทศบราซิล ในปี พ.ศ.2535
       
       ต่อมาในปี พ.ศ.2539 ไอพีซีซีได้เผยแพร่รายงานฯ ฉบับที่ 2 (Second Assessment Report - SAR) เพื่อยืนยันว่ามนุษย์มีส่วนสำคัญที่ทำให้สภาพภูมิอากาศโลกเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมาก พร้อมกับเผยแพร่รายงานอีกหลายฉบับเกี่ยวกับอุปสรรคและข้อจำกัดในการลดปริมาณการปล่อยก๊าซเรือนกระจก รวมถึงผลกระทบที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในแต่ละภูมิภาค
       
       ข้อมูลจากรายงานดังกล่าวเป็นพื้นฐานสำคัญในการเจรจาที่นำไปสู่ข้อตกลงในพิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) ในปี พ.ศ.2540 ซึ่งเป็นพิธีสารที่กำหนดเป้าหมายและพันธกรณีที่มีผลทางกฎหมายแก่ประเทศพัฒนาแล้วในการลดปริมาณการปล่อยก๊าซเรือนกระจก
       
       รายงานฯ ฉบับที่ 3 (Third Assessment Report - TAR) ได้รับการเผยแพร่ในปี พ.ศ.2544 และสรุปว่าการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกที่เกิดขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 21 มีแนวโน้มที่จะสูงกว่าที่คาดการณ์ไว้เดิม โดยมีหลักฐานที่ชัดเจนมากขึ้น และยืนยันได้ว่านักวิทยาศาสตร์และผู้เชี่ยวชาญในสาขาที่เกี่ยวข้องมีความเห็นพ้องต้องกันว่ามนุษย์มีส่วนสำคัญที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ รวมทั้งมีการคาดการณ์แนวโน้มของผลกระทบที่ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม


ปล่องควันของโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งทางตะวันตกของเกาะชวา ประเทศอินโดนีเซีย
       
       อย่างไรก็ตาม รายงานฯฉบับนี้มิได้ส่งผลให้เกิดความเคลื่อนไหวต่างๆ ตามมาอย่างเช่นที่เกิดจากรายงานฯ 2 ฉบับแรก
       
       ที่สำคัญ ภายในปีนี้ (พ.ศ.2550) ไอพีซีซีมีกำหนดการเผยแพร่ รายงานฯฉบับที่ 4 (Fourth Assessment Report – AR4) ซึ่งเป็นฉบับสุดท้าย โดยประกอบด้วยรายงานหลักอีก 3 ฉบับ คือ 1.รายงานสรุปสำหรับผู้กำหนดนโยบาย (Summary for Policy Makers - SPM) ซึ่งมีฉบับย่อยอีก 3 ฉบับตามคณะทำงาน ได้แก่
       
       - SPM เรื่องภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง 2007 : ข้อมูลลักษณะพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ (Climate Change 2007 : The Physical Science Basis) เผยแพร่ไปแล้วหลังจากการประชุมคณะทำงานกลุ่มที่ 1 ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 2 ก.พ.50
       
       - SPM เรื่องภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง 2007 : ผลกระทบ, ความอ่อนแอและการปรับให้เหมาะ (Climate Change 2007: Impacts, Vulnerability and Adaptation) เผยแพร่หลังจากการประชุมคณะทำงานกลุ่มที่ 2 ณ กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยี่ยม เมื่อวันที่ 6 เม.ย.50
       
       - SPM เรื่องภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง 2007 : การบรรเทาภาวะภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง (Climate Change 2007: Mitigation of Climate Change) เผยแพร่หลังจากการประชุมคณะทำงานกลุ่มที่ 3 ณ กรุงเทพมหานคร เมื่อวันที่ 4 พ.ค.50
       
       จากนั้น ไอพีซีซีจะนำเสนอในแบบที่ 2.รายงานเชิงเทคนิค (Technical Report - TS) อีกจำนวน 3 ฉบับ มีกำหนดเผยแพร่ภายในเดือนพ.ค.นี้ และจะนำข้อมูลทั้งหมดไปรวมเป็นชิ้นที่ 3.รายงานสังเคราะห์ (Synthesis Report) จำนวน 1 ฉบับ มีกำหนดเผยแพร่ภายในปลายปี 2550 เพื่อนำไปพิจารณาในการประชุมองค์กรย่อยด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (Subsidiary Body for Scientific and Technological Advice : SBSTA) ระหว่างวันที่ 6-18 พ.ค.ที่เยอรมนี
       
       จากนั้นจะนำรายงานดังกล่าวไปพิจารณาเพื่อให้มีมติรับรองในการประชุมรัฐภาคีอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ สมัยที่ 13 (Conference of the Parties : COP13) ระหว่างวันที่ 6-18 ธ.ค.ที่อินโดนีเซีย และเมื่อรายงานสังเคราะห์ผ่านการรับรองแล้วจะกลายเป็นกรอบในการกำหนดนโยบายด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของแต่ละประเทศต่อไป
       
       อย่างไรก็ดี แม้ไอพีซีซีจะถูกตั้งขึ้นเพื่อเป็นองค์กรที่ให้ข้อมูลเชิงวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสถานการณ์ภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง แต่ในระยะหลังรายงานของไอพีซีซีแต่ละครั้งก็มักจะมีการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างการถกเถียงเพื่อบันทึกถ้อยคำต่างๆ ลงในรายงาน ผู้แทนจากหลายๆ ชาติที่ต่างมีวาระของตนเอง พยายามจะนำเสนอแนวคิด รวมถึงปกป้องผลประโยชน์ต่างๆ
       
       ทว่า จุดประสงค์สำคัญในการทำงานเกือบ 20 ปีของ "ไอพีซีซี" ก็เพื่อชี้ให้เห็นถึงสภาพอากาศโลกที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง และคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดตามมาในอนาคต ทั้งยังตอกย้ำให้มนุษย์ทุกคนตระหนักถึงต้นเหตุของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้


จาก    :     ผู้จัดการออนไลน์   วันที่   5 พฤษภาคม 2550

[Sri_Nuan.Ray]

ไม่รู้ว่า จากการที่ประเทศไทย ได้ไปเข้าร่วม หรือ ได้แต่เป็นผู้รับนโยบายมาปฏิบัตินั้น และได้กำหนด มาตรการที่เป็นรูปธรรม และ บังคับใช้ อย่างรวดเร็ว อย่างไร บ้างนะคะ... อยากเห็นจัง  ไม่อยากเห็น แบบ ไฟไหม้ฟาง เลยค่ะ   

และ ถ้าทำได้จริง ก็น่าจะออกเป็น กฏหมาย บังคับใช้ กันได้เลย ทำกันทุกๆ วัน ไม่ใช่ แต่เฉพาะกรณีวันสำคัญ  ....หรือไม่ใช่ เอาแต่ออกมาตรการ  อะไรที่ประหยัด ก็เบอร์ 5 ออกมา เพื่อ ผล ประโยชน์ ของคนกลุ่มน้อย.. เท่านั้น
 

[แม่หอย]

 
ตอนร้อนๆ ยังพอจะเอาพัดปัดเป่า แต่เวลานี้ฝนถล่ม น้ำจืดลง  ลูกๆ แม่หอยพากันเนื้อห้อย ปากหุบ เป็นตายเท่ากันอยู่ไม่น้อย เครียดอีก..

[Sri_Nuan.Ray]

แล้ว วิธีแก้ ทำได้อย่างไร ค่ะ เพื่อไม่ให้ลูกๆ แม่หอย ซี้แหง๋แก๋ น่ะค่ะ

ถ่ายน้ำ ช่วยได้ไหมค่ะ....

[แม่หอย]

 
ถ่ายน้ำก็ได้น้ำจืดๆ ลงมาอีก แงๆ.. เมื่อวานเลยใช้วิธีเติมเกลือ เดินลากถุงเกลือให้ละลายเติมในน้ำพอบรรเทาความเดือดร้อนค่ะ
วันนี้ความเค็มกระเตื้องขึ้นมานิดๆ แต่ฟ้ายังฉ่ำๆ อยู่
2-3 วันมานี้ ลูกๆ ตัวขนาดเกือบฟุตลิ้นห้อยซี้แหงไปนับสิบแล้ว  ไม่เป็นไรค่ะ เกิดแก่เจ็บตายเป็นสามัญ แม่หอยก็กะลังจะลาโลกในไม่ช้า  ก่อนน้ำแข็งขั้วโลกละลายหมด.. 

[Vita]

สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง เช่นนี้แล เกิด แล้วก็ดับ
..........ฉะนั้นต้องไม่อยู่เฉย เดี๋ยวจะตายหมด
..........ขอให้ปรับสมดุล ลูกๆหอย ให้ได้เร็วๆนะครับ
..........มนุษย์เก่งตรงที่ อยากได้อะไรก็ทำเหตุปัจจัยให้พร้อม ไม่มัวอยู่เฉย
..........เมื่อเหตุปัจจัยต่างๆพร้อม ไม่ต้องอ้อนวอนขอเทพองค์ไหน สิ่งนั้นก็ต้องเกิด

.........ก็เช่นเดียวกับโลกร้อน ต้องรีบช่วยกันคนละไม้ละมือ สร้างเหตุที่จะทำให้โลกกลับสู่สมดุลย์
.........ไม่งั้นมีหวัง อีกหน่อยกลายเป็น กบตุ๋น เหมือนที่ กอร์ บอกไว้แน่ๆเลย

[สายชล]

สาธุ....

น้องแม่หอยมีพระมาโปรดรอบดึก  แช่มชื่นขึ้นหน่อยนะคะ....

ได้ยินว่าน้องหอยฯตัวโตๆจากเราไปหลายตัวเพราะน้ำฝนก็ใจหาย....ถ้าต้องการคนไปช่วยใส่เกลือในน้ำหรือทำงานอย่างอื่นๆเมื่อไรก็บอกได้นะคะ

[สายน้ำ]

พันธกรณี'ลดโลกร้อน' 'หอกข้างแคร่'ทศวรรษใหม่

การประชุมลดภาวะโลกร้อนของนักวิทยาศาสตร์ชั้นนำของโลก และบรรดาผู้แทนจากประเทศต่างๆ 180 ประเทศ รวมกันกว่า 400 คน

เพื่อสรุปรายงานโลกร้อนฉบับที่ 3 ที่ว่าด้วยมาตรการบรรเทาผลกระทบการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ   ของคณะกรรมการระหว่างประเทศว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศ  (IPCC) ที่มีการหารือตลอดช่วง  4  วันที่ผ่านมา  ณ  เวทีประชุมยูเอ็นในกรุงเทพฯ มีบทสรุปที่ได้ชี้ชัดไปว่า มนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้จำเป็นต้องช่วยกันลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก   เพื่อเยียวยาสภาพอากาศโลกไม่ให้เปลี่ยนแปลง มีอุณหภูมิสูงขึ้นไปในทางเลวร้ายยิ่งไปกว่านี้ และการร่วมมือดังกล่าวจะต้องเห็นผลชัดเจนในช่วงอีก  50  ปีข้างหน้า  นอกจากนี้ยังชี้ให้เห็นว่า การลงทุนแก้ไขภาวะโลกร้อนมีต้นทุนทางการเงินเพียง 0.12%  ของจีดีพีโลกเท่านั้น  ซึ่งถือว่าต่ำมากเมื่อเทียบกับความเสียหายที่โลกอาจได้รับจากสภาพภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง   ส่วนบทบาทของแต่ละประเทศที่จะช่วยลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก  IPCC ได้พุ่งเป้าไปที่ประเทศกำลังพัฒนา  โดยแสดงนัยสำคัญว่าเป็นต้นตอที่ทำให้ปริมาณก๊าซเรือนกระจกพุ่งสูงขึ้น

สิ่งที่ไม่มีการพูดกันอย่างกว้างขวางนั้นก็คือ  ก่อนที่รายงาน IPCC  จะประกาศให้สังคมโลกได้รับทราบมติในที่ประชุม   ได้มีการเจรจาถกเถียงกันระหว่างประเทศต่างๆ  อย่างหนักมาแล้ว โดยแต่ละประเทศล้วนมีจุดยืนเพื่อรักษาผลประโยชน์ตัวเอง   โดยเฉพาะประเด็นการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก   ซึ่งเป็นปัญหาสำหรับประเทศกำลังพัฒนาที่ถูกจับตามองเป็นพิเศษว่าเป็นตัวการทำให้โลกร้อน  มีการถกเถียงอย่างมาก เนื่องจากประเทศกลุ่มกำลังพัฒนาเกิดความกังวลว่า  นโยบายลดภาวะโลกร้อนจะส่งผลกระทบต่อการเติบโตทางเศรษฐกิจของตน  ตลอดจนกังขาว่ารายงานของ  IPCC ที่ผุดออกมาเป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมกับพวกเขาหรือไม่  แนวทางแก้ปัญหาที่สรุปออกมานั้น  เปิดทางให้ประเทศอุตสาหกรรมผลักภาระให้ประเทศกำลังพัฒนามากเกินไปหรือเปล่า การต่อสู้ของประเทศกำลังพัฒนาในประเด็นนี้จึงบังเกิดขึ้น

รศ.ดร.สิตานนท์   เจษฎาพิพัฒน์   ผู้ประสานงาน  RedCross/Red  Crescent, Climate Change  Group,  The  Netherlands  หนึ่งในคณะกรรมการวิจารณ์ยุทธศาสตร์การแก้ปัญหาภาวะโลกร้อนของประเทศไทย   กล่าวว่า  เท่าที่รู้มาจากผู้เข้าร่วมประชุมระหว่างการประชุมจีนกับอเมริกาเหนือและยุโรป  ได้ถกเถียงกันถึงต้นทุนของการลดการปล่อยก๊าซและระดับก๊าซเรือนกระจกที่อนุญาตให้ปล่อยได้  ซึ่งไม่น่าแปลกใจที่มีการต่อสู้ในประเด็นนี้  เพราะจากรายงานของ IPCC  ในท้ายที่สุดประเทศกำลังพัฒนาตกเป็นจำเลย  ประเทศพัฒนาแล้วปากว่าตาขยิบ พูดถึงแต่ปัญหาก๊าซเรือนกระจกที่ตามมา แล้วนำปัญหาเหล่านั้นมาข่มขู่ประเทศกำลังพัฒนา ทว่าละเลยความรับผิดชอบของตัวเอง

นอกจากนี้ ยังเห็นด้วยกับที่ประเทศจีนและบราซิลออกมาพูดว่า รายงานต้องมีความสมดุล (Balance) ของข้อมูลมากกว่านี้ โดยเฉพาะในจุดที่รายงานระบุว่า การลงมือทำเพื่อรักษาอุณหภูมิให้เพิ่มขึ้นแค่  2  องศาเซลเซียส ใช้ต้นทุนของจีดีพีโลกเพียง 0.1% ต่อปี ตัวเลขนี้น้อยมากเมื่อเทียบกับต้นทุนความเสียหายจากสภาพอากาศเปลี่ยนแปลง  แม้ไม่ใช่ตัวเลขใหม่แต่ชัดเจนมากขึ้น อย่างไรก็ตาม คำถามที่ทุกคนละเลยนั่นคือใครเป็นคนจ่าย ใครเป็นคนแบกรับ คำตอบควรจะต้องออกมาจากประเทศพัฒนาแล้ว ต้องโยนลูกกลับไปหาเขามากกว่า

"เมื่อบอกว่าตัวเลขต่ำ   บอกว่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจกมาจากพฤติกรรมการบริโภคที่ไม่ยั่งยืน ประเทศพัฒนาแล้วที่มีทั้งเงินและเทคโนโลยีรู้แล้วทำไมไม่ทำ ทั้งที่มีพันธกรณี ผมเองไม่ได้เข้าข้างใคร แต่เห็นว่ามันเป็นสิทธิ์ของประเทศกำลังพัฒนาที่จะทำการพัฒนาเศรษฐกิจ เพื่อยกระดับประเทศของตนเองให้พ้นความยากจน นี่เป็นสิทธิขั้นพื้นฐาน ประเด็นเหล่านี้ถูกละเลย มันไม่แฟร์กับประเทศกำลังพัฒนา เป็นการโยนบาปให้ประเทศกำลังพัฒนา  เป็นการแพ้ทางการเมือง   การล็อบบี้มีมาตั้งแต่ในการประชุมที่โมร็อกโก ล็อบบี้หลังฉากแล้วค่อยๆ  มาหน้าฉากมากขึ้น โยนพันธกรณีลดก๊าซเรือนกระจกมาให้ประเทศกำลังพัฒนา  ไหนๆ พูดว่าเรื่องนี้เป็นการเมือง พูดข้อเท็จจริงฝ่ายเดียว แต่ไม่พูดข้อเท็จจริงที่สำคัญมากของชาติอุตสาหกรรมอีกฝ่ายหนึ่ง บาปก็มาตกอยู่ที่เขา เขาเพียงแค่ทวงสิทธิ์การพัฒนา"

เมื่อถามว่าประเทศในกลุ่มประเทศกำลังพัฒนา   มีแนวโน้มปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากขึ้นตามรายงานฉบับนี้จริงหรือไม่ นักวิชาการคนเดิมกล่าวว่า จากรายงานแนวโน้มการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของทั้งโลกเพิ่มขึ้นในช่วง   2-3  ทศวรรษหน้า คาดว่าจะเพิ่มขึ้นได้ถึง 90% ในปี 2030 ถ้าเจาะลึกลงไปในรายละเอียดการปล่อยก๊าซคาร์บอนฯ ที่เพิ่มขึ้นในประเทศกำลังพัฒนา   เจ้าของก๊าซเรือนกระจกที่ปล่อยออกมากลับไม่ใช่เจ้าของประเทศ  แต่เป็นต่างชาติที่เข้าไปลงทุนมาซื้อกิจการในประเทศกำลังพัฒนา

"ยกตัวอย่างในบ้านเรา โรงปูนที่ใหญ่ที่สุดขณะนี้ไม่ใช่กิจการของคนไทย แต่เป็นของต่างชาติที่เข้ามาถือหุ้นลงทุน  ผลกำไรที่ได้เขาก็เอากลับประเทศเขา  แต่ก๊าซคาร์บอนฯ ที่ปล่อยกลับบอกว่าเป็นของประเทศกำลังพัฒนา   ซึ่งจุดนี้ชี้ให้เห็นว่า หากยังมีการลงทุนไร้พรมแดนและมีการเปิดการค้าเสรี  ผลประโยชน์จะตกแก่ประเทศพัฒนาแล้วมากขึ้น   นี่ยังไม่พูดถึงภาระทางภาษีที่ประเทศกำลังพัฒนาถูกเอาเปรียบอีกด้วย" รศ.ดร.สิตานนท์กล่าว

ในฐานะผู้วิจารณ์แผนยุทธศาสตร์แก้ปัญหาภาวะโลกร้อนให้รัฐบาล  รศ.ดร.สิตานนท์กล่าวอีกว่า เท่าที่ดูรายงาน  IPCC  และคลุกคลีกับเรื่องภาวะโลกร้อน ระบุได้ว่าข้อมูลที่ออกมาไม่ใช่เนื้อหาสาระที่ใหม่เลย  เพียงแต่มีนัยสำคัญที่ช่วยยกระดับความศักดิ์สิทธิ์ทางวิชาการ ทำให้เป็นที่ยอมรับทางการเมืองมากขึ้น  และปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่เข้ามาให้ความเห็นชอบรายงานวิชาการแล้วมีการขยายวงออกไป  ทำให้มีการแทรกแซงทางการเมืองเข้ามา

"รายงานและมติในที่ประชุม IPCC  ที่กรุงเทพฯ จะกลายเป็นเอกสารชิ้นสำคัญ เพราะจากนี้ไปจะถูกใช้เป็นเอกสารหลักอ้างอิงในการเจรจาทางการเมือง" รศ.ดร.สิตานนท์ระบุและว่า   โดยเฉพาะหลังจากปี  2012  ซึ่งเป็นปีที่พิธีสารเกียวโตจะหมดอายุลง จากนี้ไปประเทศกำลังพัฒนาต้องตั้งทีม และหยิบฉวยบทสรุปนี้มาใช้ให้เป็นประโยชน์กับตัวเองนำไปวางกลยุทธ์ใหม่   เพราะนี่จะกลายเป็นหอกทิ่มแทงตัวเองในอนาคตได้  ในส่วนของประเทศไทยต้องทำการบ้านในเรื่องเหล่านี้  ถามว่าหลังปี 2012 เราจะเอาองค์ความรู้และยุทธศาสตร์อะไรไปเจรจา ไม่มีใครตอบได้ แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะลงทำในทันที"

หลังจากเวทีที่กรุงเทพฯ  แล้วในช่วงปลายเดือนธันวาคมนี้จะมีการประชุมใหญ่ของ IPCC อีกครั้งที่เกาะบาหลี ประเทศอินโดนีเซีย ในส่วนนี้ รศ.ดร.สิตานนท์กล่าวว่า ไทยมีเวลา 6 เดือนนับถอยหลังจากนี้ไป  อยากให้ภาครัฐและหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องดำเนินการให้เกิดกระบวนการในเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องสิทธิการรับรู้  สิทธิการมีส่วนร่วมในการเขียนกติกาซึ่งมีผลผูกมัดตัวเอง เราจะวางตัวเองไว้ตำแหน่งใด รักษาสิทธิประโยชน์ตัวเองได้อย่างไร มัวตั้งรับแบบเดิมไม่ได้ ต้องมียุทธศาสตร์เชิงรุก
"ผมเคยท้วงติงรัฐมนตรีมาแล้วหลายท่านว่า   นโยบายอะไรก็แล้วแต่ที่ประกาศไปแล้วจะเป็นการมัดคอตัวเอง ควรมีการหารือในวงกว้าง เช่น จะลดพลังกี่เปอร์เซ็นต์ภายในปีเท่านั้นเท่านี้ ป่าวประกาศบอกชาวบ้านออกมาเป็นนโยบายของชาติอยู่ฝ่ายเดียว   ต้องมองแผนระยะยาว  เพราะในอนาคตไทยจะถูกผลักให้อยู่ในกลุ่มพันธกรณีเข้มข้นขึ้น"

เขายังบอกอีกว่า  ถ้ารัฐเองยังไม่เข้าใจเรื่องนี้ ภาคส่วนอื่นก็ว้าเหว่ ที่สำคัญไม่ต้องรอรัฐบาลขิงแก่  ขณะนี้ไม่ใช่ใส่เกียร์ว่าง ดูเหมือนถอดเกียร์ทิ้งเสียมากกว่า น่าเป็นห่วง ฉะนั้นอย่าแขวนชีวิตประชาชนไว้กับภาคการเมือง รวมถึงรัฐบาลชุดใหม่ด้วย   จากสภาพอากาศของโลกที่เลวร้าย  เกมการเมืองดุเดือด  เป็นโจทย์ที่ทุกภาคส่วนต้องหันหน้าเข้าหากันและหาแนวทางแก้ไขปัญหา เชื่อว่าไทยไม่ต้องการทำตัวเป็นภาระสิ่งแวดล้อมโลกแน่นอน

ธารา  บัวคำศรี   ผู้ประสานงานรณรงค์ด้านพลังงานและภูมิอากาศของกลุ่มสิ่งแวดล้อมกรีนพีซ  กล่าวว่า ข้อมูลตัวเลขจากรายงานฉบับนี้ แม้การปล่อยก๊าซเรือนกระจกในประเทศพัฒนาแล้วไม่เพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับกลุ่มประเทศกำลังพัฒนา   ส่วนหนึ่งก็ต้องยอมรับว่า  ประเทศพัฒนาแล้วใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพ   ขณะที่ประเทศในเอเชียมีการเติบโตทางเศรฐกิจสูงมาก  ใช้พลังงานสูงขึ้น แต่ยังขาดประสิทธิภาพด้านการใช้พลังงาน   แถมการพัฒนาทางเศรษฐกิจยังคงดำเนินต่อไป  มีผลให้ถูกจับจ้อง  อย่างไรก็ตาม  เราต้องดูปริมาณการปล่อยต่อหัวประชากรของประเทศกำลังพัฒนา  เทียบคาร์บอนไดออกไซด์ต่อหัวประชากรจะน้อยกว่ามากเมื่อเทียบประเทศพัฒนาแล้ว   อย่างจีนก็โต้แย้งว่าแม้จะมีอัตราการปล่อยก๊าซคาร์บอนฯ สูง แต่จำนวนประชากรกว่าพันล้านเฉลี่ยต่อหัวน้อยกว่ามากเมื่อเทียบกับสหรัฐอเมริกา

ธารากล่าวอีกว่า อีกกรณีที่มีการถกเถียงกันเป็นตัวเลขก๊าซมีเทนในประเทศกำลังพัฒนา ซึ่งเป็นก๊าซเรือนกระจกตัวหนึ่ง   เป็นที่รู้กันว่าประเทศกำลังพัฒนาเป็นเมืองเกษตรกรรมทั้งนั้น   แต่ภาพรวมเฉลี่ยการปลดปล่อยไม่เพียง  10% ถ้าเทียบกับคาร์บอนไดออกไซด์ที่มีสูงกว่ามาก จึงไม่ใช่ประเด็นหลักที่จะมากดดันประเทศกำลังพัฒนาได้เท่าไร   ในส่วนของประเทศไทยมีการปรับตัว ไทยก็มีการส่งเสริมวิธีการทำเกษตรกรรมเพื่อนำไปใช้ปรับตัวกับเรื่องนี้ เพื่อให้ปล่อยก๊าซมีเทนน้อยลง

"ประเด็นใครปล่อยมากปล่อยน้อยยังเป็นที่ถกเถียงกันในทุกเวที กลายเป็นประเด็นทางการเมือง เพราะเห็นชัดเป็นเรื่องผลประโยชน์ ผมคิดว่าสิ่งที่สำคัญประเทศพัฒนาต้องไม่ผลักภาระและ Blame ว่าประเทศกำลังพัฒนาเป็นต้นตอโลกร้อน   อดีตที่ผ่านมาประเทศอุตสาหกรรมตะวันตกเป็นตัวการสำคัญการเพิ่มขึ้นของก๊าซเรือนกระจกอย่างเข้มข้น  ทำให้โลกร้อนขึ้นในปัจจุบัน ฉะนั้น ประเทศพัฒนาต้องเป็นผู้นำในการลดก๊าซเรือนกระจก   เป็นต้นแบบไม่ให้ประเทศกำลังพัฒนาเจริญรอยตามการพัฒนาที่สร้างหายนะให้กับโลก และเดินไปสู่สังคมโลว์คาร์บอนฯ"

ธารากล่าวว่า ในการประชุม G8+5 ของบรรดาประเทศผู้นำในเดือนมิถุนายน และการเจรจาเกี่ยวกับภาวะโลกร้อนในครั้งต่อไปในเดือนธันวาคมนี้   ทั่วโลกต่างจับตามองและคาดหวังที่จะเห็นความก้าวหน้าของการเจรจา ที่จะแสดงออกให้เห็นถึงความจำเป็นอย่างเร่งด่วนในการปกป้องสภาพภูมิอากาศโลก  ซึ่งรายงานของ  IPCC จะเพิ่มแรงกดดันให้บรรดาผู้นำของโลกเร่งลงมือแก้ปัญหาโลกร้อน โดยเฉพาะข้อมูลที่ชัดเจนเรื่องการแก้ปัญหาโลกร้อน ใช้ต้นทุนเพียงน้อยนิดของอัตราการเติบโตของโลก นอกจากนี้  การประชุม IPCC ครั้งที่ 4 ที่อินโดนีเซีย เป็นสิ่งสำคัญต่อการกำหนดพิธีสารเกียวโตในช่วงต่อไป  รัฐบาลของประเทศต่างๆ ต้องรับรองว่า ภายในปี 2009 จะต้องมีข้อตกลงที่มีผลบังคับใช้ทางกฎหมายอันใหม่

ด้าน  อารีย์ วัฒนา  ทุมมาเกิด   ผู้อำนวยการกลุ่มวิเคราะห์มาตรการ   สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม   กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม  ในฐานะผู้แทนรัฐบาลไทย  กล่าวว่า  รายงานฉบับที่  3  ของ IPCC ในครั้งนี้เป็นการนำการศึกษาของนักวิทยาศาสตร์เข้าสู่กระบวนการทบทวน   ตรวจสอบความถูกต้องก่อนที่จะสรุปเป็นแนวทางลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ให้กับประเทศภาคีสมาชิก  ในการประชุมมีการทบทวนวิธีการคำนวณต้นทุน เน้นใช้เทคโนโลยีลดก๊าซเรือนกระจกที่มีต้นทุนต่ำ  เพื่อไม่ให้ประเทศกำลังพัฒนาได้รับผลกระทบจากการต้องนำเข้าเทคโนโลยีเหล่านี้   แล้วยังมีการใช้กลไกสะอาดหรือ  CDM   มาเป็นแรงจูงใจให้ประเทศกำลังพัฒนาเข้ามามีส่วนร่วมลดการปล่อยก๊าซ  ในรายงานได้เสนอแนะทางเลือกที่เหมาะสมและเป็นไปได้ในทางปฏิบัติ ทั้งภาคพลังงาน  ภาคคมนาคม  ภาคอุตสาหกรรม ภาคที่อยู่อาศัยและพาณิชย์ ภาคป่าไม้ ภาคการจัดการของเสีย

อารีย์กล่าวอีกว่า  ข้อเสนอแนะของในภาคต่างๆ ประเทศไทยทำมาแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นการส่งเสริมให้ใช้พลังงานชีวภาพ    การลงทุนด้านพลังงานทดแทน   แต่ที่แนะให้ใช้พลังงานแสงแดดบ้านเรายังต้นทุนสูงอยู่   พลังงานลมก็ไม่เหมาะกับไทย  ขณะที่ภาคอุตสาหกรรมได้ปรับปรุงกระบวนการผลิตเพื่อลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก  รวมไปถึงนโยบายคมนาคมที่ส่งเสริมให้ใช้ระบบขนส่งมวลชน ระบบรางต่างๆ   นโยบายของเรามีกรอบวางไว้   คิดว่าในการประชุมเวทีโลกครั้งนี้ไทยได้ประโยชน์ โดยเฉพาะการที่ยูเอ็นออกรายงานภาวะโลกร้อนชี้ให้รู้ว่าสภาพอากาศแย่ลง ทั่วโลกต้องลดการปล่อยก๊าซ

"เป็นบทสรุปที่ผู้บริหารประเทศต้องฟัง  เพื่อให้ความสำคัญในการแก้ปัญหาและหยิบยกเป็นนโยบายของชาติ นั่นหมายถึงมีงบประมาณสนับสนุนนำไปสู่การปฏิบัติ ขณะที่ประชาชนก็ตื่นตัวปัญหาโลกร้อน รับรู้ถึงปัญหาที่ใกล้ตัวเข้ามาทุกที   ซึ่งเรามีส่วนลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกลงได้เพียงแค่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม  เช่น  ประหยัดน้ำ  ประหยัดไฟ  การใช้บริการรถสาธารณะ   ขอเพียงลงมือจริงก็ช่วยปกป้องสภาพภูมิอากาศได้"   ผอ.กลุ่มวิเคราะห์มาตรการกล่าว และว่าหลังเสร็จสิ้นการประชุม IPCC 4 วัน  สำนักงานนโยบายและแผนฯ  จะทำรายงานส่งไปกระทรวงทรัพย์ฯ  จากนั้นจะนำเรื่องเข้าคณะรัฐมนตรีเป็นการรายงานเพื่อทราบแนวทางต่างๆ ที่รัฐบาลสามารถนำไปปฏิบัติ.


จาก    :    บทบรรณาธิการ  ไทยโพสต์  6 พฤษภาคม 2550

[Sri_Nuan.Ray]

"ข้อเสนอแนะของในภาคต่างๆ ประเทศไทยทำมาแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นการส่งเสริมให้ใช้พลังงานชีวภาพ    การลงทุนด้านพลังงานทดแทน   แต่ที่แนะให้ใช้พลังงานแสงแดดบ้านเรายังต้นทุนสูงอยู่   พลังงานลมก็ไม่เหมาะกับไทย  ขณะที่ภาคอุตสาหกรรมได้ปรับปรุงกระบวนการผลิตเพื่อลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก  รวมไปถึงนโยบายคมนาคมที่ส่งเสริมให้ใช้ระบบขนส่งมวลชน ระบบรางต่างๆ   นโยบายของเรามีกรอบวางไว้"   


จากข้อความดังกล่าว SNR เคยอยู่ในโรงงานอุตสาหกรรม ที่เรียกได้ว่า ใหญ่มาก ทางบริษัทเอง ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเลย ในการรณณรงค์ เกี่ยวกับสภาพแวดล้อม และ เรื่องของสภาพสิ่งแวดล้อม หรือเรื่องเรือนกระจก ทั้งนี้เพราะ

1. บริษัทเป็นโรงงานที่ส่งออกไปต่างประเทศ เท่านั้น ในการติดต่อระหว่างประเทศนั้น ก็ต้องยอมรับเรื่องมาตฐาน ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ระบบ ISO14001 ,ISO9000 และมาตรฐานอื่นๆ ที่ล้วนแต่ ต่างชาติเป็นผู้บัญญัติ เพื่อให้เกิด การไว้ใจ และ สามารถส่งออกได้   
     แต่อยากจะถามว่า กี่ เปอร์เซนต์ ที่ สามารถทำได้แบบนั้น ในเมื่องโรงงานอุตสาหกรรมในประเทศไทย มีมากมาย ก่ายกอง ได้มาตรฐานมั่ง ไม่ได้มาตรฐานมั่ง  แล้ว ใครจะสามารถสอดส่องดูได้ทั่วถึง

2. การตรวจสอบจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง มีน้อยมากกกกก เพราะผู้ตรวจสอบ มีคุณสมบัติที่ต่างชาติยอมรับ น้อยมาก รวมทั้งกฎหมายของเราก็ไม่เข้มแข็ง  แล้วจะหา หน่วยงานที่มีความน่าเชื่อถือ มาจากไหน... ใช้มาตรฐานข้อไหน ให้ทุกประเทศยอมรับ

3. การยอมรับ การเข้ามาตรวจสอบ ไม่ได้กระทำอย่างสม่ำเสมอ และ บางที่ก็ทำแบบ ขอไปที เพื่อให้ ผ่านไปวันๆ ไม่ได้มีจิตสำนึกจริงจัง ที่จะปฏิบัติ ตลอดเวลา... เรื่องนี้ ต้องโทษ สามัญสำนึก และ การปลูกฝัง ของคนของเรา รวมทั้งเรื่องของการศึกษาตั้งแต่ขั้นพื้นฐานไปเลย...

4. ระบบการทำงานของรัฐ ล่าช้า มาตรการการลงโทษ รวมทั้ง เรื่องของการติดต่อ ล้วนแล้วแต่ มีเรื่องของ สินน้ำใจ เข้ามาเกี่ยวข้อง หากเงินถึง ปัญหา ก็ถูกละเลย หรือ มองข้ามไป

5. ระบบของการติดตาม หรือการทบทวน ไม่มีเลยในระบบการทำงานของประเทศไทย  เรียกได้ว่า เจ็บแล้วไม่เคยจำ หรือ เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็คลี่คลาย....

เฮ้อ เหนื่อยใจ อย่างยิ่ง...ในปัญหาระดับชาติ ซึ่ง มดตัวน้อยตัวนิด อย่างเรา ได้ลงมือทำแล้วทีละนิดละน้อย แต่คิดว่า ไม่น่าจะทันการณ์  อีกไม่กี่ปี หากเราไม่ได้ทำ หรือทำแล้วแต่ไม่ต่อเนื่อง ก็คงจะไม่ส่งผลอย่างไร  แต่ก็ยังดีใจที่ได้ทำแล้ว ดีกว่า นั่งเฉยๆ แล้ว เอาแต่พูดๆๆๆๆๆๆๆ หรือ เอาแต่ มาส่งเสียงรำคาญใจ ให้หมดกำลังใจในการทำงานอนุรักษ์...